แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1215

บทที่ 1215 ใบหน้าร้ายกาจเกินไป

ดวงตาดำขลับของถังถังพลันมีม่านน้ำตา “คุณยาย ถังถังจะรีบกลับไปนะ”

“เฮ้อ ดีแล้วๆ ยายจะรอหลานอยู่ที่บ้านนะ!”

ในที่สุดครอบครัวก็จะได้พร้อมหน้ากันแล้ว คุณนายเนี่ยสุดแสนจะดีใจ “ถังถัง หลานให้…”

คุณนายเนี่ยเหมือนไม่รู้ว่าควรจะเรียกเยี่ยหวันหวั่นต่อหน้าถังถังว่าอย่างไร ดังนั้นจึงเอ่ยว่า “หลานให้ลุงมารับสายหน่อย”

ถังถังส่งโทรศัพท์มือถือให้เนี่ยอู๋หมิง “คุณยายเรียกคุณลุง”

ในที่สุดแม่แท้ๆ ก็นึกถึงเขาแล้ว เนี่ยอู๋หมิงรับสายอย่างระริกระรี้ “ฮัลโหล แม่…”

ผลคือเพิ่งพูดสองคำ ปลายสายก็มีเสียงของคุณนายเนี่ยดังมา “ให้คุณหนูเยี่ยรับสาย”

เนี่ยอู๋หมิง “อ้อ…”

คนเป็นกระบอกเสียงส่งมือถือให้เยี่ยหวันหวั่น “แม่ฉันอยากคุยกับน้องโหย่วหมิง”

เยี่ยหวันหวั่นผงกหัว รับมือถือมา “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ…”

ปลายสายมีเสียงอ่อนโยนสง่างามของผู้หญิงดังขึ้น “สวัสดี ฉันเป็นยายของถังถัง ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ขอบคุณคุณหนูด้วยตัวเองอยู่เรื่อย ช่วงที่ผ่านมาถังถังรบกวนคุณหนูแล้ว”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ไม่ได้รบกวนอะไรเลยค่ะ ถังถังน่ารักน่าเอ็นดูมาก”

คุณนายเนี่ยบอก “ก็ยังต้องขอบคุณที่คุณหนูช่วยดูแลถังถังอยู่ดี คุณหนูเยี่ยเสนอคำขอไหนมาก็ได้นะ”

เยี่ยหวันหวั่นตอบกลับ “คุณนายเกรงใจไปแล้ว คำขอไม่จำเป็นหรอกค่ะ”

“คุณหนูเยี่ย คุณคิดดูดีๆ ก่อนค่อยตอบฉันก็ได้ นี่เป็นความต้องการของลูกสาวฉัน ถือว่าเป็นเจตนาดีของครอบครัวเราที่มีต่อคุณหนู พวกเราตระกูลเนี่ยไม่ชอบติดค้างบุญคุณใคร ขอแค่คุณหนูเอ่ยปาก ไม่ว่าคำขออะไรก็ได้ทั้งนั้น”

ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นเคยฟังมู่สุยเฟิงพูดมาว่า รัฐอิสระมีตระกูลลับที่พื้นเพเป็นปริศนาและน่ากลัวมากมาย ตระกูลเนี่ยก็น่าจะมีอำนาจอยู่พอสมควร น้ำเสียงของคุณนายเนี่ยจึงมีบารมีสูงส่งของผู้สูงศักดิ์อย่างเลี่ยงไม่ได้

ส่วนท่าทีค่อนข้างเผด็จการของคุณนายเนี่ย เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจแม้แต่น้อย เอ่ยตอบตามตรง “คุณนาย ไม่ต้องจริงๆ ก่อนหน้านี้ลูกชายคุณช่วยฉันไว้ครั้งหนึ่ง นับว่าฉันคืนบุญคุณเขา เพราะงั้นไม่นับว่าติดค้างอะไรฉันค่ะ”

เห็นเยี่ยหวันหวั่นยืนกราน ในที่สุดคุณนายเนี่ยก็ไม่บังคับแล้ว

เยี่ยหวันหวั่นวางสาย นอกหน้าต่างพลันมีลมแรงโหมพัด จากนั้นก็เห็นเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งค่อยๆ ลงจอดบนพื้นที่ว่างด้านหลังสวนคฤหาสน์กุหลาบ

ดูท่าคนที่มารับถังถังมาถึงแล้ว…

เยี่ยหวันหวั่นเก็บอารมณ์ให้เรียบร้อย ร้อนใจอยากไปช่วยถังถังเก็บสัมภาระ แล้วยังมีของที่เพิ่งซื้อมาวันนี้อีก ก็ให้ถังถังพกไปด้วย…

แต่พอคิดอีกที หลังจากถังถังกลับไปแล้วก็มีทุกอย่าง ไหนจะยังขาดแคลนของพวกนี้ จึงล้มเลิกความคิดนี้ไปอีก

เธอเหมือนไม่มีอะไรต้องเก็บ และก็ไม่มีอะไรให้เขาพกติดไปด้วย…

เยี่ยหวันหวั่นเงียบครู่หนึ่ง ก่อนนั่งยองลงตรงหน้าเด็กน้อย จูบบนแก้มเด็กชายหนึ่งที “ลูกรัก แล้วเจอกันนะ”

เวลานี้ ความอ่อนแอในดวงตาของเด็กน้อยทำให้คนไม่อาจทนดูได้ “คุณแม่อยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจเบาๆ แน่นอนว่าเธอยากอยู่ด้วยกันกับถังถังตลอดไป กระทั่งคิดลักพาตัวเขานับครั้งไม่ถ้วน…

ทำไมถังถังไม่ใช่ลูกของเธอนะ…

“คุณแม่ ทำไม”

สายตาของเด็กน้อยมองไปยังซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างเยี่ยหวันหวั่น “เพราะผู้ชายคนนี้เหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นอึกอัก “เอ่อ…”

เด็กชายเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังเป็นที่สุด “คุณแม่ ผมก็เลี้ยงคุณแม่ได้!”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ

เนี่ยอู๋หมิงไร้ซึ่งคำพูด

พวกอี้จือฮวาสี่คนที่หลบอยู่ตรงประตูตกตะลึง

นักพรตใจบริสุทธิ์เอ่ย “อุวะ สถานการณ์อะไรกันนี่…”