แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1247

บทที่ 1247 ไม่มีทางเลิก

บนกำแพง เนี่ยอู๋หมิงสูดจมูก “ฮือ! น่าประทับใจมาก…”

อี้จือฮวาที่ไม่รู้ปีนขึ้นมาอยู่ด้านข้างตั้งแต่เมื่อไรถือผ้าเช็ดหน้าพลางเช็ดน้ำตา “แงๆๆ ฉันฟังจนร้องไห้หมดแล้ว!”

นักพรตใจบริสุทธิ์เอ่ย “อมิตาพุทธ! ยอดเยี่ยมๆ!”

อี้จือฮวากล่าวว่า “เจ้านักพรตเหม็นโฉ่ว นายเปลี่ยนศาสนาตั้งแต่เมื่อไร?”

นักพรตใจบริสุทธิ์ตอบ “ก็ค้นพบว่าเป็นพระสงฆ์อยู่ง่ายกว่านี่!”

บนเวที หลังจากร้องจบเพลง เยี่ยหวันหวั่นวางไมโครโฟนลง

ถึงแม้ตัดใจไม่ลงแค่ไหน แต่ท้ายที่สุดก็ต้องอำลา

พรุ่งนี้พวกเนี่ยอู๋หมิงจะไปกันแล้ว เพลงนี้นับว่าเป็นของขวัญส่งถังถังชิ้นสุดท้ายของเธอ

หลังดนตรีหยุดลง สปอตไลต์ก็ดับลงไปด้วย

บนเวทีไร้ผู้คนอีกครั้ง

เนี่ยอู๋หมิงถามอย่างหยั่งเชิง “พ่อคุณทูนหัว?”

เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบสนอง เนี่ยอู๋หมิงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จากนั้นก็พบว่าถังถังที่ปลายสายนั้นวางสายไปแล้ว

เนี่ยอู๋หมิงถอนหายใจ ผลักอี้จือฮวาที่เกาะบนร่างตัวเองออก “สลายตัวๆ ทุกคนสลายตัวกันดีกว่า! พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอรก!”

เขายังต้องรีบกลับบ้านไปดูด้วยตาตัวเองว่า น้องสาวคนนั้นของเขามันคือเรื่องอะไรกันแน่!

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งกลับมา กงซวี่ก็เข้ามาหาด้วยดวงตาเป็นประกายวิบวับ “พี่เยี่ยๆ! เจ้าแมลงคือใครเหรอ ใช่ผมหรือเปล่า?”

เยี่ยหวันหวั่นมองเขาแวบหนึ่ง หมดคำจะพูด

ความสามารถคิดเชื่อมโยงของเจ้าหมอนี่แข็งแกร่งไปหรือเปล่า?

เยี่ยมู่ฝานเหลือบมองน้องสาวตัวเอง “ร้องได้อินขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่าร้องให้ไอ้หน้าขาวนั่นอีกหรอกนะ?”

แต่เหมือนจะไม่ใช่ ถึงมีอารมณ์ความรัก ก็ไม่เหมือนความรักของชายหญิงอีก อีกอย่างเจ้าหน้าขาวนั่นก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย จะร้องให้มันได้ยังไง…

เยี่ยมู่ฝานก็ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิด หลังจากพูดประโยคนี้ เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าอึมครึมขึ้นมาบ้าง

เยี่ยมู่ฝานกระแอมไอทีหนึ่ง มองเธอพลางพูดหยั่งเชิง “เกิดอะไรขึ้น หลายวันมานี้สภาพแกดูไม่ปกติจริงๆ นะ…คงไม่ใช่ว่า…เลิกกันแล้วหรอกมั้ง?”

กงซวี่เข้าข้างเยี่ยมู่ฝานอย่างหาได้ยาก สองตาวับวาวทันควัน “จริงเหรอ เลิกกันแล้ว!? ”

เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาใส่ทั้งสองคน “เลิกเหรอ? ชาตินี้ไม่มีทางหรอก!”

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน…เธอรู้เรื่องแล้ว ซือเยี่ยหานแทบจะเท่ากับ ‘บีบคอฆ่า’ เธอตัวจริง แต่เธอกลับยังคงปกป้องเขาโดยจิตใต้สำนึก…

…

ตอนกลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว

เยี่ยหวันหวั่นรู้ว่าเรื่องในระยะนี้มากเกินไป เธอจำเป็นต้องพักผ่อนดีๆ รักษากำลังวังชาไว้ แต่ว่าตอนกลางคืนก็ยังนอนไม่ค่อยหลับ แค่หลับตาครู่เดียว ในฝันก็เต็มไปด้วยภาพแบบเศษชิ้นส่วนที่พิลึกพิลั่น

เช้าตรู่วันถัดมา เธอถูกเสียงสายเรียกเข้าปลุกให้ตื่น

“หวันหวั่น ที่บ้านเกิดเรื่องแล้ว…”

เสียงวิตกร้อนรนของเหลียงหวั่นจวินดังขึ้นมาในโทรศัพท์

“แม่ เกิดอะไรขึ้นคะ” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วน้อยๆ “แม่อย่าลน พูดช้าๆ สิ…”

“หวันหวั่น อารองเขา…”

“อารอง?” ดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นวาบแววเย็นชาผ่านไป “พวกอารองรังแกแม่กับพ่ออีกแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่…อารองเขา…ตายแล้ว…” เหลียงหวั่นจวินถอนหายใจเบาๆ ครั้งหนึ่ง

“ว่าไงนะคะ” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเหลียงหวั่นจวิน เยี่ยหวันหวั่นพลันชะงัก อารองเยี่ยเส่าอันตายแล้วเนี่ยนะ?

“ตายได้ยังไงคะ?” เยี่ยหวันหวั่นถามโดยไม่รู้ตัว

“ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด…เจอศพในห้อง ลูกรีบกลับมาหน่อยเถอะ!” เหลียงหวั่นจวินเอ่ยอย่างร้อนใจ