แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1255

บทที่ 1255 ข้าไม่เกรงกลัวสิ่งใด

คืนวันนั้น เยี่ยหวันหวั่นได้รับโทรศัพท์จากสวี่อี้

“คุณหนูหวันหวั่น…เกิดเรื่องที่ตระกูลซือแล้วครับ…” ปลายสายมีเสียงร้อนรนของสวี่อี้ดังมา

เมื่อได้ยิน เยี่ยหวันหวั่นดวงตาวาบประกายเล็กน้อย ซือเยี่ยหานหายตัวไป ช้าเร็วก็ต้องเกิดเรื่องใหญ่กับตระกูลซือแน่นอน เรื่องนี้เยี่ยหวันหวั่นคาดเดาไว้อยู่แล้ว เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้…

“ซือหมิงหลี่หนีกลับมาแล้ว…พวกผู้ใหญ่ในตระกูลเอนเอียงไปทางนั้นหมด พวกเขาสนับสนุนให้ซือหมิงหลี่ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลซือ อาการของคุณผู้หญิงก็แย่ลงเรื่อยๆ…” สวี่อี้บอก

“ฉันเข้าใจแล้ว คุยผ่านโทรศัพท์ไม่ค่อยสะดวก ไปเจอกันที่นั่นแล้วค่อยคุยรายละเอียดกันดีกว่า” เยี่ยหวันหวั่นกล่าว

“ได้ครับ!” สวี่อี้รับคำแล้ววางสายไป

……

กลางดึก เยี่ยหวันหวั่นมาถึงลานจอดรถ

เธอก้าวเท้าไม่กี่ก้าวก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล

“หึๆ คุณหนูเยี่ย…จะไปไหนงั้นเหรอ?”

ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาจากเงามืด ด้านหลังมีชายชุดดำตามมาด้วยประมาณสิบกว่าคน

พอเห็นท่าไม่ดี เยี่ยหวันหวั่นจึงรีบหมุนตัววิ่งหนีออกจากลานจอดรถ

ก่อนหน้านี้ พ่อบ้านหวงเคยบอกว่าจะจัดการเธอ…

เยี่ยหวันหวั่นนึกว่าพ่อบ้านหวงจะจัดการเธอด้วยวิธีเดียวกันกับที่ใส่ร้ายเยี่ยเส่าถิงกับเยี่ยมู่ฝาน นึกไม่ถึงว่า…จะจ้างคนมาฆ่าเธอเลย…

“ฮี่ๆ…คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ…” ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้าแสยะยิ้ม ก่อนหันไปส่งสัญญาณให้พวกข้างหลัง

ไม่นาน รถสี่คันก็สตาร์ทและขับตามเยี่ยหวันหวั่นไป

ตอนนี้เป็นเวลากลางดึกแล้ว ที่นี่เป็นชานเมืองที่ลับตาคน รอบๆ ไม่มีรถหรือคนสัญจรผ่านอีก รถสี่คันนั้นจึงยิ่งขับไล่ล่าเยี่ยหวันหวั่นอย่างบ้าระห่ำไม่เกรงกลัวสิ่งใด

……

ขณะเดียวกัน กลางดึกสงัด ดวงจันทร์กลมเกลี้ยงลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า สายลมอ่อนโชยผ่านเบาๆ

ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สิบกว่าคนกำลังเดินวางท่าไปตามถนน

ชายฉกรรจ์รูปร่างหน้าตาน่ากลัวพวกนี้ใส่เสื้อยืดสีขาวเหมือนกันหมด ข้างหลังเสื้อยืดพิมพ์คำว่า ‘อู๋เว่ย’ (อาจหาญ) ด้วยลายมือแบบหวัดเอาไว้ ดูไปแล้วน่าเกรงขามไม่น้อย

“เป็นตายล้วนอนิจจัง! ไม่อยากจำนนก็ต้องสู้! ข้าไม่เกรงกลัวสิ่งใด!”

“ฮ่าๆ! อู๋เว่ยจงเจริญ!”

ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนตะโกนคำขวัญแปลกๆ พวกนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“นี่ลูกพี่ พวกเราโดนไล่ออกจากพันธมิตรอู๋เว่ยแล้ว…วันๆ จะมัวท่องคำปฏิญาณตนตอนเข้ากลุ่มไปทำไม?” ชายฉกรรจ์หัวโล้นหนึ่งในนั้นหันไปพูดกับชายคนที่เป็นหัวหน้า

“แล้วยังไง ในเมื่อพวกเราเข้าพันธมิตรอู๋เว่ยแล้ว อยู่ก็เป็นคนของอู๋เว่ย ตายก็เป็นคนของอู๋เว่ย ถึงจะโดนไล่ออกจากพันธมิตรอู๋เว่ยแล้ว ก็เป็นความแค่ความอัปยศที่โดนไล่ออกจากกลุ่ม ทำไม ไม่ได้รึไง!” ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้าแค่นเสียงขึ้นจมูก

“เอ๊ะ…หน้าแบบนั้น ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆ จัง…ตอนเข้าพันธมิตรพวกเราท่องคำปฏิญาณต่อหน้ารูปหัวหน้า…พวกนายดูดีๆ สิ ผู้หญิงคนนั้นหน้าเหมือนผู้นำพันธมิตรเลยไม่ใช่เหรอ?”

“เหมือนอะไรกัน หัวหน้ากลุ่มเราหายตัวไปตั้งนานแล้ว นี่ก็ตั้งหลายปี…ไม่รู้ไปเร่ร่อนอยู่ไหน หรือไม่อาจจะตายไปแล้วก็ได้…อีกอย่าง รูปหัวหน้าของเราดูเด็กมาก ผู้หญิงคนนี้เหมือนจะโตแล้ว อืม แล้วก็สวยกว่ามากด้วย…”

“เดี๋ยวก่อน…” หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ทำหน้าประหลาดใจ “ทำไมรถพวกนั้นถึงได้วิ่งเร็วกว่าผู้หญิงคนนั้นอีกล่ะ…แปลกๆ แล้วนะ!”

ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้าเพ่งมอง จากนั้นแค่นหัวเราะ “แกจะไปรู้เรื่องอะไร ผู้หญิงคนนี้กำลังท้าทายศักยภาพตัวเองอยู่แน่นอน เลยบอกให้คนขับไล่ชนเธอ แบบนี้เธอจะได้วิ่งเร็วขึ้นไง! มีการศึกษาบ้างไหม?”

“เอ๊ะ…ทำไมฉันรู้สึกว่ารถพวกนั้นใกล้จะชนเธอแล้วล่ะ?”

ชายฉกรรจ์หนึ่งในกลุ่มเผยสีหน้าแปลกใจ

ขณะพูด รถคันที่ขับนำพลันเร่งความเร็วขึ้นสูง ทำท่าจะพุ่งชนเยี่ยหวันหวั่น

เสี้ยววินาทีนั้น เยี่ยหวันหวั่นรับรู้ได้ถึงอันตรายถึงชีวิต ราวกับว่าอีกแค่วินาทีเดียวเธอก็จะถูกรถข้างหลังขับทับแล้ว

ในหัวของเยี่ยหวันหวั่นขาวโพลนไปหมด วินาทีนั้น เธอเองก็ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ร่างกายของเธอกลับตอบสนองตามสัญชาตญาณ

เยี่ยหวันหวั่นยันขาหลังออกไปยันรถที่ขับตามมาข้างหลัง จากนั้นก็โน้มตัวไปข้างหน้า อาศัยแรงขับเคลื่อนของรถ กระโดดออกไปไกลทันที เหมือนเสือชีตาร์ที่อยู่ในทุ่งหญ้าแอฟริกา

จากนั้น ร่างของเยี่ยหวันหวั่นที่ลอยอยู่กลางอากาศก็เบี่ยงไปด้านข้างเล็กน้อย ก่อนทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างงดงามดุจผีเสื้อ

……………………………………………………….

[1] จั้ง หน่วยความยาวเท่ากับ 3.3 เมตร