แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1303

บทที่ 1303 ทดสอบอีกครั้ง

“เข้ามา”

เยี่ยหวันหวั่นปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

เป่ยโต่วเดินตามหลังชีซิงเข้ามาในห้องด้วยกัน

“พี่เฟิง พี่ตรวจเอกสารเสร็จหมดรึยัง” เป่ยโต่วเดินมาหาเยี่ยหวันหวั่น แล้วถาม

“มีอะไรก็ว่ามา” เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าหงุดหงิด

“พี่เฟิง พี่ตั้งใจทำงานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผ่อนคลายหน่อยก็ได้ พี่หายไปนานขนาดนี้จะต้องเรียนทักษะใหม่ๆ มาเยอะแน่ แปลงให้ผมดูเปิดหูเปิดตาหน่อยสิ?” เป่ยโต่วพูดพร้อมถูฝ่ามือ

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว แปลง? แปลงอะไร? แปลงร่างเหรอ?

“หึ มายากลของพี่เฟิง ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกนักมายากลจากข้างนอกที่มากอบโกยเงินในรัฐอิสระหรอก” ชีซิงยิ้มพูด

คำพูดของชีซิงทำให้หัวใจเยี่ยหวันหวั่นเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ

ที่แท้ก็หมายถึงมายากล…

อยู่ดีๆ ก็จะให้เธอเล่นมายากลโชว์เนี่ยนะ?

เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้โง่ เธอรู้ว่าชีซิงมาครั้งนี้ก็เพื่อทดสอบเธออีกแล้ว

“อยากดูฉันเล่นมายากลเหรอ ไม่มีปัญหา” เยี่ยหวันหวั่นกวาดสายตามองหาไปรอบๆ ไม่นานก็หยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมา แล้วดื่มน้ำในแก้วจนหมด

“ดูแก้วน้ำนี่นะ” เยี่ยหวันหวั่นยื่นแก้วน้ำให้ชีซิง

ชีซิงรับแก้วน้ำไปแล้วจ้องพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง “เหมือนจะปกติดีนี่ครับ”

“ข้างในแก้วมีอะไรอยู่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นถาม

“ไม่มีครับ” ชีซิงตอบ

“มีน้ำไง…” เป่ยโต่วรีบบอก

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเป่ยโต่วด้วยหางตา “ฉันเพิ่งดื่มน้ำไปเมื่อกี้ไม่ใช่รึไง”

“อ้อ…ก็ผมเห็นในนั้นยังมีหยดน้ำเกาะอยู่นิดหน่อย…” เป่ยโต่วจ้องแก้วน้ำในมือชีซิง

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

เชื่อไหมว่าฉันตบนายให้ตายได้ด้วยฝ่ามือเดียว! ตาเป่ยโต่วนี่ปัญญาอ่อนรึเปล่าเนี่ย

“กรุณามองข้ามหยดน้ำไป” เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ คุยกับเป่ยโต่วนี่เหนื่อยใจจริงๆ…

“อ้อ…งั้นก็ไม่มีอะไรอยู่เลย” เป่ยโต่วพยักหน้า

“โอเค” เยี่ยหวันหวั่นหยิบแก้วน้ำจากมือชีซิง แล้วรูดแขนเสื้อขึ้นต่อหน้าทั้งสอง จากนั้นก็กางแขนทั้งสองข้างออก แล้วบอกว่า “ดูในมือฉัน มีอะไรอยู่ไหม”

“มีแหวนอยู่วงหนึ่ง!” เป่ยโต่วบอก

เยี่ยหวันหวั่นมองบน แม่เอ็งเถอะ แน่ใจเหรอว่านายไม่ใช่ตัวตลกที่ซุนหงอคงเชิญมา?!

ท่ามกลางความจนใจ เยี่ยหวันหวั่นถอดแหวนออก

“ตอนนี้ไม่มีแล้ว” เป่ยโต่วบอก

“ดูให้ดีๆ ล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าจริงจัง “ต่อไปนี้คือช่วงเวลาแห่งปาฏิหาริย์…”

ต่อหน้าชีซิงกับเป่ยโต่ว เยี่ยหวันหวั่นยกแก้วน้ำขึ้นสูง ทั้งสองไม่ละสายตาออกไปแม้แต่วินาทีเดียวจริงๆ

“ปั๊ก!”

วินาทีต่อมา เยี่ยหวันหวั่นคว่ำแก้วลงบนโต๊ะอย่างแรง

“พวกนายว่าข้างในมีอะไร” เยี่ยหวันหวั่นกล่าว

“พี่เฟิง พี่ล้อเล่นรึเปล่า จะมีอะไรอยู่ได้ไง?” เป่ยโต่วเม้มปาก

“ผมว่าไม่น่าจะมีอะไร” ชีซิงกล่าวเสียงเรียบ