แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1345

บทที่ 1345 ขี้คุยขนาดนี้

ได้ยินเยี่ยหวันหวั่นอธิบายอย่างนั้น เป่ยโต่วกลับไม่มีอะไรจะเถียง เหมือนจะมีเหตุผลอยู่เหมือนกันแฮะ…

“พี่เฟิ่ง พวกเราจะเปิดศึกกับอาชูร่าจริงเหรอ…แต่ถ้าสมาคสหพันธ์วิทยายุทธ์ออกทั้งเงินแล้วก็กำลังคนจริง ฉวยโอกาสตอนนี้ที่นายแห่งอาชูร่าเพิ่งกลับมาไม่นาน อาชูร่ายังฟื้นตัวไม่เต็มที่ พวกเราก็ลองคิดดูได้จริงๆ นั่นแหละ” เป่ยโต่วมองเยี่ยหวันหวั่นแล้วพูดเสียงเบา

สมาชิกระดับสูงที่อยู่ในห้องพากันพยักหน้าเห็นด้วยกับเป่ยโต่ว

“เปิดศึกบ้าบออะไร! เอาเงินมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เยี่ยหวันหวั่นตวัดสายตามองพวกเขา

“เอิ่ม…พี่เฟิ่ง พี่คงไม่คิดจะเอาเงินของสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์มาแล้วไม่ทำงานให้เขาหรอกนะ…ถึงพันธมิตรอู๋เว่ยของเราจะชื่อเสียงไม่ค่อยดี แต่ก็รักษาสัจจะมาตลอด พี่ดูสิ คำสั่งฆ่าล้างโคตรของพวกเรา ถ้ากลุ่มอำนาจไหนโดนคำสั่งกวาดล้างภายในเจ็ดวัน แม้แต่เทพเจ้าก็ยังช่วยพวกเขาไม่ได้ ยังไงก็ต้องโดนกวาดล้างภายในเจ็ดวัน พูดคำไหนคำนั้น…ถ้าพวกเราเอาเงินมาแล้วไม่ทำงานให้เขา ไม่รักษาคำพูด ข่าวลือแพร่ออกไปจะไม่แย่เอาเหรอพี่…” เป่ยโต่วมองเยี่ยหวันหวั่นแล้วบอก

เยี่ยหวันหวั่นเงียบ รักษาสัจจะบ้านเอ็งสิ กวาดล้างตระกูลคนอื่นเขาเกี่ยวอะไรกับรักษาสัจจะไม่ทราบ…

“ใครบอกว่าพันธมิตรอู๋เว่ยของเราจะไม่รักษาคำพูด” เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองเป่ยโต่ว “หูข้างไหนของนายได้ยินว่าฉันจะไม่ทำงานให้พวกนั้น?”

เป่ยโต่วทำหน้าประหลาดใจ “งั้นที่พี่เฟิ่งพูดเมื่อกี้หมายความว่า…”

“ฉันรับปากสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ว่าจะทำ แต่ได้บอกด้วยเหรอว่าจะทำเมื่อไหร่?” เยี่ยหวันหวั่นแค่นเสียง

“เหมือนจะไม่ได้บอก” เป่ยโต่วส่ายหน้าโดยสัญชาตญาณ

“ในเมื่อฉันไม่เคยบอกว่าจะลงมือเมื่อไหร่ แล้วจะร้อนใจไปทำไม ถ้าฉันอารมณ์ไม่ดี อีกสิบปียี่สิบปีค่อยลงมือก็ยังไม่สาย” เยี่ยหวั่นหวั่นแสยะยิ้ม

“งั้นพี่เฟิ่ง ตอนนี้พี่อารมณ์ดีไหม?” เป่ยโต่วถาม

“ไม่ดี” เยี่ยหวันหวั่นเหล่มองเป่ยโต่ว

เป่ยโต่วได้ยินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไม่ดีก็ดีแล้ว ผมว่าอีกยี่สิบปีพวกเราค่อยไปจัดการกับอาชูร่าดีกว่า”

เยี่ยหวันหวั่นไม่ตอบ ถึงยังไงเธอก็ไม่ใช่หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ย เอาเงินของสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์มาก่อน พอถึงตอนที่สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์มาเอาเรื่อง เธอก็ไม่อยู่แล้ว คนที่โกงเงินพวกเขาไปก็คือหัวหน้าไป๋เฟิ่งแห่งพันธมิตรอู๋เว่ย ไม่ใช่เธอซักหน่อย…

“แยกย้าย!”

เยี่ยหวันหวั่นโบกมือแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

……

ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นกลับมาถึงห้องทำงาน ชายหนุ่มที่เยี่ยหวันหวั่นสั่งให้เฝ้าเจ้าบีรุสกับต้าไป๋ในห้องทำงานยังไม่ไปไหน เขายืนกล้าๆ กลัวๆ อยู่มุมหนึ่งของห้อง จ้องมองเจ้าบีรุสกับต้าไป๋เขม็งอย่างไม่กล้าละสายตา

“ท่านหัวหน้า ในที่สุดท่านหัวหน้าก็กลับมาแล้ว…”

ชายหนุ่มเห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินเข้ามาในห้องทำงาน ก็ทำหน้าตื้นตันใจเหมือนได้พบพ่อแม่ที่พลัดพรากจากกันไปหลายปี

“เจ้าบีรุสกับต้าไป๋ไม่ได้สู้กันใช่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นหันไปถามชายหนุ่ม

ชายหนุ่มส่ายหน้าถี่ๆ “ไม่ครับ! ไม่ได้สู้กันเลย เรื่องที่ท่านหัวหน้ามอบหมายให้ผมทำ ผมต้องทำให้ได้อยู่แล้วครับ เจ้าบีรุสกับต้าไป๋ถึงแม้จะดุมาก แล้วก็เกือบสู้กันหลายครั้งแล้ว แต่ก็โดนผมเอ็ดไว้ก่อน มีผมอยู่ด้วยพวกมันก็เลยไม่กล้าสู้กัน”

แต่ทว่าเมื่อสิ้นเสียงชายหนุ่ม เจ้าบีรุสกับต้าไป๋ก็พร้อมใจกันหันไปมองชายหนุ่มอย่างสามัคคี ราวกับเข้าใจคำพูดของชายหนุ่มยังไงยังงั้น

เยี่ยหวันหวั่นเงียบ สมาชิกของพันธมิตรอู๋เว่ยขี้คุยอย่างงี้ทุกคนเลยเหรอ ไปเอาอย่างมาจากใครกันนะ?

“ท่านหัวหน้า ถ้าไม่มีอะไรแล้ว…ผมไปก่อนนะครับ…” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าประดักประเดิด

เยี่ยหวันหวั่นโบกมือเป็นเชิงบอกให้เขาไปได้

————————————————————————————-

บทที่ 1346 ไม่ได้ออกไปเที่ยวนานแล้ว

หลังปิดประตูห้องทำงาน เยี่ยหวันหวั่นก็วิ่งไปคว้าต้าไป๋มาขย้ำอย่างมันมือ

ต้าไป๋ทำหน้าเอือมระอา ได้แต่นอนหมอบอยู่ตรงนั้นเงียบๆ

“พี่เฟิ่ง!”

เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันได้คิดอะไรมาก เสียงของเป่ยโต่วก็ดังมาจากนอกห้อง

เยี่ยหวันหวั่นรีบเก็บงำสีหน้า แล้ววางท่าเย็นชา “เข้ามา”

เป่ยโต่วเปิดประตูแล้วสาวเท้ามาหาเยี่ยหวันหวั่น แล้วพูดเสียงเรียบว่า “พี่เฟิ่ง คืนนี้ว่างไหม พวกเราออกไปเที่ยวกันเถอะ ไม่ได้ไปนานแล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเป่ยโต่ว เที่ยวแม่เอ็งน่ะสิ!

“ไปเที่ยวที่ไหน?” เยี่ยหวันหวั่นถาม

“พักนี้มีที่เปิดใหม่ ได้ยินมาว่ามีของเข้าใหม่เยอะมาก” เป่ยโต่วยิ้มอย่างนึกครึ้มใจ

เยี่ยหวันหวั่นเงียบ ให้ตายเถอะ คงไม่ใช่จะพาเธอไปภัตตาคารแปลกๆ แล้วให้เธอกินตั๊กแตนทอดอีกหรอกนะ!

“นายกับชีซิงจัดการแล้วกัน” เยี่ยหวันหวั่นกล่าว

“โอเค งั้นตกลงตามนี้นะ” พูดจบ เป่ยโต่วก็หมุนตัวเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน” เยี่ยหวันหวั่นเรียกเป่ยโต่ว “บอกให้คนสร้างสวนสาธารณะเล็กๆ ในที่ของเราด้วย”

คำพูดของเยี่ยหวันหวั่นทำให้เป่ยโต่วยืนอึ้ง “สร้างสวนสาธารณะ…หมายความว่าไง?”

“ทำบ้านให้ต้าไป๋กับบีรุส” เยี่ยหวันหวั่นพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ

เป่ยโต่วพูดอย่างประหลาดใจ “พี่เฟิ่ง มันจะฟุ่มเฟือยเกินไปมั้ง สร้างสวนสาธารณะให้เสือสองตัว ออกจะ…อ้อ ใช่สิ ผมว่าชั้นเจ็ดไม่เลวเลยนะ แสงสว่างกำลังดี พื้นที่ก็ใหญ่ เหมาะกับการสร้างสวนสาธารณะมากเลย”

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำจะพูด