แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1349

บทที่ 1349 มาผิดที่แล้ว

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด

มองคฤหาสน์ที่ไม่มีประตูหลังนี้ จู่ๆ ก็เหมือนเข้าใจว่าเจ้าสวะหมาตามหาเธอทำไมแล้ว…

“ก่อนหน้านี้มีคนมาลอบฆ่าฉัน ตอนลงมือไม่ระวังทำประตูพังแล้ว” เจ้าสวะหมามองเยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ย

“ลอบฆ่าคุณ…” เยี่ยหวันหวั่นอดอยากหัวเราะไม่ได้ สุดยอดบอสท่านนี้ ที่แท้ก็มีตอนที่ถูกคนลอบฆ่าด้วย

“แต่…ฉันรู้สึกตลอดว่าคนที่มาลอบฆ่าฉัน น่าจะมาผิดที่…” ระหว่างที่พูด สายตาของเจ้าสวะหมาก็มองไปยังบ้านผีสิงที่อยู่ไม่ไกล “น่าจะไปลอบฆ่าเจ้าของบ้านผีสิงแต่จำสถานที่ผิด”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

ถึงแม้เยี่ยหวันหวั่นอยากบีบคอเจ้าสวะหมาให้ตาย แต่คำพูดของเจ้าสวะหมากลับทำให้เยี่ยหวันหวั่นตกอยู่ในห้วงความคิด

ถ้าที่เจ้าสวะหมาพูดเป็นความจริง งั้นก็ไม่ใช่ว่ามีคนมาลอบฆ่าตัวเธอเหรอ

คนที่เธอล่วงเกินในรัฐอิสระก็เหมือนจะมีแค่ผู้อาวุโสสามหลี่ซือคนนั้น…

แน่นอนว่าเยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ได้คิดเป็นจริงเป็นจังมากมาย ยังไงเสียก็ไม่มีนักฆ่าคนไหนจะทำผิดพลาดระดับต่ำแบบนี้ แม้แต่ที่อยู่ของคนที่จะลอบฆ่ายังรู้ไม่ชัด…

“เพราะงั้น ความหมายของท่านหมาคือจะให้ฉันช่วยคุณเปลี่ยนประตู?” เยี่ยหวันหวั่นมองเจ้าสวะหมาพลางค่อยๆ เอ่ยปากถาม

“คุณไม่ใช่ผู้นำประตูเหรอ ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย ช่วยฉันเปลี่ยนเป็นประตูนิรภัยขนาดใหญ่กว่านี้หน่อย” เจ้าสวะหมาเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นอย่างประเมินค่าสูงมาก

ได้ยินแบบนั้นเยี่ยหวันหวั่นกลับไม่รู้จะพูดยังไง เธอเป็นผู้นำประตูกับผีสิ ไหนเลยจะเข้าใจประตูนิรภัยอะไรนั่น…

“ตกลง ฉันจะพยายามเต็มที่…” เยี่ยหวันหวั่นได้แต่ต้องพยักหน้าตอบรับด้วยความจนใจ ยังไงนี่ก็เป็นหลุมที่เธอขุดเอง

“ยิ่งเร็วยิ่งดี ไม่งั้นจะให้ฉันไปเอาที่ร้านคุณก็ได้” เจ้าสวะหมาเอ่ย

“อย่า…ฉันว่าไม่จำเป็นหรอก พวกเรามีบริการส่งสินค้าถึงบ้าน…พรุ่งนี้หลังฉันเลือกให้คุณเสร็จ จะให้คนงานมาส่งประตูแล้วก็ช่วยคุณติดตั้งให้…” เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกน้อยๆ เธอมีร้านประตูที่ไหนกัน

“ตกลง” เจ้าสวะหมาพยักหน้า “คุณหนูเยี่ยเข้ามานั่งพักสักหน่อยเถอะ”

“ท่านหมา ไม่ต้องเกรงใจ…” เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้า เธอมีเวลาที่ไหนกัน ยังต้องไปซื้อประตูนิรภัยให้เจ้าสวะหมาอีกเนี่ย

“กินข้าวง่ายๆ ด้วยกัน” เจ้าสวะหมาพูดจบก็หันตัวเดินเข้าในบ้านที่ไม่มีประตู

เห็นดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็ถอนหายใจในลำคอ ได้แต่ต้องตามเจ้าสวะหมาเข้าไป

ที่อยู่อาศัยของเจ้าสวะหมาเรียบง่ายมาก นอกจากเตียงสองสามหลัง โต๊ะสองสามตัว ในห้องที่กว้างขวางก็กลับไม่มีของอย่างอื่นอีก

“ฉันไปทำอาหาร คุณดูๆ ตามสบาย” เจ้าสวะหมาเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น

ได้ยินคำพูดของเจ้าสวะหมา เยี่ยหวันหวั่นก็ชะงักเล็กน้อย สุดยอดอภิมหาบอสผู้นี้ถึงกับทำอาหารเป็นด้วย มีสไตล์เป็นผู้ชายติดบ้านนิดหน่อยจริงๆ

“คุณหนูเยี่ยกินเนื้อไหม” เจ้าสวะหมามองเยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ยถาม

“กิน!” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้ารัว

“โอ้…แต่ไม่มีนะ ช่วงนี้ฉันกินเจ” เจ้าสวะหมาพูดจบก็หันตัวเดินเข้าครัวไป

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก แม่มเอ๊ย แล้วนายจะถามฉันทำไมว่ากินหรือไม่กินเนื้อ!?

หลังเจ้าสวะหมาเข้าห้องครัว เยี่ยหวันหวั่นก็สำรวจมองรอบบ้าน

ที่ที่เจ้าสวะหมาอยู่ไม่เลวเลยทีเดียว พื้นที่กว้างขวางมาก แต่ทว่าก็ค่อนข้างไร้ชีวิตชีวา ในบ้านแม้จะจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ถ้าตกแต่งง่ายๆ อีกสักรอบก็จะยิ่งน่าอยู่ขึ้น

บนผนังไม่ไกลแขวนรูปถ่ายหนึ่งใบ รูปลักษณ์คนในรูปถ่ายนอกจากจะใกล้เคียงกับเยี่ยหวันหวั่นแล้ว หน้าตาก็ยังสวยมาก

ผ่านไปชั่วครู่ เยี่ยหวันหวั่นก็นั่งลงบนโซฟา ในใจอดทอดถอนใจไม่ได้ เธอกับเจ้าสวะหมาดันเป็นเพื่อนบ้านกัน…เป็นเพื่อนบ้านกับสุดยอดบอสอย่างนี้ แรงกดดันไม่น้อยเลยจริงๆ

———————————————————————————————-