แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1517

บทที่ 1517 ไม่อยากให้ถังถังเลือดเย็น

“ถังถัง…”

เยี่ยหวันหวั่นมองถังถังที่อยู่ไม่ไกล เอ่ยปากเสียงเบา

สิ้นเสียงของเยี่ยหวันหวั่น สายตาของถังถังก็แสดงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็มองไปยังเยี่ยหวันหวั่นโดยจิตใต้สำนึก

พริบตานั้นในดวงตาเย็นชานั้นของถังถังก็ปรากฏแววไม่อยากเชื่อแวบหนึ่ง แล้วความตื่นเต้นดีใจก็ตามมาติดๆ

“คุณแม่…?”

ถังถังจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางเดินไปหาเยี่ยหวันหวั่นในทันที เขาพินิจมองอย่างละเอียดเหมือนกลัวว่าตัวเองมองผิดไป

ได้ยินคำพูดของถังถัง ‘เนี่ยอู๋โยว’ มีสีหน้าทะมึน ส่วนแววตาของเนี่ยหลิงหลงกลับผุดประกายเย็นเยียบ

เลือดยังข้นยิ่งกว่าน้ำจริงๆ ทั้งที่เนี่ยอู๋โยวตัวจริงสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ถังถังก็ไม่รู้ว่าหล่อนคือแม่ของตัวเอง แต่กลับยังสนิทชิดเชื้อเช่นนี้…ส่วนแม่ตัวเปลอมที่เธอหามาสวมรอยเป็นเนี่ยอู๋โยวกลับเย็นชาแบบนี้…

“ถังถัง ลูกพูดมั่วอะไรน่ะ ลูกเรียกใครว่าแม่กันหา!”

ได้ยินดังนั้น ถังถังชำเลืองมอง ‘เนี่ยอู๋โยว’ แวบหนึ่งแต่ก็เก็บสายตาอย่างรวดเร็ว เหมือนไม่อยากสนใจแม้แต่น้อย ความคิดทั้งหมดล้วนอยู่ที่ตัวของเยี่ยหวันหวั่น

“คุณแม่…ทำไมคุณมาที่รัฐอิสระได้…คุณแม่อยู่ที่ประเทศจีนไม่ใช่เหรอ” ถังถังมองเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย

ประเทศจีนอยู่ไกลโพ้นจากรัฐอิสระ คนทั่วไปไม่คุ้นเคยกับรัฐอิสระแม้แต่น้อย คนที่ไม่แม้แต่เคยได้ยินมาก่อนยิ่งมีมากกว่า อีกทั้งอยากเข้ารัฐอิสระยังจำเป็นต้องมีพวกบัตรผ่าน…

“มาสักพักแล้วจ้ะ…ก่อนหน้านี้อยากเจอถังถังมาตลอด แต่ไม่ค่อยสะดวกน่ะ” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ยกับถังถัง

ได้ยินดังนั้นถังถังส่ายหน้าแล้วเอ่ย “คุณแม่ คุณแม่มองบ้านเนี่ยเป็นบ้านของตัวเองได้ มาหาผมได้ทุกเมื่อ…”

ถังถังพูดจบก็หันไปมองเนี่ยอู๋หมิง “คุณลุงว่าไงครับ”

“โอ้…ฉันไม่พูดดีกว่า กลัวว่าคำพูดตัวเองจะมีปัญหา” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย

ได้ยินแบบนั้นถังถังมีสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณลุง คุณลุงแน่ใจเหรอ…ถ้าคุณยายรู้เข้า…”

“ฮ่าๆๆ” ไม่รอให้ถังถังพูดจบ เนี่ยอู๋หมิงก็ระเบิดหัวเราะทันที “เด็กน้อย แกพูดอะไรน่ะ…หวันหวั่นดูแลแกที่ประเทศจีนตั้งนาน ตอนนี้มาถึงรัฐอิสระ ต้องมองบ้านเนี่ยเป็นบ้านตัวเองอยู่แล้ว นี่ยังต้องถามเหรอ เด็กคนนี้นี่…ไม่เข้าใจอะไรเลย…”

เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ

“ถังถังอย่าไม่รู้ความอย่างนั้นสิ เธอไม่ใช่แม่ของถังถัง ห้ามเรียกแม่มั่วซั่วนะ” เนี่ยหลิงหลงมองถังถังแล้วเอ่ยปาก

“ผมไม่ใส่ใจถ้าจะมีแม่เพิ่มอีกคน” ถังถังเอ่ย

“เธอไม่ใส่ใจ แต่แม่เธอใส่ใจนะ” เนี่ยหลิงหลงเอ่ย

“หลิงหลง…ไม่ต้องพูดแล้ว…โทษฉันเองที่ตอนนั้นเกิดเรื่องไม่คาดฝันเลยไม่มีทางเลือกต้องออกจากบ้านทิ้งถังถังไป…”

‘เนี่ยหลิงหลง’ มีสีหน้าเจ็บปวดราวกับน้อยใจสุดแสน

“พี่หลิงหลง อย่าพูดอย่างนั้นนะ…พี่มีความลำบากของตัวเอง…อีกอย่าง นี่พี่ก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ…” เนี่ยหลิงหลงเอ่ย

พูดจบเนี่ยหลิงหลงก็มองถังถัง “ถังถัง เธอดูเองสิ…ว่าเธอทำให้แม่เศร้าใจขนาดไหน!”

ยังไม่รอให้เนี่ยหลิงหลงเอ่ยพูดอะไรต่อ คุณนายเนี่ยกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย “พอแล้ว หยุดแค่นี้พอ”

“แม่คะ!” เนี่ยหลิงหลงมองคุณนายเนี่ย

“หวันหวั่นดูแลถังถังที่ประเทศจีนตั้งนาน ทั้งสองมีความผูกพันกันเป็นปกติของคน หรือว่าพวกแกอยากให้ถังถังเป็นคนเลือดเย็น?”

คุณนายเนี่ยมองเนี่ยอู๋โยวกับเนี่ยหลิงหลงพลางเอ่ย

————————————————————————————————–

บทที่ 1518 พาถังถังออกไปทำธุระ

เนี่ยหลิงหลงกับ ‘เนี่ยอู๋โยว’ ลอบสบตากัน ดูท่าคุณนายเนี่ยนี้ตอนนี้จะลำเอียงหน่อยๆ แล้ว