แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1579

บทที่ 1579 แกเป็นใคร

“ไปรายงานตัวที่โรงเรียนชื่อเยี่ยน? ”

ได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นชะงักเล็กน้อย เดิมทีเธอยังนึกว่าน่าจะต้องใช้เวลาอีกสักพัก ไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้

“อืม” เสียงหัวเราะเบาๆ ของจี้ซิวหร่านดังออกมาจากในโทรศัพท์ “ไปเร็วหน่อยเลี่ยงเกิดปัญหาแทรกซ้อน”

“ปัญหาแทรกซ้อน…”

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูดเล็กน้อย ตัวเองเหมือนคนชอบสร้างปัญหาแทรกซ้อนเหรอ

“ได้ เข้าใจแล้ว…งั้น ยังมีธุระอะไรอีกไหม” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถาม

“อย่าลืมพกจดหมายแนะนำที่ผมให้คุณไปด้วย แล้วก็เรียกยอดฝีมือของพันธมิตรอู๋เว่ยไปกับคุณสักสองสามคน รอบๆ พื้นที่ของสามโรงเรียนใหญ่ไม่ค่อยสงบนัก ถ้าคุณไม่อยากยุ่งยาก ผมจะให้คูกู่ไปส่งคุณ” จี้ซิวหร่านเอ่ยเสียงเบา

ได้ยินดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้าโดยจิตใต้สำนึกแล้วรีบเอ่ยปาก “ไม่ต้องลำบากหรอก…เดี๋ยวฉันไปพันธมิตรอู๋เว่ยหามาสักสองสามคนก็ได้แล้ว”

“อืม มีปัญหาอะไรติดต่อผมได้ทุกเมื่อ”

จี้ซิวหร่านพูดจบก็วางสายไป

เยี่ยหวันหวั่นล้มหัวลงนอนอีกครู่หนึ่งจึงค่อยลุกขึ้นอาบน้ำแล้วไปทักทายคุณนายเนี่ยยามเช้า

เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ตัวเองต้องไปรายงานตัวที่โรงเรียนชื่อเยี่ยนให้คุณนายเนี่ยฟัง

สามโรงเรียนใหญ่ของรัฐอิสระมีความพิเศษอยู่หน่อยจริงๆ จัดว่าเป็นกลาง ทั้งล่วงเกินและไม่ล่วงเกินคน

สามโรงเรียนใหญ่รับภารกิจทหารรับจ้างจากประเทศอื่นๆ รวมไปถึงการลอบสังหารผู้นำตระกูลของสี่ตระกูลใหญ่ แม้กระทั่งจี้หวงกับผู้นำอาชูร่าก็ยังมีชื่ออยู่ในลิสต์ของสามโรงเรียนทหารรับจ้าง นอกจากงานลอบฆ่าแล้วก็ยังมีภารกิจทหารรับจ้างแปลกพิสดารอีกสารพัด

เยี่ยหวันหวั่นยังเคยได้ยินเบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยพูดกระทั่งว่า ในโรงเรียนทหารรับจ้างมีคนอยากเก็บผมของผู้นำอาชูร่าหนึ่งเส้น ภารกิจถูกปล่อยออกมาหลายปีก็ยังไม่เคยมีใครทำสำเร็จมาก่อน และภารกิจนี้ก็ยังถูกยกให้เหนือกว่าระดับ S เสียอีก

กองกำลังต่างๆ ของรัฐอิสระไม่ชอบโรงเรียนทหารรับจ้างแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่มีใครไปล่วงเกินสามโรงเรียนใหญ่นี้

ถ้าเยี่ยหวันหวั่นบอกคุณนายเนี่ยว่าตัวเองจะไปโรงเรียนชื่อเยี่ยน เกรงว่าจะเจอการต่อต้านของคุณนายเนี่ยได้ จึงไม่พูดดีกว่า

หลังออกจากบ้านเนี่ย เยี่ยหวันหวั่นก็ขับรถกลับไปยังพันธมิตรอู๋เว่ย

หลังถึงพันธมิตรอู๋เว่ย เยี่ยหวันหวั่นจึงค่อยค้นพบว่า วันนี้เป๋ยโต่วส่งข้อความขอลาหยุดเพื่ออยู่เป็นเพื่อนแม่ที่โรงพยาบาลมาหาเธอ

เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ได้สนใจหยิบเอาเครื่องสำอางออกมา ส่องกระจกในห้องทำงานแล้วพลันละเลงแต่งหน้า

ผ่านไปราวๆ หนึ่งชั่วโมง เยี่ยหวันหวั่นมองตัวเองในกระจกแล้วจึงค่อยพยักหน้าอย่างพอใจ เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบเลย…

หน้าตาแบบนี้ รับประกันว่าแม้แต่พ่อแม่แท้ๆ ของเธอก็จำไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร

“พี่เฟิง…”

เวลานี้เองประตูห้องทำงานพลันถูกเปิดออก ชีซิงกอดเอกสารปึกหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งหันไปชีซิงก็พลันตะลึงงัน

สองคนสี่ตาสบกันทว่าไร้คำพูด

“ใคร!”

ทันใดนั้นชีซิงกระทืบเท้าหนึ่งที ร่างกายเข้าประชิดตัวเยี่ยหวันหวั่นราวภูตผีปีศาจชั่วพริบตา ดวงตาแผ่รังสีเย็นเยียบ

ในห้องทำงานของผู้นำกลับมีผู้หญิงน่าเกลียดหาใดเปรียบแทรกซึมเข้ามา!

เห็นสีหน้านี้ของชีซิง เยี่ยหวันหวั่นกลับพึงพอใจมาก ดูเหมือนว่าการแต่งหน้านี้ของตัวเอง…จะได้ผลจริงๆ แฮะ แม้แต่ชีซิงยังจำเธอไม่ได้เลย!

“ตื่นตกใจอะไร!” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วเอ่ย

ได้ยินคำพูดนี้ ฝ่ามือขวาที่ยื่นไปจับเยี่ยหวันหวั่นของชีซิงพลันหยุดค้างกลางอากาศ

ถึงแม้จะจำหน้าตานี้ไม่ได้ แต่เสียงกลับน่าคุ้นเคยอย่างยิ่ง…

“พะ…พี่เฟิง? ”

ชีซิงจ้องเยี่ยหวันหวั่นที่แต่งหน้าน่าเกลียด ดวงตาฉายแววตกใจไม่อยากเชื่อ

—————————————————————————————-