แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1611

บทที่ 1611 ฉันจะหามีดได้จากที่ไหนบ้าง

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า ยังไงระหว่างนี้เธอก็ว่างไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ลองแสดงกับชีซิงดูก่อนแล้วกัน

“บทของนายฉันก็เขียนไว้ให้แล้วเหมือนกัน…” เยี่ยหวันหวั่นหันไปกล่าวกับชีซิง

“พี่เฟิ่ง ไม่ต้องใช้บทหรอก การแสดงแบบนี้ไม่น่าจะยุ่งยากซับซ้อนมาก” ชีซิงกล่าวเรียบๆ

“เหล่าชี ขนาดฉันพี่เฟิ่งยังไม่พอใจ…ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนายหรอก นายรอโดนด่าได้เลย ทำเป็นไม่เอาบทพูด อวดเก่งไปแล้ว” เป่ยโต่วเม้มปาก

เยี่ยหวันหวั่นลบคลิปวิดิโอที่ถ่ายกับเป่ยโต่วออกแล้วกดถ่ายใหม่อีกครั้ง สำหรับชีซิง เยี่ยหวันหวั่นกลับรู้สึกไว้ใจเล็กน้อย อย่างน้อยๆ ชีซิงก็พึ่งพาได้มากกว่าเป่ยโต่วอย่างไม่ต้องสงสัย

……

“นายคือชีซิงแห่งพันธมิตรอู๋เว่ยงั้นเหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นจ้องชีซิงที่อยู่ข้างหน้า แล้วกล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์

ชีซิงได้ยินก็หันหลังกลับมา ใบหน้าฉายแววเย็นชาแวบหนึ่ง แล้วจ้องพิจารณาเยี่ยหวันหวั่น

“ไม่ทราบคุณมาหาผมด้วยเรื่องบุญคุณหรือความแค้น” ชีซิงจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ไม่ใช่ทั้งความแค้นแล้วก็บุญุคุณ แต่มาเพราะหน้าที่” เยี่ยหวันหวั่นกล่าว

“ดูจากชุดเครื่องแบบที่คุณใส่ น่าจะเป็นทหารรับจ้างจากโรงเรียนชื่อเยี่ยนสินะ” ชีซิงแค่นยิ้ม “เมื่อก่อนก็เคยมีคนจากสามโรงเรียนทหารรับจ้างที่ใหญ่ที่สุดในรัฐอิสระมาหาผมเหมือนกัน แต่ผมยังมีชีวิตอยู่ ส่วนคนพวกนั้นตายหมดแล้ว คุณยังอยากจะทำต่ออีกเหรอ”

“ไม่ต้องพูดมาก ภารกิจของฉันก็คืออัดนาย” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเย็น

แต่เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งพูดไม่ทันขาดคำ ชีซิงก็หายตัวไปจากตรงนั้น เพียงก้าวเดียวก็มาโผล่อยู่ข้างๆ เยี่ยหวันหวั่นแล้ว เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เอื้อมมือคว้ามาที่เยี่ยหวันหวั่นทันที

เยี่ยหวันหวั่นประหลาดใจ เจ้าเด็กนี่แสดงได้ไม่เลวเลยนี่…

เยี่ยหวันหวั่นเอี้ยวตัวหลบไปด้านข้าง ฝ้ามือขวาของทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง

“ผลัวะ! โบ้มม!” เสียงแปลกๆ หลุดออกมาจากปากของเป่ยโต่ว

เยี่ยหวันหวั่นชะงักงัน

เป่ยโต่วอึ้ง

วินาทีนี้ เยี่ยหวันหวั่นสาบานเลยว่าถ้าเธอมีมีดอยู่ในมือ เธอจะแทงเป่ยโต่วให้ตายซะ!

ทั้งสองพยายามไม่สนใจเป่ยโต่ว แล้วดวลฝีมือกันต่อไป

“โบ้มมม! ผลัวะๆๆ! เพี๊ยะๆ!”

แต่เสียงของเป่ยโต่วดังขั้นเรื่อยๆ แถมยังแปลกขึ้นเรื่อยๆ ด้วย

“แม่เอ็งเถอะ ถ้านายไม่มีคำอธิบายที่ฟังขึ้น วันนี้ฉันไม่ฆ่านายให้ตาย ฉันก็ไม่ใช่พี่เฟิ่งของนายแล้ว!” เยี่ยหวันหวั่นตัดสินใจหยุดการแสดง แล้วบิดหูขวาเป่ยโต่วลากเขาเข้ามา

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่านายกำลังทำอะไรอยู่” ชีซิงจ้องเป่ยโต่วที่ทำหน้าตาน่าสงสาร

“ฉัน…ฉันก็กำลังทำเสียงประกอบให้พวกนายไง…ทำไมล่ะ…ฉันเห็นพวกนายสู้กันไม่ได้บรรยากาศ ตอนฝ่ามือปะทะกันก็ไม่มีเสียง เสียงโบ้มๆ ผลัวะๆ แล้วก็เพี๊ยะๆ ก็เป็นเสียงประกอบที่ฉันทำให้ไง…” เป่ยโต่วรีบอธิบาย

“มีมีดไหม” เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองชีซิง

“ไม่มีครับ” ชีซิงส่ายหน้า “แต่…ผมไปหยิบให้ได้นะ”

“อย่านะ ผมไม่ทำเสียงประกอบให้แล้วก็ได้นี่…” เป่ยโต่วรีบกล่าว

“ถ้านายยังเสนอหน้าเข้ามาในกล้องพวกเรา แล้วทำเสียงประกอบอะไรนั่นอีก นายจะโดนฉันกับชีซิงซ้อมจนตาย เข้าใจแล้วใช่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยเสียงรอดไรฟัน

“เข้าใจแล้วๆ…ผมรับปากว่าจะนั่งเฉยๆ อยู่ตรงนั้นไม่ขยับเลย!” เป่ยโต่วรีบตีอกรับประกัน

ครั้งนี้เป่ยโต่วกลับทำตัวว่าง่าย เขาไม่ได้ป่วนอะไรอีก แค่นั่งมองเงียบๆ จากที่ไกลๆ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดังด้วยซ้ำ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา การแสดงส่วนของเยี่ยหวันหวั่นกับชีซิงจบลงในที่สุด