แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1615

บทที่ 1615 เบบี๋ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่แล้ว

“คุณชายน้อย คุณชายน้อยตามผมกลับบ้านดีๆ เถอะครับ อย่าให้พวกเราลำบากเลย…” พ่อบ้านหนุ่มคนนั้นเห็นถังถังไม่ให้ความร่วมมือก็ใช้กำลังลากถังถังเข้าไปข้างในโดยตรง

เห็นฉากตรงหน้า หน้าอกของเยี่ยหวันหวั่นราวกับมีความโกรธสายหนึ่งกำลังแผดเผา แววตาพลันเย็นเยียบ สาวเท้าก้าวไปยังประตูทันที

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ปล่อยเขา”

ได้ยินเสียงของเยี่ยหวันหวั่น ร่างเล็กของถังถังสั่นสะท้านเล็กน้อย ในดวงตาที่กรุ่นโกรธพลันเต็มไปด้วยความดีใจระคนแปลกใจ เขาหันตัวดิ้นหลุดจากมือของพ่อบ้านก่อนโถมไปหาเยี่ยหวันหวั่นทันที “คุณแม่!”

เยี่ยหวันหวั่นคุกเข่าลงกอดร่างเล็กไว้เต็มอ้อมอก

“คุณแม่…” เด็กน้อยแนบชิดอ้อมกอดของเยี่ยหวันหวั่นแน่น ร่างกายสั่นเทาน้อยๆ “คุณแม่…คุณแม่…”

ได้ยินคำว่าแม่ครั้งแล้วครั้งเล่าของเด็กน้อย หัวใจเยี่ยหวันหวั่นราวกับถูกกรงเล็บเหล็กกำไว้ มันเจ็บแปลบเป็นระลอก “เบบี๋เด็กดี ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี้แล้ว!”

“คุณแม่…ถังถังคิดถึงคุณแม่…ถังถังอยากไปดูคุณแม่…”

ได้ยินเสียงนุ่มนิ่มของเด็กน้อย เยี่ยหวันหวั่นปวดใจเหลือแสน

ดูท่าทางเนี่ยอู๋โยวตัวปลอมนั่นคงไม่อยากให้เธอใกล้ชิดกับถังถังเกินไป จึงไม่ลังเลกักขังถังถังไว้ไม่อนุญาตให้เขาออกจากตระกูลเนี่ย

ใช้ข้ออ้างด้านความปลอดภัยของถังถัง แบบนี้ต่อให้เป็นคุณนายเนี่ยกับผู้นำตระกูลเนี่ยก็จะไม่คัดค้าน แถมยังจะให้การสนับสนุน

ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ตัวตนของตัวเอง เพื่อไม่ให้กระทบความสัมพันธ์ของถังถังกับแม่แท้ๆ จึงพยายามหลีกเลี่ยงใกล้ชิดถังถังเกินไปสุดความสามารถ ถึงเด็กน้อยจะชอบเธอมากขนาดนั้นแต่เธอยังคงอดทนไม่ไปหาเขา…

นึกไม่ถึงว่า…สุดท้ายกลับทำร้ายถังถังเข้าแล้ว…

มองร่างกลมของเด็กน้อยเกาะติดอ้อมกอดของตัวเอง หัวใจเยี่ยหวันหวั่นก็แทบสลายแล้ว

“ผู้นำไป๋ ที่นี่คือบ้านตระกูลเนี่ย ไม่ใช่พันธมิตรอู๋เว่ยของคุณ เห็นแก่คุณชายใหญ่จึงยอมให้คุณเข้าออกตามใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงว่าที่นี่คือที่ที่คุณจะทำตัวอันธพาลได้ ผมแนะนำคุณว่าอย่ายุ่งเรื่องคนอื่นมากจะดีกว่า!” พ่อบ้านหนุ่มคนนั้นเอ่ยปากหยิ่งผยอง

เดาว่าพ่อบ้านนี้ก็เป็นลูกสมุนของเนี่ยอู๋โยวแล้ว…

เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้สนใจการขู่และตักเตือนของพ่อบ้าน ลูบหัวถังถังอย่างปลอบโยน จากนั้นสายตาก็มองมือขวาของชายหนุ่มอย่างไร้ซึ่งความอ่อนโยน “เมื่อกี้…คุณใช้มือข้างนี้แตะเขา? ”

ชายหนุ่มชายตามองหญิงสาวอย่างดูถูก “ทำไม”

“ถังถัง หลับตา” เยี่ยหวันหวั่นมองถังถังพร้อมเอ่ยเสียงเบา

ถึงแม้เด็กน้อยไม่รู้ว่าเพื่ออะไรแต่ก็ยังคงหลับตาอย่างเชื่อฟังทันที “อื้ม”

วินาทีถัดมา ก็ได้ยินแต่เสียงร้องโหยหวนปานหมูถูกเชือด—

“อ้ากกก”

ตามติดๆ มาด้วยเสียงกร๊อบชวนเย็นสันหลัง เยี่ยหวันหวั่นใช้ความเร็วปานสายฟ้าแลบพลิกข้อมือของชายหนุ่ม หักข้อมือของเขาอย่างไม่ปรานี

“อ้าก—อ้ากกก” ชายหนุ่มกุมข้อมือเจ็บปวดจนกลิ้งพล่านกับพื้น

ถ้าใช้กำลังปกติของเธอ อยากอาศัยวิธีนี้อย่างเดียวหักข้อมือของชายโตเต็มวัยนั้นไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด แต่พริบตานั้น สมองเธอตอนที่ถูกความโกรธครอบงำ กลับทำเรื่องอย่างนี้ออกมาได้เหมือนเป็นเรื่องแน่อยู่แล้ว

ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นคิดไม่ตกมาตลอด…ทำไมบางครั้งเธอถึงระเบิดค่าพลังต่อสู้ที่ตัวเธอก็ยังเหลือเชื่อออกมาได้…

ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้ว…นี่คือพลังของเนี่ยอู๋โยว…พลังที่แท้จริงของเธอ…

แต่เพราะไม่มีความทรงจำ…พลังของเธอจึงไม่เสถียรมาก…ไม่อาจควบคุมได้…

————————————————————————————-