แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1623

บทที่ 1623 ชอบทั้งภูเขาเงินชอบทั้งคนงาม

เดี๋ยวก็คลุมเครือกับจี้หวง เดี๋ยวก็ตกเสิ่นเทียนเฉิน…

ผู้นำจะถูกผู้หญิงคนนี้ทำแปดเปื้อนยังไง!

พอคิดฉากที่พลาดพุ่งเข้าไปในห้องผู้นำคืนวันนั้น นึกถึงทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ทำกับผู้นำ เขาก็รู้สึกว่าผู้นำถูกหยามเกียรติทำให้แปดเปื้อนอย่างสุดแสน

ไม่ว่ายังเขาก็ต้องหาวิธีถอนพิษกู่เจอให้จงได้!

ชายหนุ่มผงกหัวให้เธอเล็กน้อยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์นับเป็นการทักทาย “ผู้นำไป๋”

สีหน้านี้ก็เหมือนพวกเขาไม่รู้จักกันแม้แต่น้อย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เหมือนไม่มีตัวตนแม้แต่น้อย ทำให้เยี่ยหวันหวั่นสุมไฟโกรธในใจ

ส่วนเสิ่นเทียนเฉินเวลานี้ก็เริ่มสับสนแล้ว งั้นผู้นำอาชูร่าก็ไม่ใช่พ่อของเด็กคนนี้สินะ

ไม่ได้…อุตส่าห์ลำบากเจอผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาขนาดนี้แล้ว…เขาห้ามยอมแพ้อย่างนี้เด็ดขาด!

เสิ่นเทียนเฉินหันเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นอย่างเขินอาย “ผู้นำไป๋ ถ้าคุณไม่เอาสินสอด…งั้น…งั้นถือเป็นสินเดิมของผมก็ได้นะ!”

มีอำนาจมากกว่าเขาแล้วยังไง ไม่ได้มีเงินมากกว่าเขาแล้วกัน มีอิทธิพลมากกว่าเขาแล้วยังไง ไม่รวยเท่าเขาแล้วกัน หน้าตาดีกว่าเขาแล้วยังไง เขารวยกว่าแล้วกัน!

เขาไม่เชื่อหลอกว่าผู้หญิงในใต้หล้านี้จะต้านทานเสน่ห์ของเขาไหว!

ต่อให้ศัตรูหัวใจจะเป็นจี้หวงกับผู้นำอาชูร่าก็เหมือนกัน!

หลังเสิ่นเทียนเฉินพูดจบ แผ่นหลังก็รู้สึกถึงความเย็นเยียบสายหนึ่งอย่างน่าประหลาด

โอ๊ะไม่สิ เหมือนจะเป็น..สองสาย?

ไม่สิ…สามสาย…

แต่เขาดูอย่างละเอียดครู่หนึ่ง สามคนที่นี่นอกจากเขากับไป๋เฟิง คนหนึ่งเป็นจี้หวงที่ตั้งแต่ต้นจนจบสวมรอยยิ้มราบเรียบ ผู้นำอาชูร่าที่ใบหน้าไร้อารมณ์ อีกคนเป็นเด็กน้อย…ยิ่งไม่น่าเป็นไปได้นะ…

เยี่ยหวันหวั่นเวลานี้ไม่อยากพูดจาแล้ว ศักดิ์ศรีของเจ้าหมอนี่ล่ะ…

เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจลึก จากนั้นก็กวาดสายตาผ่านตัวผู้นำอาชูร่ากับจี้ซิวหร่านที่อยู่ด้านข้างอย่างเหมือนไม่ใส่ใจแล้วหัวเราะเอ่ย “คุณชายเสิ่น ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ แน่นอนว่าฉันชอบภูเขาทอง แต่ว่านะ ฉันชอบภูเขาทอง แต่ก็ชอบคนงามมากกว่า! สำหรับฉัน…เงินทองซื้อรอยยิ้มไม่ได้”

เยี่ยหวันหวั่นพูดประโยค ‘เงินทองซื้อรอยยิ้มไม่ได้’ นี้ออกมากลับไม่ได้ระบุชื่อแซ่ว่าพูดถึงใครกันแน่

ตอนเยี่ยหวันหวั่นพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของผู้นำอาชูร่าที่อยู่ตรงข้ามเหมือนมีชั่วพริบตาหนึ่งที่ดวงตาเผยแววบางอย่างอย่างรวดเร็ว

เสิ่นเทียนเฉินกุมหน้าอกแสดงท่าทีศรแทงใจก่อนเอ่ยปากอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “อันที่จริง…เค้ายิ้มทีก็ดูดีมากนะ…คนสวยลองดูให้ละเอียดอีกที…”

ใบหน้านั้นของเสิ่นเทียนเฉินความจริงก็ไม่เลว อยู่ในประเทศจีนสามารถไต่ขึ้นเป็นดาราแนวหน้าได้สบาย ประเภทอาศัยหน้าตาโด่งดังได้อย่างนั้น จนใจที่ระดับของคู่ต่อสู้สองคนตรงหน้านี้ทะลุชาร์ตไปหน่อย…

เยี่ยหวันหวั่นกระแอมไอหนึ่งที “คุณชายเสิ่น นี่น่ะ…ความจริงไม่เกี่ยวกับหน้าตาหรอก…”

เสิ่นเทียนเฉินเหล่ตามองเธออย่างจริงจัง “ไม่เกี่ยวกับหน้าตา…ผู้นำไป๋ คุณพูดประโยคนี้ออกมา มโนธรรมไม่เจ็บปวดบ้างเหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

เธอยังอยากทุบเขาให้ตายจริงๆ …

เวลานี้ถังถังที่อยู่ด้านข้างพลันเงยหน้ามองชายที่อยู่ตรงหน้า “คุณไม่ใช่พ่อของผมจริงๆ?”

ผู้นำอาชูร่าหลุบตา สายตาตกลงบนตัวเด็กน้อยที่ราวกับหยกแกะสลักซึ่งไม่ได้เจอกันนาน สีหน้าอารมณ์ที่ราวกับกำแพงเหล็กหลอมเวลานี้กลับเกือบควบคุมไม่อยู่หลายส่วน

หลังเงียบไปอย่างน้อยราวสามวินาทีเขาจึงค่อยเอ่ยปากตอบเสียงเย็นชา “จำผิดคนแล้ว”

ถังถังจ้องชายตรงหน้าเหมือนยอมรับคำพูดของชายหนุ่มแล้ว จากนั้นเขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่ใจ “ขอโทษที ผมจำผิดแล้ว คุณไม่ใช่พ่อผม พ่อผมอ่อนโยนมาก”

———————————————————————————–

บทที่ 1624 อยากคุยธุรกิจกับทั้งสองท่าน

พริบตาที่สิ้นเสียงของเด็กน้อย ดวงตาที่ประหนึ่งน้ำแข็งพันปีของชายหนุ่มราวกับพลันปริแตก วาบอารมณ์ตกใจและซับซ้อน…

อ่อนโยน…