แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1669

บทที่ 1669 เยี่ยหวันหวั่นขึ้นสนาม

“โรงเรียนชื่อเยี่ยนเชิญพวกเรามาร่วมชมงานเท่านั้นเอง” จี้ซิวหร่านยิ้มเอ่ย

ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปากพูดต่อ ไม่ไกลนัก ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก็พาพวกเมิ่งเข่อปรากฏตัวเดินตรงไปถึงข้างตัวผู้นำอาชูร่า

“ผู้นำอาชูร่ามาได้เป็นเกียรติของชายชราแล้ว” เหลยเฮ่อหัวเราะน้อยๆ ก่อนเอ่ย

“อืม” ผู้นำอาชูร่าส่งเสียงเรียบนิ่ง ปล่อยให้เหลยเฮ่อนั่งลงข้างตัวเอง

“อาจารย์ เยี่ยหวันหวั่นคนนั้นก็เข้าร่วมด้วย” เมิ่งเข่อที่อยู่ด้านข้างเอ่ยเสียงเย็น “อาจารย์วางใจได้ค่ะ วันนี้ผู้อาวุโสกงจะต้องเสียลูกศิษย์อีกหนึ่งคน เยี่ยหวันหวั่นนั่นจะต้องถูกกำจัดทิ้ง”

ได้ยินดังนั้น เหลยเฮ่อพยักหน้าจากนั้นหันมองผู้นำอาชูร่า “ผู้นำอาชูร่าเห็นเรื่องตลกแล้ว ผู้อาวุโสกงคนนั้นรับลูกศิษย์ใหม่หนึ่งคนชื่อเยี่ยหวันหวั่น เยี่ยหวันหวั่นหยาบคายใส่ลูกศิษย์ผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกรงว่าวันนี้ลูกศิษย์ผมคงไม่เมตตาแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ของเหลยเฮ่อ แววตาของผู้นำอาชูร่าจ้องมองเหลยเฮ่อเขม็งราวกับฤดูหนาวเดือนสิบสอง “งั้นเหรอ”

“หากผู้นำอาชูร่าสนใจ จะดูละครด้วยกันก็ได้ ว่าไงครับ” เหลยเฮ่อเอ่ย

“ตกลง” ผู้นำอาชูร่าพูดจบก็เก็บสายตาช้าๆ มองไปยังเยี่ยหวันหวั่นกับจี้หวงที่อยู่ไกลออกไปบ่อยครั้ง

ผู้นำอาชูร่ากับจี้หวงต่างก็มีข้อตกลงผลประโยชน์กับโรงเรียนชื่อเยี่ยน และวันนี้ผู้อาวุโสกงก็เชิญจี้ซิวหร่านมาร่วมชม ส่วนเหลยเฮ่อก็เชิญผู้นำอาชูร่า

ข้างหายผู้นำอาชูร่า เจียงเหยียนมีสีหน้ายากอธิบาย นางจิ้งจอกนั่น…ทำไมกลายเป็นนักเรียนของโรงเรียนชื่อเยี่ยนไปแล้ว…ถึงจะแต่งหน้าซะน่าเกลียดสุดแสน แต่ดวงตาคู่นั้นกับท่าทาง ต่อให้เธอกลายเป็นเถ้าเขาก็ยังจำได้!

ถึงในใจนึกสงสัย แต่เจียงเหยียนกลับไม่ได้พูดอะไร

กลับกันเข้าเริ่มคาดหวังอยู่บ้างแล้ว พลังต่อสู้ของเหลยเฮ่อแข็งแกร่งล้ำเลิศและลูกศิษย์ของเขาก็ค่อนข้างมีชื่อเสียงในรัฐอิสระ ถ้าสามารถสั่งสอนนางจิ้งจอกได้ดีๆ สักยก ก็นับว่าเป็นที่พอใจกันถ้วนหน้า ช่วยเขากับผู้นำระบายความเกลียดชัง!

…

“หวันหวั่น ฟังคำพูดของอาจารย์ ทุกตาต้องทำเท่าที่ทำได้ ห้ามฝืนสู้เกินกำลัง ถ้าสู้ไม่ได้จริงๆ ก็ยอมแพ้ลงจากเวทีซะ!” ผู้อาวุโสกงจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางย้ำเตือนสารพัดอย่าง

“อาจารย์ หนูเข้าใจแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก

“รุ่นน้อง ไม่ต้องห่วง พี่รองจะคอยดูเธอ ใครกล้าลงมือฆ่ารังแกเธอก็รอหลังจบการแข่งขัน พี่รองจะไปทุบหัวมันให้แตก!” ชายกำยำรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่ด้านข้างผู้อาวุโสคลี่ยิ้มเอ่ย

ชายกำยำผู้นี้ชื่อเจี้ยนหู่ เป็นลูกศิษย์คนรองของผู้อาวุโสกง เรี่ยวแรงเยอะดุจกระทิง ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม

ไม่รู้ทำไม เจี้ยนหู่ศิษย์เห็นน้องเล็กผู้นี้ก็กลับมีความรู้สึกดีอย่างประหลาด ถึงแม้หน้าตาออกจะ…

“ขอบคุณพี่รอง!” เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเบาะๆ

แม้เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้เกี่ยวกับศิษย์พี่รองคนนี้ แต่ก็มักรู้สึกเดจาวู เยี่ยหวันหวั่นเดาว่าตอนตัวเองยังเป็นเนี่ยอู๋โยว ความสัมพันธ์กับเจี้ยนหู่คนนี้น่าจะยังนับว่าไม่เลว ไม่งั้นเธอคงไม่มีทางรู้สึกสนิทและคุ้นเคย

“ทุกท่าน ฉันคือกรรมการตัดสินของงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ครั้งนี้ ในงานแลกเปลี่ยนครั้งนี้ สู้พอเป็นพิธี ใช้วิธีจับฉลากตัดสินคู่ต่อสู้”

ชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางเวทีและเอ่ยปาก

เมื่อกรรมการตัดสินพูดจบก็ดึงลูกบอลเล็กสองลูกออกมาจากในกล่องที่ปิดผนึกหนึ่งใบ บนลูกบอลติดหมายเลขจำนวนหนึ่งไว้

“หมายเลข 11 ขึ้นเวที!”

เมื่อสิ้นเสียงของกรรมการตัดสิน ทหารรับจ้างระดับ C คนหนึ่งก็เดินขึ้นเวทีอย่างรวดเร็ว

“หมายเลข 8 ขึ้นเวที!”

กรรมการตัดสินพูดอีกรอบ

“ใครคือหมายเลข 8!”

เห็นไม่มีคนตอบรับ กรรมการตัดสินขมวดคิ้วแน่น

“หนู…หนูคือหมายเลข 8 ค่ะ!”

ทันใดนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็ตอบรับแล้วรีบเดินเข้าเวที

เวลานี้เห็นเยี่ยหวันหวั่นที่สวมชุดนักเรียนสีเทาขึ้นเวทีมา เบื้องบนของโรงเรียนและทหารรับจ้างระดับสูงไม่น้อยต่างขมวดคิ้วเล็กน้อย