แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1711

บทที่ 1711 พี่ภรรยาผมบอก

แต่คิดดูดีๆ สุดท้ายเยี่ยหวันหวั่นก็ยังคงละทิ้งความคิดเช่นนี้ไป

ถ้าให้คนของพันธมิตรอู๋เว่ยออกปฏิบัติการทำภารกิจ ต้องดึงดูดความสงสัยคนแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นพันธมิตรอู๋เว่ยก็ส่งกำลังคนจำนวนมากออกจากสำนักงานใหญ่ไม่ได้

คิดไปคิดมา ก็มีแค่วิธีของคุณชายใหญ่ที่ใช้ได้ จ้างทหารรับจ้างระดับสูงและสูงสุดยอดจำนวนมากมาช่วยตัวเองทำภารกิจให้สำเร็จ นอกจากนี้ก็ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว

ส่วนค่าจ้าง ถ้าไม่สูงมากก็ไม่น่ามีปัญหาใหญ่มาก

ตอนนี้เดธโรสเริ่มได้กำไรแล้ว ไม่ต้องอาศัยกำลังทรัพย์ของพันธมิตรอู๋เว่ยเลี้ยงดูอีกต่อไป

“เทพธิดา…ไม่งั้น คุณแต่งกับผมสิ ขอแค่คุณแต่งกับผม ผมจะช่วยคุณจ้างทหารรับจ้าง คุณอยากจ้างเท่าไรก็จ้างเท่านั้น ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินแม้แต่น้อย ให้ผมช่วยแก้ปัญหา” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นยิ้มยิงฟันให้เยี่ยหวันหวั่น

เยี่ยหวันหวั่นชำเลืองมองคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น “นี่ฉันไม่มีเงินเหรอ”

ได้ยินดังนั้น คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็ยิ้มเจิดจ้า ไม่ว่ายังไง เทพธิดาของเขาก็ยังเป็นผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย คงไม่ขาดเงินแค่นี้

“อีกอย่าง คุณจำฉันได้ยังไง” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าสงสัยเต็มเปี่ยม ว่ากันตามหลักแล้ว คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นไม่น่าจำตัวเองได้จึงจะถูก

“ฮ่าๆๆ เทพธิดา…คุณกลายเป็นเถ้าผมก็ยังจำคุณได้ นี่มีอะไรน่าแปลกกัน” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นหัวเราะน้อยๆ

เห็นเยี่ยหวันหวั่นจ้องตัวเองตาเขม็ง คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็หัวเราะอย่างร้อนตัวอยู่บ้าง “ก็ได้ เป็นข่าวที่ผมซื้อมาจากพี่ภรรยา…”

“พี่ภรรยา?” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้างุนงง

“เอ่อ แน่นอนว่าเป็นเนี่ยอู๋หมิง…นอกจากเนี่ยอู๋หมิง ใครจะเป็นพี่ภรรยาผมได้ เทพธิดาคุณไม่ใช่น้องสาวบุญธรรมของเนี่ยอู๋หมิงเหรอ…” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นยิ้มเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น

หลังจากรู้ว่าเนี่ยอู๋หมิงแพร่งพรายความลับ มุมปากเยี่ยหวันหวั่นก็กระตุกเล็กน้อย ยังคงเป็นสไตล์การกระทำของพี่ชายคนนั้นของเธอจริงๆ …ทำได้ทุกวิถีทางเพื่อเงินของแท้

“เทพธิดา พี่ภรรยาผมพอใจผมมาก…ไม่งั้นก็ไม่มีทางบอกข้อมูลคุณกับผมหรอก แถมยังบอกว่าคุณแต่งหน้าน่าเกลียดมาก…ผมเคยหาทั้งโรงเรียนชื่อเยี่ยนแล้วก็ไม่มีใครน่าเกลียดขนาดนั้น เห็นคุณแวบเดียวก็เลยจำคุณได้แล้ว” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นหัวเราะเจ้าเล่ห์

เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ ทั้งโรงเรียนชื่อเยี่ยน…เธอน่าเกลียดที่สุดเหรอ…

หลังคุยกับคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นก็ออกจากร้านกาแฟและกลับไปยังเขตแจกจ่ายภารกิจ

“รุ่นพี่หวันหวั่น ได้ยินว่าพี่เพิ่งรับภารกิจทหารรับจ้างหลบหนีที่ประเทศจีนเหรอ”

เวลานั้นหลี่ซินไม่รู้เดินออกมาและถึงข้างตัวเยี่ยหวันหวั่นจากไหน

“ทำไมเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นมองหลี่ซินอย่างไม่เข้าใจ

“พี่หวั่น ภารกิจนั่นรับไม่ได้นะพี่…ได้ยินว่าผู้อาวุโสตัดสินระดับของภารกิจผิด ถึงยังไม่แน่ใจ แต่ไม่รับจะดีกว่า!” หลี่ซินรีบอธิบาย

เยี่ยหวันหวั่นกลับไม่ใส่สนใจเท่าไร ตัวเองอยากกลับประเทศจีนทันที ภารกิจก็ถือโอกาสทำไปด้วย รับได้เท่าไรเท่านั้น ถ้าเป็นแบบนั้นอย่างที่หลี่ซินว่าจริงๆ อย่างมากตัวเองก็ละทิ้งภารกิจ สำหรับเธอแล้วก็ไม่เสียหายอะไร

“หลี่ซิน นายช่วยฉันหาทหารรับจ้างระดับสูงในโรงเรียนพวกนั้นมาหน่อย” เยี่ยหวันหวั่นจ้องหลี่ซินพลางยิ้มบอก

“ผม? เรียกนักเรียนทหารรับจ้างระดับสูงพวกนั้น?” หลี่ซินชี้ตัวเองด้วยสีหน้าเหวอๆ “พี่หวั่น พี่มองผมสูงเกินไปรึเปล่า…”

เยี่ยหวันหวั่นคิดอย่างละเอียด เหมือนจะใช่ หลี่ซินเหมือนกับเธอ ต่างก็เป็นทหารรับจ้างระดับ D เกรงว่าคงไม่มีโอกาสเห็นนักเรียนทหารรับจ้างระดับสูงพวกนั้น

เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็เกิดความคิดขึ้นมา ให้หลี่ซินช่วยเธอรวบรวมนักเรียนทหารรับจ้างระดับต่ำจำนวนหนึ่ง แล้วปล่อยข่าวว่ามีภารกิจทหารรับจ้างราคาสูงปรากฏตัว เยี่ยหวันหวั่นย้ายโต๊ะกับเก้าอี้มา ซุ่มจับตาดูที่เขตแจกจ่ายภารกิจ

————————————————————————————————–

บทที่ 1712 ร้านเล็กเปิดทำการ

เยี่ยหวันหวั่นนั่งบนเก้าอี้ทำงานด้วยมาดองอาจ ด้านหน้าคือโต๊ะทำงานหนึ่งตัว บนโต๊ะวางปากกากับเอกสารไว้

ขณะมองทหารรับจ้างระดับ S ที่เดินผ่านไปไม่หยุด เยี่ยหวันหวั่นถลึงตา หรือว่าซุ้มเธอยังไม่ชัดเจนพอ!?