แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1723

บทที่ 1723 สวัสดีทุกคน ฉันชื่อเป่ยโต่ว

เวลานี้ เหลียงหวั่นจวินหยิบเงินหนึ่งหมื่นกว่าหยวนในกระเป๋าออกมาส่งให้ชายวัยกลางคนอย่างไม่เต็มใจอยู่บ้าง

เห็นดังนั้น ชายวัยกลางคนก็ยิ้มน้อยๆ เหลือบตามองแล้วเก็บเงินทั้งหมดมา

“คืนเงินพวกคุณหมดแล้วก็น่าจะไม่มีปัญหาแล้วมั้ง…ถ้าไม่มีปัญหาแล้วพวกคุณก็ออกไปตอนนี้ได้เลย” เหลียงหวั่นจวินมองพวกชายวัยกลางคนพร้อมเอ่ยไล่แขก

ได้ยินคำพูดของเหลียงหวั่นจวิน ชายวัยกลางคนก็พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “คุณนายเหลียงหวั่นจวิน ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้วก็ออกไปตอนนี้ได้เลย”

“คะ คุณว่าอะไรนะ!” เหลียงหวั่นจวินมองชายวัยกลางคนอย่างอธิบายไม่ถูก ชายวัยกลางคนนี้จะให้เธอออกไป?

“ผมบอกว่า คุณเอาโฉนดของคฤหาสน์หลังนี้ออกมา จากนั้นก็ออกไปได้แล้ว” ชายวัยกลางคนจ้องเหลียงหวั่นจวินพลางหัวเราะน้อยๆ

“หมายความว่ายังไง บ้านนี้เป็นของฉันนะ!” เหลียงหวั่นจวินเอ่ย

“อืม เมื่อก่อนเป็นของคุณ แต่ตอนนี้ไม่น่าใช่ของคุณแล้ว บ้านนี้เป็นค่าดอกเบี้ย” ชายวัยกลางคนยิ้มเอ่ย

“ดอกเบี้ย!?” เหลียงหวั่นจวินไม่อยากเชื่อ “เงินที่ติดพวกคุณก็คืนหมดแล้วไม่ใช่เหรอ”

“หึๆ คุณนายเหลียงหวั่นจวิน ที่คุณคืนคือเงินต้นนะ เงินต้นคือเงินต้น ดอกเบี้ยคือดอกเบี้ย บ้านหลังนี้ก็คือดอกเบี้ย” ชายวัยกลางคนเอ่ย

“เงินหมื่นกว่า จะเอาบ้านหนึ่งหลังเป็นดอกเบี้ย…ทำไมพวกคุณไม่แย่งไปเลยล่ะ!” เหลียงหวั่นจวินโกรธจนตัวสั่น

“ฮ่าๆๆ คุณนายเหลียงหวั่นจวิน คำพูดนี้ของคุณน่าสนใจจริงๆ พวกเราคือผู้ปล่อยเงินกู้ ตอนนั้นสามีคุณยืมเงินของพวกเราไป ก็รู้ว่าพวกเราเป็นบริษัทปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยสูงนะ…แล้วอะไรเรียกว่าผู้ปล่อยเงินกู้ล่ะ ยืมหนึ่งหมื่นใช้บ้านเป็นดอกเบี้ย นี่ก็คือดอกเบี้ยสูง ไม่เห็นมีปัญหาสักนิด” ชายวัยกลางคนหัวเราะเสียงเย็น

“พวกคุณ…พวกคุณมันคิดเพ้อเจ้อ!”

เหลียงหวั่นจวินหันตัวไปหยิบมือถือออกมาทำท่าจะแจ้งตำรวจ

“หึ! ผมว่าคุณไม่รู้จักชั่วดี! ให้หน้าไม่เอาหน้า อยากตายใช่ไหม!”

ชายวัยกลางคนเห็นเหลียงหวั่นจวินเตรียมแจ้งตำรวจก็หน้าทะมึน แย่งมือถือมาขว้างแตกละเอียดทันที

“พวกแกมันพวกหัวขโมย โจรชั่ว เศษสวะ!”

เวลานี้เหลียงหวั่นจวินถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ เธอต่อว่าด่าตวาดพวกชายวัยกลางคน

“หึๆ คุณนายเหลียงหวั่นจวิน คุณเข้าใจผิดแล้ว พวกเราไม่ใช่โจรหัวขโมยเศษสวะ พวกเราคือผู้ปล่อยเงินกู้” ชายวัยกลางคนไม่โกรธแม้แต่น้อย เขาหัวเราะเบาๆ เอ่ย

เหลียงหวั่นจวินเพิ่งคิดอยากพูดอะไรต่อ แต่กริ่งประตูกลับพลันดังขึ้นมา

ได้ยินดังนั้น ชายวัยกลางคนชะงักเล็กน้อย

แม้แต่เหลียงหวั่นจวินก็งุนงงเล็กน้อย ตัวเองไม่รู้จักเพื่อนบ้านใกล้เคียง ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเยียนมาก่อน และเวลานี้ก็มีแค่ตัวเองอยู่ในบ้าน

“เอ๊ะ…แปลกจัง พี่เฟิงบอกว่าหลังนี้ไม่ผิดนี่นา ทำไมไม่มีคนอยู่”

ไม่นานก็มีเสียงดังมาจากที่ประตู

“เหล่าชี เข้าใจผิดแล้วหรือเปล่า…พี่เฟิงก็นะ ซื้อนู่นซื้อนี่จนตอนนี้ยังไม่มา…”

…

“มีคนอยู่ไหม ถ้าอยู่ก็เปิดประตูด้วย!”

เสียงด้านนอกดังขึ้นเรื่อยๆ

เวลานั้นชายวัยกลางคนขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนให้ลูกไปเปิดประตู

เมื่อประตูถูกเปิดออก เป่ยโต่วกับชีซิงทั้งสองคนก็เดินเข้ามาในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

“คนเยอะจัง…สวัสดีทุกคน ฉันชื่อเป่ยโต่ว หมอนี่ชื่อชีซิง พี่เฟิงให้พวกเรามาก่อนน่ะ”

เป่ยโต่วมองพวกชายวัยกลางคนพร้อมยิ้มเอ่ย