แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1725

บทที่ 1725 ควรพูดเหตุผลของพวกฉันได้แล้ว

“หึๆ ก่อนหน้านี้พูดแล้วว่าหนึ่งหมื่นคือเงินต้น บ้านหลังนี้คือดอกเบี้ย” ชายวัยกลางคนหัวเราะหยันพร้อมเอ่ย

เยี่ยหวันหวั่นมองชายวัยกลางคน เอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ความหมายคุณคือ เงินต้นหนึ่งหมื่นต้องใช้บ้านหนึ่งหลังเป็นดอกเบี้ย”

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว พวกเราเป็นพวกปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยสูงนะ คุณรู้ว่าอะไรเรียกว่าเงินกู้ดอกเบี้ยสูงไหม…นี่ไงเรียกว่าเงินกู้ดอกเบี้ยสูง มีเหตุผลใช่หรือเปล่า” ชายวัยกลางคนมองเยี่ยหวันหวั่น

“เชี่ย พวกนายแม่งหน้าเลือดกว่าพวกฉันอีก” เป่ยโต่วชูนิ้วโป้งให้ชายวัยกลางคน

ตอนอยู่ที่รัฐอิสระ พันธมิตรอู๋เว่ยพวกเขาก็หน้าเงินพอแล้ว พอมาประเทศจีนถึงเพิ่งค้นพบว่าถึงกับยังมีคนที่หน้าเลือดกว่าพวกเขาอีก เงินหนึ่งหมื่น ดอกเบี้ยกลับจะเอาคฤหาสน์หนึ่งหลังไป

“เอาตามที่พวกคุณว่า นั่นก็มีเหตุผลมากจริงๆ ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าน้อยๆ

ได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น ทุกคนในที่นั้นต่างตะลึงงัน โดยเฉพาะเหลียงหวั่นจวิน ไม่เข้าใจว่าเยี่ยหวันหวั่นคิดอะไรแม้แต่น้อย

“ให้บ้านพวกคุณก็ได้ นี่ไม่มีปัญหา” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ยอย่างรวดเร็ว

“หึๆ ค่อยรู้เรื่องรู้ราวหน่อย” ชายวัยกลางคนเอ่ย “ขอแค่ให้บ้านพวกเรา พวกเราก็จะไปจากที่นี่ จากนี้ก็จะไม่มาอีกแล้ว”

“อยากไปเหรอ ไม่ต้องรีบ” เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้า

“งั้นคุณยังมีคำแนะนำอะไร” ชายวัยกลางคนเอ่ย

“แน่นอนว่าต้องมี คุยเหตุผลของพวกคุณจบแล้ว…ตอนนี้ก็ควรคุยเหตุผลของพวกฉันได้แล้ว” เยี่ยหวันหวั่นจ้องชายวัยกลางคน มุมปากยกขึ้นน้อยๆ วาดเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย

“เหตุผลของพวกคุณ?” ได้ยินดังนั้นชายวัยกลางคนชะงักเล็กน้อย อีกฝ่ายยังมีเหตุผลอะไร

“พวกนายบุกรุกบ้านส่วนบุคคลแถมยังมัดแม่ฉันไว้บนเก้าอี้ ฉันกับแม่ได้รับความหวาดกลัว ต้องการเงินหนึ่งร้อยล้านเป็นค่าชดเชย นี่ ก็คือเหตุผลของพวกฉัน” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

ทันทีที่เยี่ยหวันหวั่นพูดประโยคนี้ออกมา พวกชายวัยกลางคนก็ตะลึงงันอยู่กับที่

เสียงระเบิดหัวเราะดังออกมาจากในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

“สาวน้อย เธออาศัยอะไรมากร่างแบบนี้ฮะ” พวกชายวัยกลางคนถามเยี่ยหวันหวั่น

“อาศัยอะไร? ” เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเสียงเย็น “อาศัยที่พวกเราเป็นโจรไง”

“ฮ่าๆ พวกเธอที่แก่หงำอ่อนแอพิการเนี่ยนะ!” ชายวัยกลางคนยิ้มด้วยความอวดดี

แต่ทว่า สิ้นเสียงของชายวัยกลางคน ผู้อาวุโสสามก็หน้าดำทะมึน เห็นแค่ว่าผู้อาวุโสสามเหวี่ยงฝ่ามืออกไป ตบหน้าของชายวัยกลางคนดังเพียะ

วินาทีถัดมา ร่างกายของชายวัยกลางคนลอยลิ่วออกไปกระแทกกำแพงอย่างหนักหน่วงในพริบตา

“ฮ่าๆ พี่สาว ผมออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนคุณ”

ผู้อาวุโส ใหญ่เดินมาข้างเหลียงหวั่นจวินก่อนประคองเหลียงหวั่นจวินเดินออกคฤหาสน์ไป

“ผู้อาวุโสสาม ดูสิ นี่แหละคือจุดที่คุณไม่ดีเท่าผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสใหญ่เขาฉลาดกว่า มีสมองกว่าคุณเยอะเลยนะ!” เป่ยโต่วมองผู้อาวุโสใหญ่ที่อยู่ด้านข้างและยิ้มเอ่ยปาก

ได้ยินดังนั้น ผู้อาวุโสสามถลึงตาแรงใส่เป่ยโต่ว “แกเจ้าโง่นี่ ยังมาถกเรื่องสมองกับฉัน!?”

เป่ยโต่วพูดไม่ออก

เหมือนถูกผู้อาวุโสกดหัวอีกครั้ง ผู้อาวุโสสามจึงระบายความโกรธที่สุมอกทั้งหมดใส่พวกปล่อยเงินกู้

แค่ช่วงเวลาสั้นๆ พวกผู้ปล่อยเงินกู้ที่นำโดยชายวัยกลางคนก็กุมหัวอยู่ที่มุมกำแพงกันถ้วนหน้า แม้จะโมโหก็ไม่กล้าระบายออกมา

ตาแก่นี่แม่งเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ!

“พะ…พวกคุณ…”

ชายวัยกลางคนมองพวกเยี่ยหวันหวั่น ใบหน้าซีดเผือด คราบเลือดที่มุมปากยังคงไม่ได้เช็ดออก

เขาไปแหย่อะไรเข้ากันแน่! ตาแก่ที่ดูครึ่งเป็นครึ่งตายหนึ่งคนอัดพวกเขาหลายคนเหมือนกับอัดเด็กเนี่ยนะ!

“ไม่มีครับ ไม่มีใครชี้นำ” ชายวัยกลางคนส่ายหน้ารัว

“เป่ยโต่ว อัดจนกว่าเขาจะบอกคนชักใยเบื้องหลัง” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

“หึๆ พี่เฟิงวางใจเถอะ เรื่องนี้ผมถนัด…” เป่ยโต่วบิดคอ สีหน้าเปี่ยมรอยยิ้มชั่วร้าย ก่อนจะยกคอเสื้อของชายวัยกลางคน

“อย่าๆๆ มีอะไรพูดกันดีๆ! เป็นตระกูลเยี่ย พวกเยี่ยอีอีชี้นำให้พวกเราทำอย่างนี้!” เมื่อเห็นตัวเองกำลังจะถูกต่อย ชายวัยกลางคนขายเยี่ยอีอีทันทีเพื่อปกป้องตัวเอง

“ประธานเยี่ยให้เงินผมก้อนหนึ่ง…สั่งให้พวกเราเก็บคฤหาสน์หลังนี้กลับมาแถมยังจะยกคฤหาสน์ให้พวกเรา จุดประสงค์ของเธอแค่อยากให้ครอบครัวพวกคุณอยู่ไม่เป็นสุข ให้แม่คุณไปเป็นขอทาน…” ชายวัยกลางคนพูดต่อ บอกทั้งหมดที่ตัวเองรู้ออกมา

“เยี่ยอีอี…”

หลังจากรู้ว่าเป็นเยี่ยอีอี ดวงตาเยี่ยหวันหวั่นก็วาบประกายเย็นเยียบ

ครอบครัวนี้เป็นแมลงวันจริงๆ เธอยังไม่คิดบัญชีพวกเขา พวกเขาก็กลับส่งตัวเองมาถึงที่แล้ว

“ไปซะ จากนี้ถ้าฉันเห็นพวกแกอีก ฮ่าๆ ฉันก็คือลูกชายแก” เป่ยโต่วยกเท้าถีบชายวัยกลางคนออกไปจากประตู

เห็นดังนั้น ชายหนุ่มหลายสิบคนก็ตะเกียกตะกายตามหลังชายวัยกลางคนออกไป

ผ่านไปไม่นาน ผู้อาวุโสใหญ่ก็พาเหลียงหวั่นจวินกลับมาที่คฤหาสน์

“ฮ่าๆ พี่สาว ดูสิ เรื่องนี้จัดการเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องกังวลแล้ว” ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มเอ่ยกับเหลียงหวั่นจวิน

เวลานี้เหลียงหวั่นจวินเดินมาข้างตัวเยี่ยหวันหวั่นและพินิจมองขึ้นลง “หวันหวั่น ลูกไม่เป็นไรนะ…คนพวกนั้นล่ะ”

“แม่คะ เรื่องคลี่คลายแล้ว ไม่ต้องห่วง” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มพูดกับเหลียงหวั่นจวิน

ช่วงเวลาไม่กี่เดือน เหลียงหวั่นที่อยู่ตรงหน้าเหมือนแก่ลงไปสิบปี ทำให้เยี่ยหวันหวั่นปวดใจอยู่บ้าง

ถึงแม้เหลียงหวั่นจวินจะสงสัยในใจว่าคนพวกนั้นจากไปยังไง แต่ก็ไม่ได้ถามมากมาย เพียงแค่พินิจมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างละเอียด