ชั้นล่าง
หลิวอิ่งกำลังกอดอกพิงประตูสวนอยู่ เดิมทีกำลังหงุดหงิดใจ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคย จึงหันกลับไปด้วยความแปลกใจ “คุณหนูรั่วซี? คุณกำลังคุยธุระกับนายท่านอยู่ไม่ใช่เหรอครับ? ทำไมถึงคุยเสร็จเร็วขนาดนี้?”
สีหน้าของฉินรั่วซีซับซ้อน ส่ายศีรษะเอ่ยว่า “ยังไม่ได้คุย อาจิ่วกำลังยุ่งอยู่ เลยให้ฉันกลับไปก่อน”
“นายท่านกำลังยุ่งเหรอครับ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?” หลิวอิ่งรีบถามไล่เรียง เรื่องที่สำคัญกว่าเรื่องดีพทาวน์ ย่อมต้องเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน
ฉินรั่วซีรีบตอบ “ไม่มี นายไม่ต้องตกใจไป”
“ถ้าอย่างนั้นนายท่านกำลังยุ่งเรื่องอะไรเหรอครับ? พวกอำนาจที่เหลืออยู่ในดีพทาวน์เพิ่งจะสงบลงหลังจากก่อความวุ่นวาย ล้วนกำลังรอคำสั่งของนายท่าน…”
เห็นว่าฉินรั่วซีไม่ยอมตอบเสียที หลิวอิ่งมีหรือจะเดาไม่ได้ พลันเอ่ยอย่างขัดเคือง “ยัยจิ้งจอกนั่นอีกแล้วใช่ไหมครับ! คุณหนูรั่วซี! ตอนนี้คุณรู้แล้วหรือยัง? เพื่อเขาแล้วแม้แต่เรื่องสำคัญขนาดนี้นายท่านยังวางไว้ข้างหนึ่งไม่ยอมสนใจ!
แล้ววันนี้ตอนที่อยู่บนรถอีก นายท่านกำลังประชุมผ่านวิดีโอคอล ผลคือผู้หญิงคนนี้ยั่วยวนนายท่านอย่างหน้าไม่อายต่อหน้าผมกับสวี่อี้ ที่สำคัญเลยคือนายท่านไม่เพียงไม่ตำหนิเขา ยังหยุดการประชุมเพื่อเขาอีกด้วย…”
สมองฉายภาพเมื่อครู่ที่ซือเยี่ยหานสอนผู้หญิงคนนั้นแก้โจทย์เลข ดวงตาของฉินรั่วซีประกายด้วยแสงดำมืด “อาจิ่วก็เป็นผู้ชาย คุณหนูเยี่ยคนนี้ไม่เพียงอายุยังน้อย ทั้งยังหน้าตาสะสวยขนาดนี้ เขาจะหลงใหลชั่วครั้งชั่วคราวก็เป็นเรื่องธรรมดา เรื่องพวกนี้ล้วนไม่ใช่เรื่องสำคัญ การใหญ่คือไม่มีใครส่งผลกระทบถึงเขาได้”
“คุณหนูรั่วซี นายท่านตอนนี้ถูกส่งผลกระทบแล้วยังไงเล่าครับ ถึงเวลานี้แล้ว คุณยังพูดแก้ตัวให้นายท่านอยู่อีก!” หลิวอิ่งอารมณ์เสีย
ต่อให้สิ่งที่ฉินรั่วซีพูดจะมีเหตุผล แต่นั่นใช้ได้กับผู้ชายธรรมดาเท่านั้น นายท่านของเขาจะหลงผู้หญิงเหมือนพวกผู้ชายธรรมดาพวกนั้นได้ยังไง!
นี่มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!
ฉันรั่วซีมองชายหนุ่มข้างกายอย่างรำคาญใจ “นายน่ะนะ วู่วามง่ายเกินไป จำไว้นะต่อไปห้ามเป็นแบบนี้อีก ระวังจะถูกคนยุแยงความสัมพันธ์ของนายกับอาจิ่วเข้า เขาไม่คู่ควรให้นายต้องกระวนกระวายใจแบบนี้”
หลิวอิ่งสีหน้าไม่พึงพอใจ “ผมเพียงแค่ทนมองต่อไปไม่ไหวแล้ว ผู้หญิงคนนั้นนอกจากสวยแล้ว ก็โง่ขั้นสุดยอด เรี่ยวแรงก็ไม่มี ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ต่อให้ไม่ก่อเรื่องอะไรออกมา จะช้าจะเร็วก็จะกลายเป็นภาระของนายท่าน เขาเทียบไม่ได้กับผมสักเส้นของคุณหนูรั่วซีด้วยซ้ำ…”
ฉินรั่วซีขมวดคิ้ว เอ่ยเตือนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “หลิวอิ่ง ต่อไปคำพูดพวกนี้ห้ามพูดออกมาอีก ตอนนี้เขาเป็นคนของอาจิ่ว”
สีหน้าหลิวอิ่งดำคล้ำ “เขาไม่คู่ควรเป็นคนของนายท่าน คนแบบนี้ไม่มีค่าพอให้ยกขึ้นมาเทียบกับคุณหนูด้วยซ้ำ!”
…
ณ ชั้นบน
หลังจากเยี่ยหวันหวั่นปลดล็อกทักษะใหม่ของซือเยี่ยหานโดยบังเอิญก็เหมือนได้ของล้ำค่า ฟังซือเยี่ยหานอธิบายโจทย์ต่างๆ ทั้งคืนโดยไม่รู้ตัว
จนกระทั่ง เจียงเยียนหรานโทรเข้ามา
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเช้าแล้ว ตามหลักเจียงเยียนหรานควรกำลังนอนหลับอยู่ ทำไมเวลานี้ถึงได้โทรหาเธอ?
เยี่ยหวันหวั่นกุลีกุจอรีบรับโทรศัพท์
ผลคือ พอรับสาย เสียงสะอื้นของเจียงเยียนหรานก็ลอยมาจากปลายสายโทรศัพท์
สีหน้าเยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนไปทันที “เยียนหราน? เธอกำลังร้องไห้เหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“หวันหวั่น…ทำยังไงดี…จู่ๆ ฉันก็รู้ตัวว่า…ฉันมันไร้ประโยชน์…ทำไมนะ…ทำไมทั้งๆ ที่รู้แล้วว่าเขาเป็นคนยังไง…แล้วยังจะเจ็บปวดขนาดนั้น…ฉันเจ็บเหลือเกิน…” เจียงเยียนหรานพูดพลางสะอื้น น้ำเสียงที่ได้ยินก็ดูเมามาย
เยี่ยหวันหวั่นถึงได้โล่งใจไปเปราะหนึ่ง “เธอดื่มเหล้าเหรอ?”
เธอหลงคิดว่าผู้ชายกากๆ สกุลซ่งมาหาเรื่องเสียอีก
………………………………………….
บทที่ 178 แข็งแกร่งจนถึงขั้นเทียบเท่าเขาได้
“อื้อ ฉันอายุ 18 ปีบริบูรณ์แล้ว ดื่มได้แล้ว…” เจียงเยียนหรานตอบอ้อแอ้ประโยคหนึ่ง ราวกับกลัวว่าเธอจะต่อว่า
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถามอย่างไม่วางใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี