แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1785

บทที่ 1785 แย่งคนของฉัน

ภายในงานเลี้ยงวันเกิดในค่ำคืนนี้ มีหลายคนไลฟ์สดเพื่อโอ้อวดผ่านโซเซียล

ดังนั้นภาพเหตุการณ์ทั้งหมดเมื่อครู่จึงมีคนปล่อยลงโซเชียลเรียบร้อยแล้ว ฟู่หมิงซีเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านทางไลฟ์ จึงไม่อยู่ทะเลาะกับเป่ยโต่วอีกต่อไป และดิ่งตรงเข้ามาจัดการทันที

เมื่อเห็นเส้าเหิงที่จู่ๆ ก็ถูกก่นด่า ทุกคนต่างตะลึงและนิ่งงันอยู่กับที่

ผู้จัดการของฟู่หมิงซีเองก็ตกใจเช่นกัน

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร หมิงซี นิ่งไว้! ภาพลักษณ์ของนายกำลังจะพังพินาศแล้ว!

ด้วยคาแรคเตอร์แบบคุณชาย ทำให้ฟู่หมิงซีเป็นสุภาพบุรุษที่ดูสุภาพและสง่างามในมุมมองของคนภายนอกเสมอมา

ในฐานะผู้จัดการของฟู่หมิงซี เขารู้ดีว่าลึกๆ แล้วฟู่หมิงซีนั้นบางครั้งก็ค่อนข้าง…จะมีอีกมุมที่ต่างออกไป เพียงแต่ว่าเขารักษาภาพพจน์มาก ไม่เคยแสดงออกให้คนภายนอกเห็น

คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะออกอาการในวันนี้

“พี่ฟู่ เป็นอะไรไปครับ พี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า” เส้าเหิงที่ดูตกใจเอ่ยถามออกมาโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้ฟู่หมิงซีสงบลงเล็กน้อย ใบหน้าที่เยือกเย็นผนวกกับท่าทางที่เย็นชาและโกรธเคือง “เข้าใจผิดเหรอ นายเพิ่งแย่งคนของฉันไปไม่ใช่เหรอไง”

“แย่งคนของพี่เหรอ มันเรื่องอะไรกันครับ” เส้าเหิงยิ่งงุนงงมากขึ้นไปอีก “มันต้องเป็นการเข้าใจผิดแน่ๆ ผมจะอธิบายให้พี่ฟังทีหลัง แต่ยังไงก็ต้องขอขอบคุณพี่ที่มาร่วมงานในวันนี้ครับ”

เห็นได้ชัดว่าเส้าเหิงไม่ต้องการมีเรื่องกับฟู่หมิงซี

และตอนนี้ฟู่หมิงซีก็ได้กลับมาสู่ภาพลักษณ์อันสูงส่งและสง่างามเต็มตัวแล้ว “ไม่จำเป็นหรอก ผมมาเป็นเพื่อนคนอื่น”

มาเป็นเพื่อนคนอื่นเหรอ

ฟู่หมิงซีไม่ได้มางานเลี้ยงวันเกิดของเส้าเหิง?

ใครกันที่มีอิทธิพลถึงขนาดให้ฟู่หมิงซีต้องมาออกงานเป็นเพื่อนได้

เมื่อได้ยินคำพูดของฟู่หมิงซี สีหน้าของเส้าเหิงก็มืดหม่นลงเล็กน้อย แต่ไม่นานก็เปลี่ยนกลับไปดังเดิมอย่างรวดเร็วพร้อมเอ่ยถามอย่างสุภาพว่า “ไม่ทราบว่าพี่ฟู่มาเป็นเพื่อนผู้ใหญ่ท่านไหนครับ”

ถึงขนาดทำให้ฟู่หมิงซียอมมาเป็นเพื่อนได้ จะต้องเป็นบุคคลสำคัญแน่ๆ

ฟู่หมิงซีไม่ได้สนใจเส้าเหิงสักนิด แต่กลับเดินผ่านเขาไปหาเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ข้างหลัง

ตอนแรกเยี่ยหวันหวั่นพยายามอย่างสุดชีวิตที่จะทำตัวราวกับไม่ได้อยู่ที่นี่ แสร้งทำเป็นไม่รู้จัก แต่ฟู่หมิงซีก็ตาดี พุ่งตรงมายืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว “พี่เยี่ย ทำไมพี่ไม่รอเข้ามาพร้อมกันกับผมล่ะครับ”

ฟู่หมิงซีมีสติดีมาก เปลี่ยนคำเรียกอย่างรวดเร็ว

เส้าเหิงที่อยู่ข้างหลังถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “พี่ฟู่ พี่รู้จักกับเยี่ยไป๋เหรอ”

ผู้ช่วยสาวที่คอยติดตามอยู่ข้างๆ มีท่าทางประหลาดใจ “พี่ฟู่ พี่รู้จักคนแบบนี้ได้ยังไงคะ” เธอโพล่งออกมา

ฟู่หมิงซียิ้มเยาะพร้อมกวาดตาไปยังคนทั้งสอง “เฮ้อ พวกคุณเพิ่งแย่งผู้จัดการของผม ไม่ใช่แย่งกันจนสบายใจแล้วเหรอ ตอนนี้ยังมีหน้ามาถามผมว่าผมรู้จักเธอได้ยังไง”

เมื่อพูดจบ ผู้ช่วยสาวก็ตกตะลึง “อะ…อะไรนะ”

เมื่อกี้ฟู่หมิงซีพูดว่าอะไรนะ

เยี่ยไป๋…เป็นผู้จัดการของเขาเหรอ

ผู้จัดการของฟู่หมิงซีที่กำลังปลีกตัวออกมาจากฝูงชนถึงกับพูดไม่ออก

เยี่ยไป๋เป็นผู้จัดการของฟู่หมิงซี แล้วเขาเป็นใครกัน

สีหน้าของผู้จัดการที่ถูกทอดทิ้งอย่างไร้เหตุผลแลดูงุนงง

อีกด้านหนึ่ง ดวงตาของกงซวี่ก็เบิกโพลงขึ้นทันที

อะไรวะเนี่ย

เขาหูฝาดไปหรือเปล่า