แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1787

บทที่ 1787 ไอ้น้องชาย นายทำแบบนี้ไม่ได้

ฟู่หมิงซีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามหักห้ามความคิดที่จะพุ่งเข้าไปต่อยเส้าเหิงแรงๆ

เมื่อเห็นดังนั้น เส้าเหิงก็จ้องเขม็งไปยังฟู่หมิงซีและเยี่ยหวันหวั่นด้วยแววตาเยาะเย้ย ที่นี่คือที่ของเขา ใครๆ ก็ต้องเกรงใจเขา แม้แต่ฟู่หมิงซีก็ไม่มีข้อยกเว้น!

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะลอยมาจากหน้าต่างใกล้ๆ

ขณะนี้เป่ยโต่วและชีสิงพากันมาเกาะอยู่ตรงริมหน้าต่าง เป่ยโต่วจ้องไปยังฟู่หมิงซีด้วยสายตารังเกียจ “ฉันว่านะไอ้น้องชาย ดูแล้วแกก็ไม่ค่อยไหวนะ ดูตัวเองสิ ขี้ขลาดอย่างแก ยังอยากจะอยู่กับเฟิง…พี่ไป๋อีกเหรอ แกรีบกลับบ้านไปหาปู่ของแกแล้วอาบน้ำนอนเถอะ”

เมื่อได้ยินเป่ยโต่วเยาะเย้ย ฟู่หมิงซีก็พลันเกิดโทสะแล้วจ้องเขม็งไปที่เป่ยโต่ว “แกว่าอะไรนะ ฉันน่ะเหรอขี้ขลาด?!”

“ก็ใช่ไง แล้วแกไม่ขี้ขลาดเหรอ” เป่ยโต่วขบริมฝีปาก “แกมันคนขี้ขลาด เฮ้อ…ถ้าผู้อาวุโสสองรู้ว่ามีหลานชายขี้ขลาดแบบแก น่าจะโกรธจนเตะฝาโลงศพกระเด็นได้เลย”

เมื่อเป่ยโต่วพูดจบ เยี่ยหวันหวั่นกับชีซิงต่างก็ตกตะลึง ผู้อาวุโสสองเตะฝาโลงศพกระเด็น?

ชีซิงมองเป่ยโต่ว “ผู้อาวุโสสองยังไม่ตายนะ”

“ปู่แกสิตายแล้ว!” ฟู่หมิงซีโกรธจัด

เมื่อได้ยินดังนั้น เป่ยโต่วก็พยักหน้ารับ “ใช่ ปู่ฉันตายไปนานแล้ว แกรู้ได้ไง”

“เป่ยโต่ว ฉันว่านายนั่นแหละที่ขี้ขลาด อย่ามาพูดอะไรไร้สาระ” ฟู่หมิงซีเอ่ยอย่างหมดความอดทน

“ชิ ใครขี้ขลาดคนนั้นย่อมรู้ตัว คนที่ชื่อเส้าเหิง มันด่านายว่าเทียบไม่ได้กับสุนัข… แต่นายกลับไม่เข้าไปอัดมัน ถ้ามันกล้าด่าฉันอย่างนี้นะ พ่อจะเตะมันให้หัวกระจุยไปเลย ไอ้ขี้ขลาด นายยังเทียบน้องกงซวี่ไม่ได้เลย ฉันด้อยกว่ามันตรงไหน?!”

ฟู่หมิงซีชี้ไปที่กงซวี่ด้วยท่าทางโอเวอร์

“นายมันเทียบน้องกงซวี่ไม่ได้จริงๆ นี่นา น้องกงซวี่ถึงแม้จะไม่มีความสามารถมากนัก แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นเหมือนหมาป่าไม่มีปลอกคอ…” เป่ยโต่วกล่าว

“พี่ชาย…ขอบคุณนะ…” กงซวี่มองเป่ยโต่วด้วยความงุนงง

“แม่ง!”

หลังจากถูกเป่ยโต่วทำให้อับอายขายขี้หน้า ฟู่หมิงซีที่ไม่เคยกล่าวคำสบถใดๆ มาก่อน ก็พ่นมันออกมาในทันที

“ไสหัวออกไป!” ฟู่หมิงซีเตะผู้จัดการที่ฉุดเขาไว้ออกไปทันที แล้วคว้าหมับไปที่ตัวเส้าเหิงที่ยังไม่ได้สติในทีเดียว ท่ามกลางสายตาของผู้คน

“ฟู่หมิงซี สมองนายมีปัญหาเหรอวะ?!” เส้าเหิงจ้องมองไปยังฟู่หมิงซีและตะโกนออกมาอย่างเย็นชา

“แม่นายสิ!”

ภายใต้ความประหลาดใจของทุกคน ฟู่หมิงซีก็ตบหน้าเส้าเหิงด้วยหลังมืออย่างแรง “นายมีสิทธิ์มาเรียกชื่อฉัน?!”

พอฟู่หมิงซีพูดจบก็ตบหน้าเส้าเหิงด้วยหลังมืออีกครั้ง

“เห้อ ฟู่หมิงซีไอ้น้องชาย แบบนี้ก็ยังไม่ได้นะ แรงน้อยเกินไป ผู้อาวุโสสองไม่ให้นายกินข้าวเหรอ นายยังเก่งไม่เท่าน้องกงซวี่เลย” เป่ยโต่วมองฟู่หมิงซีแล้วถอนหายใจออกมา

กงซวี่ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

จากการเยาะเย้ยอย่างต่อเนื่องของเป่ยโต่ว ดวงตาของฟู่หมิงซีก็แดงก่ำขึ้นมาในทันใด เขาไม่เคยขายหน้าขนาดนี้มาก่อน และยิ่งอยู่ต่อหน้าผู้นำไป๋เฟิงด้วย?!

ทุกคนเห็นแค่ว่าเท้าของฟู่หมิงซีเตะลงบนบ่าเส้าเหิง และกระโดดขึ้นไปอยู่บนตัวของเส้าเหิง ส่วนเส้าเหิงก็ขัดขืนสุดชีวิต ทั้งสองคนมะรุมมะตุ้มกันกลมเป็นลูกบอล

“รปภ.มาช่วยหน่อยเร็ว!”

ผู้ช่วยเห็นดังนั้น ก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อผลักฟู่หมิงซีออกสุดแรง

“ไอ้น้องชาย นี่ก็ยังไม่โอเคนา ผู้หญิงคนนี้จองหองอวดดี นายยังไม่ต่อยเธออีกเหรอ” พอเป่ยโต่วพูดจบก็มองไปยังกงซวี่ที่อยู่ข้างๆ “น้องกงซวี่ ถ้าเป็นนายนายจะต่อยเธอไหม”

แค่ได้ยินดังนั้น กงซวี่ที่ยังไม่ทันได้คิดอะไร ก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัวแล้วโพล่งออกมาว่า “ต่อยสิ…”