แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1845
บทที่ 1845 พวกเรามีลูกชายด้วยกันไหม
“ผู้อาวุโสสาม ที่มาของพี่เสิ่นเป็นยังไง ก็ไม่ใช่ว่าพี่จะไม่รู้ ถ้าพี่หวันหวั่นแต่งงานกับคุณชายเสิ่น พวกเราก็ได้ประโยชน์นะ…ถึงตอนนั้น ตระกูลเสิ่นรวยจะตาย มีอุตสาหกรรมตั้งมากมาย พวกเราสามารถเข้าร่วมได้นะ…จุ๊ๆๆ”…เป่ยโต่วทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความตื่นเต้น
เมื่อได้ยินคำพูดของเป่ยโต่ว ผู้อาวุโสสามก็ยิ้มเยาะ “ตลกแล้ว…พวกเราก็ไม่ได้ขัดสนอะไรนี่?”
หลังจากผู้อาวุโสสามพูดจบก็หันมองไปที่เยี่ยหวันหวั่นทันที “ที่จริงแล้ว…ไม่สำคัญว่าจะรวยหรือไม่ แต่สิ่งที่สำคัญคือฉันคิดว่าคุณชายเสิ่นก็ดูเจริญหูเจริญตาดี แล้วเขาก็ยังดีกับเธอมากๆ ด้วย ถ้าได้แต่งงานกับคุณชายเสิ่น ฉันคิดว่ามันคงจะวิเศษมากๆ เลย อนาคตของเธอก็จะมีแต่ความสุข เอาอย่างนี้ไหม…เธอกับหัวหน้าตระกูลซือนี่ …ไปหย่ากันก่อนดีกว่านะ?”
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด
ผู้อาวุโสใหญ่ก็พูดไม่ออก
เป่ยโต่วเงียบกริบ
ชีซิงยิ่งอึ้ง
“เชี่ย พวกแกนี่แค่เห็นเงินก็ตาลุกวาวแล้วเหรอ คุณชายเสิ่นมีเงินเยอะแล้วยังไง…มีเงินแล้วเอามากินแทนข้าวได้มั้ย!” หลินเชวียที่อยู่ข้างๆ มีสีหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ
“น้องชายผู้นี้ สมองได้รับความกระทบกระเทือนเหรอ มีเงินแล้วกินแทนข้าวไม่ได้ยังไงล่ะ” เป่ยโต่วจ้องไปที่หลินเชวีย
ไม่เปิดโอกาสให้หลินเชวียได้ตอบอะไร จากนั้นเป่ยโต่วก็ทำหน้าตาสงสัยขึ้นมา “นี่นายรู้จักคุณชายเสิ่นด้วยเหรอ หรือว่านายเคยไป…?”
“เอ่อ…หลินเชวียที่เพิ่งได้สติก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง วินาทีต่อมาก็รีบมองเป่ยโต่วแล้วส่ายหัว “ไม่ๆๆ ไม่เคยไป ไม่เคยไปเลย…ฉันจะไปรู้จักคุณชายเสิ่นได้ไง ก็พวกนายไม่ได้บอกว่าคุณชายเสิ่นมีเงินหรอกเหรอ ฉันก็พูดไปงั้นแหละ อย่าเข้าใจผิดเป็นอันขาด…ฉันแค่คิดเฉยๆ นะ….ว่ารักแท้นั้นประเมินค่าไม่ได้ ความรักนี่นะ…เป็นสิ่งที่ไม่ได้ติดตัวมาตั้งแต่เกิด แม้ตายก็เอาไปไม่ได้…ต้องการมากไปก็ไร้ประโยชน์…พูดอีกที พี่เก้าและอาสะใภ้เก้าของฉันต่างก็แต่งกันแล้ว พวกนายมาพูดโน้มน้าวอะไรที่นี่ เคยได้ยินไหมคำว่าเกลี้ยกล่อมให้คืนดีกันน่ะ อย่าขาดคุณธรรมนักเลย”
“พวกนายคุยกันจบหรือยัง”
ก่อนที่หลินเชวียจะพูดอะไรต่อ สืออีที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็มีแสงเย็นวาบปรากฏในแววตาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ในตอนนี้เอง ซือเยี่ยหานก็มองไปยังสืออี “พี่เจ็ด ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
“เฮอะ…เจ้าเก้า ไม่ได้เจอกันนานจริงๆ นายมันคนใจชั่ว” สืออีจ้องซือเยี่ยหาน ทั้งสองต่างก็จ้องหน้ากันและกัน
“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างเรา ให้เยี่ยหวันหวั่นออกไปก่อนเถอะ” ซือเยี่ยหานเอ่ย
พอฟังจบ สืออีก็ยิ้มตอบ “ได้สิ ไม่ว่ายังไง เยี่ยหวันหวั่นก็เป็นอาจารย์ของฉัน ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายเธอแม้แต่นิดเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการล่อนายออกมา ฉันคงจะนั่งพูดคุยดื่มเหล้ากับเยี่ยหวันหวั่นอยู่ ไม่ทำให้เรื่องวุ่นวายถึงขั้นนี้หรอกนะ”
“พูดคุยกันเฉยๆ น่ะได้ แต่ห้ามดื่มเหล้า!” เป่ยโต่วกล่าว
“อื้ม…” ชีซิงเห็นด้วย
ซือเยี่ยหานไม่สนใจเป่ยโต่ว เขามองตรงไปยังเยี่ยหวันหวั่น “กลับไปก่อนเถอะนะ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันกับพี่เจ็ด”
“ก็บอกไปแล้วไงว่าเราแต่งงานกันแล้ว ไม่มีเรื่องส่วนตัวอีกแล้วใช่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นพูดด้วยเหตุผล
ซือเยี่ยหานขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่พอเยี่ยหวันหวั่นพูดแบบนี้ กลับปิดกั้นคำพูดเขาทั้งหมดไว้ ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก
“เออใช่…ก่อนหน้านี้นายพูดว่าเราแต่งงานกันแล้ว…ถ้างั้น ฉันมีคำถามอยากจะถามนาย” ทันใดนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็จ้องไปยังซือเยี่ยหานและเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง
“จะถามอะไร” ซือเยี่ยหานกล่าว
“พวกเรา…มีลูกชายด้วยกันไหม” เยี่ยหวันหวั่นถามช้าๆ
“ไม่มี” ซือเยี่ยหานตอบ
“อ้อ…ใช่เหรอ แต่ทำไมฉันคิดมาตลอดว่าเรามีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน…” เยี่ยหวันหวั่นกล่าว
——————————————————————-
บทที่ 1846 เราเป็นพี่น้องกัน
เมื่อได้ยินดังนั้น ซือเยี่ยหานก็เงียบไป ไม่รู้จะตอบว่าอะไรอยู่พักหนึ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี