ภายใต้สายตาจำนวนนับไม่ถ้วน หญิงสาวที่ถอดชุดแสดงละครขาดวิ่นและหนักอึ้งออก ถอดผมปลอม เครื่องสำอางหนาเตอะและความสกปรกก็ถูกน้ำชะล้างออกไปทั้งหมด
เพียงพริบตาไข่มุกเปื้อนฝุ่นก็ได้พบกับแสงตะวันอีกครั้ง เปล่งประกายเสียจนแสบตา สายตาเย็นชาอย่างผู้สูงส่งมองลงมายังพื้นดินนั้นราวเปลวเพลิง แผดเผาสิ่งจอมปลอมของเธอทุกสิ้นให้วอดวายจนสิ้น แผ่ความเจิดจรัสของเธอออกมาทั้งหมดในคราเดียว
เมื่อซือเซี่ยทราบข่าวก็รีบรุดมาทันที และสิ่งที่ได้เห็นก็คือภาพๆ นี้ เขายืนอึ้งอยู่ด้านล่างเวที คนทั้งคนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
ผู้คนเหล่านั้นที่ก่อนหน้านี้กำลังดูการกลั่นแกล้งชอบใจหัวเราะจนตัวโยนล้วนตกตะลึงอย่างไม่อาจเชื่อสายตาอยู่ที่เดิม
คนเดียวที่ยังนับว่ามีสติ คงจะมีเพียงหลิงตงคนเดียวที่รู้เรื่องราว…
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ห้องโถงใหญ่อันเงียบสนิท พลันเกิดเสียง “กึกกัก” ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ไม่รู้ว่าใครไม่ทันระวังผลักอุปกรณ์แถวหนึ่งล้มลง
จนกระทั่งเวลานี้เอง ฝูงชนถึงได้สติขึ้นมา ทั้งห้องโถงใหญ่ระเบิดไปด้วยเสียงอุทานตกใจและคำวิพากษ์วิจารณ์
“แม่…แม่เจ้าโว้ย! สวยมาก!!!”
“สวยตะลึงเลยต่างหากเล่า สวยสุดๆ ไปเลย! นี่…นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? นั่น…นั่นคือเยี่ยหวันหวั่นเหรอ?”
“เป็นไปไม่ได้! ฉันต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ! ยัยเยี่ยหวันหวั่น ตัวประหลาดนั่นจะสวยขนาดนี้ได้ยังไง! นายจับหัวใจดวงน้อยของฉันดูสิ เต้นเร็วจนแทบกระเด็นออกมาอยู่แล้ว ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังมีความรัก! นี่มันเทพธิดาในฝันของฉันชัดๆ!”
“พระเจ้า! นี่คือคนที่พวกพี่บอกว่าเป็นสาวอัปลักษณ์อันดับหนึ่งของชิงเหอเหรอ? นี่จะต้องเป็นมุขหลอกเด็กใหม่อย่างพวกเราแน่ๆ! พี่สาวคนนี้สวยระเบิดไปเลย!”
“เฮ้ยๆๆ เด็กน้อยขนของพวกนายขึ้นครบแล้วหรือยัง จะวิ่งมาแย่งรุ่นพี่ผู้หญิงกับพวกเรา! รู้จักธรรมเนีนมมาก่อนมาหลังหรือเปล่า?”
…
ณ กลางเวที เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วมองดูผู้คนด้านล่างเวทีที่บ้าคลั่งกว่าเมื่อครู่นี้เสียอีก
โดยเฉพาะผู้ชายพวกนั้น วิก่อนยังพูดจาแดกดันถากถางเธอยู่เลย วิต่อมากลับกระหือรือสารภาพรักเอาแต่พูดว่าเทพธดาเสียแล้ว
เธออดทนมาตั้งนานขนาดนี้ เดิมทีคิดว่าอย่างน้อยก็ทนจนจบการศึกษา ผลสุดท้ายกลับสะดุดพลาดท่า จนจบเห่
ดอกท้อ[1]ดอกเดียวก็สามารถริดรอนชีวิตครึ่งหนึ่งของเธอได้แล้ว คนมากมายขนาดนี้ เธอมีสักกี่ชีวิตก็คงไม่พอ!
ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังปวดหัวอยู่นั้นเอง สายตาพลันเหลือบไปเห็นเจียงเยียนหรานที่อยู่ท่ามกลางผู้คน
เหมือนว่าเจียงเยียนหรานจะถูกฝูงชนที่เบียดเสียดผลักจนล้มลง กำลังล้มอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด
ความสนใจของทุกคนอยู่ที่ตัวเธอทั้งหมด ขนาดที่ว่ายังมีคนเบียดมาข้างหน้าไม่หยุด สถานการณ์วุ่นวายจึงไม่มีใครสังเกตเห็นเธอ
เมื่อเห็นว่าฝูงชนยังคนเบียดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เยี่ยหวันหวั่นก็รีบเดินไปด้างล่างเวที
ฝูงชนที่กำลังเบียดเสียดกันอยู่เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินมา ต่างมีสีหน้าตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูก หลีกทางให้อย่างอัตโนมัติจนกลายเป็นทางเดินเล็กๆ
“เอ๋? นางฟ้าจะไปไหนเหรอ?”
“ไม่รู้สิ!”
“จะไปหาซือเซี่ยหรือเปล่า?”
…
ซือเซี่ยที่ยืนอึ้งอยู่ด้านล่างเวที เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินเข้ามา นัยน์ตาพลันหดเล็กเล็กน้อย
จากนั้น ฝูงชนกลับเห็นว่า เยี่ยหวันหวั่นเดินตรงผ่านซือเซี่ยไปหยุดตรงหน้าเจียงเยียนหราน “ข้อเท้าพลิกเหรอ?”
เจียงเยียนหรานส่ายศีรษะอย่างตื่นตกใจ คิดไม่ถึงว่าเยี่ยหวันหวั่นจะเห็นตัวเธอได้ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ “ไม่…ไม่เป็นอะไร…”
เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้วขึ้น พยุงเธอขึ้นมา “ฉันจะส่งเธอไปห้องพยายาล”
ว้า…ที่แท้นางฟ้าก็ไปหาเจียงเยียนหราน…
ฝูงชนที่กำลังรอดูข่าวซุบซิบเผยสีหน้าผิดหวัง ทว่าสายตาของทุกคนยังคงไม่อาจถอนออกจากเยี่ยหวันหวั่นได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี