บทที่ 2313 ดึงดูดสาวๆ มาอีกแล้ว
ซือเยี่ยหานนิ่งไปแวบหนึ่ง เอ่ยต่อว่า “ถ้าอี้อวิ๋นโม่ไม่ใช่หวันหวั่น แบบนั้นสายนี้ของฉัน…”
พอหลินเชวียได้ยินแบบนี้ เหงื่อพลันท่วมหัว “ถ้าว่าไม่ใช่ นั่นจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น! ซ้อเก้าจะรู้ว่าพี่ดึงดูดสาวๆ มาอีกแล้ว! พอถึงเวลาต้องตายแน่! พี่เก้า ยังคงเป็นพี่ที่ความคิดลึกล้ำมองการณ์ไกล! ร้ายกาจเหลือเกิน!”
อวี๋เซ่าที่อยู่ด้านข้างได้ฟังมาถึงตรงนี้ก็พยักหน้ารัวๆ เช่นกัน
“แต่ว่า ท่านครับ ตอนนี้จะเอายังไงดี” อวี๋เซ่าถามอย่างระมัดระวัง
“ตุลาการซือ…” เวลานี้เอง เสียงฝีเท้าของบริกรก็แว่วดังเข้าหู
การบริการของบริกรนั้นว่องไวมาก นำน้ำแกงโสมและผ้าคลุมมาส่งให้อย่างรวดเร็ว
“ตุลาการซือครับ ขออภัยด้วยจริงๆ ในงานเลี้ยงครั้งนี้ไม่ได้เตรียมน้ำแกงโสมไว้ แกงโสมถ้วยนี้พวกเราส่งคนไปซื้อมาจากภัตตาคารที่ดีที่สุดในเมืองเทียนสุ่ยครับ!” ท่าทางที่บริกรมีต่อซือเยี่ยหานเปลี่ยนแปลงไปอย่างสมบูรณ์ พูดจานอบน้อมใส่ใจอย่างยิ่ง
ซือเยี่ยหานพยักหน้ารับ และบอกให้บริกรไปได้แล้ว
หลังจากบริการไปแล้ว ซือเยี่ยหานยกฝาถ้วยน้ำแกงโสมขึ้น มองอวี๋เซ่าแวบหนึ่ง “รอดูกันต่อไป”
ถ้าอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธี…
….
อีกด้านหนึ่ง อี้หลิงจวินลากเยี่ยหวันหวั่นกลับมาได้ในที่สุด เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ และป้องกันไม่ให้เธอแฉตัวเองต่อไป จึงลากเธอเข้าไปในกลุ่มระดับสูงที่อยู่รอบๆ
ท่าทางก่อนหน้านี้ของอี้อวิ๋นโม่ถึงแม้จะทำให้คนประหลาดใจมาก แต่ก็ทำให้คนไม่น้อยมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
ที่แท้ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครเข้าตาอี้อวิ๋นโม่เลย
งั้นก็หมายความว่าพวกเขาก็ยังพอมีโอกาสอยู่เหมือนกัน
ประกอบกับอี้หลิงจวินกำลังเป็นฝ่ายชักจูง สร้างโอกาส คนมากมายจึงเริ่มเข้ามาใกล้อีกครั้ง
ตุลาการคนหนึ่งลองเข้ามาเชื้อเชิญดู “คุณหนูอี้ ดูเหมือนคุณจะชอบเต้นรำนะครับ ผมพอจะมีเกียรติได้เชิญคุณไปเต้นรำด้วยกันสักเพลงไหมครับ”
เยี่ยหวันหวั่นตอบอย่างเฉยเมย “ไม่สนใจ”
สีหน้าของตุลาการคนนั้นก็ผงะไป ค่อนข้างอับอายขึ้นมาในทันใด
แต่ก่อนหน้านี้เธอเป็นฝ่ายชวนคนอื่นเต้นรำอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ไม่สนใจแล้วล่ะ
เขานึกว่าอย่างน้อยๆ อี้อวิ๋นโม่น่าจะชอบเต้นรำ ใครจะคิดว่าคนอื่นเขาจะตอบว่าไม่สนใจ กลับมามีท่าทางไม่เห็นใครอยู่ในสายอีกครั้ง…
ความแตกต่างในการปฏิบัติจะชัดเกินไปหน่อยรึเปล่า
ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นคิดอยู่ในใจ ชอบกับตูดน่ะสิ เธอชอบที่ได้เต้นรำกับคนนั้นของเธอต่างหาก
เวลานี้ สมาชิกอาวุโสคนหนึ่งพาหนุ่มน้อยหน้าขาวผ่องคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับเอ่ยด้วยใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม “ประธานสภาครับ นี่คือลูกชายผม เป็นแฟนคลับตัวยงของประธานสภาเลยนะครับ ไปฟังปาฐกถาของประธานสภาทุกครั้งเลยครับ
คุณหนูอี้เพิ่งกลับมาถึงเมืองเทียนสุ่ย อาจจะยังไม่รู้จักใคร ถ้าเกิดเบื่อๆ ขึ้นมาสามารถเรียกเขาไปหาได้ตลอดเวลาเลยนะครับ ถึงแม้หน้าตาของลูกชายผมจะไม่เท่าไร แต่นิสัยละเอียดลออรอบคอบ…”
เยี่ยหวันหวั่นฟังแล้วมองไปที่หนุ่มน้อยคนนั้นตามสัญชาตญาณแวบหนึ่ง เป็นเด็กหนุ่มท่าทางสะอาดสะอ้านคนหนึ่ง อายุไม่มาก ดูเหมือนจะผ่านโลกมาไม่มาก แววตาใสกระจ่าง ท่าทางดูสบายๆ เป็นกันเอง
เพียงแต่ เวลานี้พอได้ยินคำพูดของผู้เป็นพ่อ แววตาของหนุ่มน้อยก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและอดสู เห็นได้ชัดว่าถูกบังคับ ไม่เต็มใจจะทำเรื่องแบบนี้
เมื่อเยี่ยหวันหวั่นเห็นแววตาของหนุ่มน้อย ก็รู้สึกว่ามีตรงไหนที่ผิดเพี้ยนไปอย่างน่าประหลาด…
ทำไมพล็อตเรื่องแบบนี้มันคุ้นๆ กันนะ
ในงานเลี้ยง เพื่อเอาใจท่านประธานจอมเผด็จการ พ่อสารเลวจึงพยายามส่งลูกสาวขึ้นเตียงประธานจอมเผด็จการ…
เธอหยิบบทมาผิดรึเปล่าเนี่ย
เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกจิตตก จึงรีบหยุดความคิดที่น่าตื่นตะลึงพวกนี้ลง
และในเวลานี้เอง ไม่ไกลออกไป ฉากที่ชายหนุ่มมากหน้าหลายตาห้อมล้อมอยู่รอบกายเยี่ยหวันหวั่นอย่างกระตือรือร้น แน่นอนว่าเข้าสู่สายตาของซือเยี่ยหานแล้ว…
—————————————————————————————
บทที่ 2314 แล้วถ้าฉันมีความคิดแบบนั้นล่ะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี