บทที่ 2439 ความหมายในการมีอยู่ของฉัน
หลังจากได้รู้ความจริง เธอก็ดิ้นรนอยู่ในความเจ็บปวด เธอไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าลูกสาวตายไปแล้วได้ แต่ว่า สิ่งที่รับไม่ได้ยิ่งกว่าคือลูกสาวคนนี้ที่อยู่ข้างกายตัวเองมาหลายปี เด็กสาวที่เธอมองเป็นลูกสาวแท้ๆ ไปแล้วกำลังจะไปจากเธอ หายไปจากชีวิตของเธอ
เยี่ยหวันหวั่นรีบจับมือเหลียงหวั่นจวินไว้ “แม่! หนูไม่ทำหรอกค่ะ! หนูกลัวก็แต่ว่าแม่จะไม่ให้อภัยที่หนูหลอกลวง! ถ้าแม่ยอมให้อภัย หนูก็จะเป็นลูกสาวของแม่ไปตลอดชีวิตค่ะ!”
“หวันหวั่น…” น้ำตาของเหลียงหวั่นจวินไหลดั่งสายฝน สะอึกสะอื้น จากนั้นสองแม่ลูกก็โอบกอดกันแน่น
เยี่ยมู่ฝานลูบไหล่เหลียงหวั่นจวินเพื่อปลอบโยน แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ในช่วงหลังๆ มานี้ ถึงแม้พวกเราจะรู้ความจริงแล้ว แต่ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ ติดต่อกับเธอตามปกติ ทางหนึ่งคือไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ายังไง อีกทางคือกลัว ถ้าเกิดเปิดช่องขึ้นมาแล้วเธอจะจากไป ซึ่งถ้าเธอจะไป พวกเราก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะรั้งเธอไว้ ถึงยังไง ระหว่างเธอกับพวกเราก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ เลยจริงๆ…”
เยี่ยหวันหวั่นถลึงตาใส่เยี่ยมู่ฝานแวบหนึ่ง “จะดีร้ายยังไงก็เป็นน้องสาวพี่มานานขนาดนี้ เห็นฉันเป็นคนอกตัญญูแบบนั้นรึไง แม้แต่งานแต่งฉันก็วางแผนมาดีแล้ว เตรียมมาจัดที่จีน ด้วยฐานะของเยี่ยหวันหวั่น! แน่นอน ถ้าพวกพี่ยินยอมน่ะนะ…ถึงยังไง ตัวตนนี้ก็ไม่ใช่ของฉัน”
เยี่ยมู่ฟานฟังแล้วเบิกตากว้าง “เธอจะแต่งงานเหรอ เมื่อไหร่”
เยี่ยหวันหวั่นตอบ “ที่กลับมาก็ไม่ใช่เพราะจะมาหารือเรื่องวันเวลากับพ่อแม่รึไง!”
เหลียงหวั่นจวินสบตากับเยี่ยเส่าถิงแวบหนึ่ง แววตาเจือด้วยความเบิกบานยินดี “ลูกจะจัดงานแต่งที่นี่เหรอ แต่ว่า เรื่องสำคัญขนาดนี้ สมควรให้…พ่อแม่ของลูกจัดการสิถึงจะถูก!”
เยี่ยหวันหวั่นรีบเอ่ยตอบไป “พ่อแม่หนูเห็นด้วยแล้วค่ะ ยังมีคุณตาของหนูด้วย พวกเขาต่างก็เห็นด้วยที่หนูจะจัดงานขึ้นทางนี้ พอถึงเวลาพวกเขาจะมาร่วมงานที่จีน ทางพวกเพื่อนๆ ก็จะเชิญมาด้วยค่ะ!”
เหลียงหวั่นจวินกับเยี่ยเส่าถิงไม่คิดเลยว่าเยี่ยหวันหวั่นจะเลือกออกเรือนที่บ้านตระกูลเยี่ย ใบหน้าต่างก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ถ้าลูกต้องการ…ก็ได้แน่นอน!”
พวกเขาไม่อาจได้เห็นลูกสาวของตัวได้แต่งงานแล้ว ถือเป็นการเติมเต็มให้พวกเขาแล้วกัน…
….
ตกเย็น
เยี่ยหวันหวั่นไปส่งซือเยี่ยหานที่ประตูบ้าน
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยกับเขาว่า “ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนพ่อแม่ฉันก่อน แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปเยี่ยมคุณหญิงย่านะคะ”
ซือเยี่ยหานตอบรับ “ได้”
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ “อันที่จริงฉันสามารถจัดการเองได้นะ ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วด้วย จะดีร้ายยังไงเมื่อก่อนฉันก็เป็นผู้จัดการมือทองมาก่อนนะ เรื่องที่เชี่ยวชาญที่สุดก็คือสะสางปัญหาตึงมือ”
ซือเยี่ยหานเงียบขรึมและพูดไม่เก่งขนาดนี้ เธอยากจะจินตนาการได้ว่าเขาไปอธิบายกับบ้านเยี่ยยังไง
ดวงตาที่ลึกล้ำดั่งมหาสมุทรของชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวอย่างจดจ่อ ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะหญิงสาวอย่างอ่อนโยน แล้วเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังกล่อมเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่ “อืม ร้ายกาจมาก ฉันรู้อยู่แล้ว”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่ถูกอีกฝ่ายเอ่ยชมง่ายๆ ประโยคเดียวเท่านั้น หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง
จากนั้น ไอน้ำแข็งในดวงตาของชายหนุ่มก็ราวกับถูกแสงตะวันเข้าปกคลุมทีละนิดๆ หลอมละลายกลายเป็นสายน้ำอันอบอุ่น พลางเปล่งเสียงออกมาเบาๆ “แต่ว่า ถ้าไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องให้เธอจัดการด้วยตัวเองทั้งหมด การมีอยู่ของฉันจะมีความหมายอะไรล่ะ”
ทำไปมากมายขนาดนั้นแล้วชัดๆ แต่ไม่เคยบอกอะไรเลย เพียงเพราะคำขอร้องเอาแต่ใจประโยคเดียวของเธอ เลยยอมเฝ้ามองอยู่เงียบๆ มาโดยตลอด ต่อให้ถูกเข้าใจผิด ก็ไม่แก้ต่างเลย
เยี่ยหวันหวั่นมองผู้ชายที่ทั้งเย็นชาและอ่อนโยนตรงหน้า จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ “ชาตินี้การค้าที่ฉันทำแล้วได้กำไรที่สุด คงจะเป็นการใช้เซ่าปิงชิ้นหนึ่งแลกตัวคุณมา”
—————————————————————————————
บทที่ 2440 เซอร์ไพรส์วันเกิด 1
หลังออกจากจินโตวปี้ไห่ ซือเยี่ยหานก็กลับไปที่บ้านตระกูลซือ ไปหาคุณหญิงย่าก่อน จากนั้นก็ขับรถไปที่จิ่นหยวน พอตกกลางคืนก็พักที่จิ่นหยวน
นั่งเครื่องบินมาทั้งวัน จึงเหนื่อยล้าอยู่บ้าง พอตกกลางคืนเยี่ยหวันหวั่นก็ขึ้นเตียงแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี