แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 309

วงการบันเทิงเป็นสถานที่ที่เสาะหาชื่อเสียงลาภยศ แบ่งระดับชั้นอย่างชัดเจน ไม่ว่าคุณจะเดบิวต์เร็วแค่ไหน ถ้าไม่มีชื่อเสียงก็อยู่ได้แค่ระดับล่างสุด เหมือนกับมดที่ต้อยต่ำ ไม่ว่าใครก็สามารถเหยียบให้ตายได้

สามปีที่ผ่านมาทำให้ลั่วเฉินเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี ตอนแรก เขายังคิดว่าจะพยายามและตอบโต้เพื่อตัวเอง ทว่าต่อมาเขาก็ไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องทั้งหมดนี้อีกแล้ว

หลินเฮ่าปรายตามองศิลปินน้องใหม่ข้างกาย ศิลปินน้องใหม่พลันพร้อมใจใช้ไหล่กระแทกลั่วเฉินอย่างแรง “ขอโทษครับ พวกเราต้องเริ่มถ่ายกันแล้ว รบกวนพี่ออกไปหน่อย อย่ามาเกะกะขวางทางที่นี่”

หากเป็นก่อนหน้านี้ ลั่วเฉินคงจะเดินออกไปแล้ว แต่นึกถึงคำกำชับของผู้จัดการเมื่อวาน สองเท้าจึงลังเลขึ้นมา

ศิลปินตัวน้อยกระแนะกระแหนอย่างไม่ชอบใจ “ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ? ไม่เคยพบไม่เคยเจอคนหน้าด้านขนาดนี้ อยากดังจนเสียสติไปแล้วหรือไงรุ่นพี่! ได้เกาะแข้งเกาะขาสมดังใจแล้วไม่ใช่เหรอ? แม้แต่การถ่ายภาพของเด็กใหม่ตัวน้อยๆ อย่างพวกผม พี่ก็อยากมีซีนด้วยเหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียงเอะอะจากทางนี้ ช่างภาพที่อยู่ด้านข้างก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังด้วยความรำคาญ “คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปให้หมด! อย่ามารบกวนคนอื่น!”

ศิลปินน้อยยิ้ม “ได้ยินแล้วใช่ไหม? ยังไม่รีบไสหัวกลับไปหาเจ้านายพี่อีก!”

ลั่วเฉินบีบนิ้วมือที่อยู่ข้างกาย สุดท้ายตัดสินใจที่จะหันกายเตรียมจะเดินออกไป

จากนั้น พริบตาที่เขาหันกาย พลันมีมืออุ่นกดไหล่ของเขาไว้

ผู้ที่มามีท่าทางเกียจคร้าน เดินสบายอารมณ์ ท่าทางไม่ใส่ใจสิ่งใด “โอ้โห ครึกครื้นกันน่าดู!”

เมื่อเห็นเยี่ยไป๋ สีหน้าศิลปินน้อยที่ทำวางท่าใหญ่โตเพราะเห็นว่ามีหลินเฮ่าคอยซัพพอร์ตอยู่เมื่อครู่พลันถอดสี เหลือบมองหลินเฮ่าที่อยู่ข้างกาย

ในเมื่อตอนนี้เยี่ยไป๋เป็นคนโปรดของประธานฉู่

หลินเฮ่าเห็นตัวการที่ทำให้เขาขายขี้หน้าจนหมดสิ้น สีหน้าพลันยิ่งบูดบึ้ง “ผู้จัดการเยี่ย รบกวนดูแลศิลปินในสังกัดของคุณด้วย! อย่าปล่อยให้ออกมาเห่าไปทั่ว!”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็เกือบจะหลุดขำออกมา ต่อให้เธอเพิ่งจะรู้จักลั่วเฉินแค่วันเดียว ก็รู้ว่าเด็กคนนี้พูดน้อยแค่ไหน พออีกฝ่ายพูดมา กลับกลายเป็นว่าลั่วเฉินกำลังเห่าไปทั่วเสียอย่างนั้น

เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเล็กน้อย “อ้อ ฉันดูแลศิลปินในสังกัดของฉันดีหรือไม่ ไม่สำคัญ แต่ว่านะ…ฉันอยากขึ้นบัญชีดำสักคนสองคน น่าจะเป็นเรื่องง่ายๆ!”

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะพูดจบ สายตาของหลินเฮ่าวาวโรจน์ด้วยความโกรธ แค่นหัวเราะอย่างดูแคลน “ขึ้นบัญชีดำฉันเหรอ? นายน่ะเหรอ? นายคิดว่านายเป็นใคร! คิดจะเอาขนไก่มาทำเป็นลูกศร! คิดว่าตัวเองใหญ่โตมาจากไหนกัน!”

เขาเป็นคนในสังกัดของพี่ปินเชียวนะ! เขาไม่เชื่อหรอกว่าเยี่ยไป๋จะกล้าทำอะไรเขา

ท่าทางของเยี่ยหวันหวั่นยังคงดูเอื่อยเฉื่อยไม่ใส่ใจ มองใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าที่แสดงอารมณ์ได้แข็งอย่างชัดเจนเพราะทำศัลยกรรมมากเกินไป

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาช้าๆ จากนั้นทำท่าเหมือนโทรศัพท์ “สวัสดีครับ ประธานฉู่หรือเปล่าครับ?”

หลินเฮ่าที่ไร้ความเกรงกลัวใดๆ เมื่อกี้เห็นอีกฝ่ายไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อสายหาประธานฉู่ ใบหน้าพลันแข็งทื่อ

เยี่ยหวันหวั่นยังคงพูดต่อไปอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “เฮอะๆ ประธานฉู่ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากจะขึ้นบัญชีดำคนคนหนึ่งเท่านั้นเองครับ ก็เลยมาขออนุญาตคุณก่อน เมื่อครู่มีคนไม่รู้ความ หาว่าผมเอาขนนกมาทำเป็นลูกศร! อะไรนะครับ? ไม่ต้องขออนุญาตคุณเหรอ? ให้ผมขึ้นบัญชีดำได้ตามใจผมเลย?”

ฟังถึงตรงนี้ หลินเฮ่าก็รักษาความใจเย็นเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป ร่างกายเริ่มสั่นเทิ้ม

ส่วนศิลปินหลายๆ คนข้างกายเขาที่เยาะเย้ยลั่วเฉินด้วยกันล้วนไม่กล้าส่งเสียงสักแอะ ถอยกรูดไปอยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ กลัวว่าจะตกกระไดพลอยโจนไปกับหลินเฮ่าด้วย

………………………………………………

บทที่ 310 ไฟลูกแรก

เยี่ยหวันหวั่นยกมุมปาก มองหลินเฮ่าที่ตกใจจนหน้าเริ่มซีดขาวแล้วเริ่มพูดกับโทรศัพท์ต่อไป “แต่ว่า อีกฝ่ายเป็นคนของโจวเหวินปินเลยนะครับ!”

“อะไรนะครับ? พวกที่อยู่ต่ำกว่าระดับสองให้ผมขึ้นบัญชีดำได้ตามใจเลยเหรอครับ?”

ไอ้หน้าขาวนี่มันสมควรตายนัก กล้าเล่นละครลิงหลอกเขาอย่างนั้นเหรอ!

หลินเฮ่าโมโหเสียจนปอดจะระเบิดอยู่แล้ว กำลังคิดจะด่ากราด กลับสบตาเข้ากับสายตาเย็นชาแหลมคมของอีกฝ่าย “นี่เป็นการเตือน”

ความหมายของคำพูดนี้คือ หากเขายังกล้ายั่วโมโหอีก เขาจะทำเช่นนี้จริงๆ

ส่วนผลลัพธ์หลังจากที่เขาต่อสายไป…

คิดถึงตรงนี้ หลินเฮ่าก็ไม่กล้าแม้แต่จะผายลมด้วยซ้ำ ผลักคนด้านข้างออกแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

คนอื่นๆ เมื่อได้เห็นฝีมือของผู้จัดการศิลปินคนใหม่คนนี้แล้ว ไหนเลยจะยังกล้าอยู่ตรงนี้ต่อไป พากันตีปีกกระจายตัวหนีไปกันหมด

ในเมื่อเทียบกับหลินเฮ่าแล้ว พวกเขาไม่มีอะไรเทียบได้เลย

ลั่วเฉินมองสตูดิโอถ่ายภาพที่ว่างเปล่าอย่างฉับพลัน แล้วมองท่าทางสบายอารมณ์ของผู้จัดการศิลปินตรงหน้า บริเวณไหล่ราวกับยังรู้สึกถึงความอบอุ่นของฝ่ามือเขาที่กดลงมา…

เขาชินชากับการเจอเรื่องพวกนี้ตั้งนานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนออกหน้าแทนคนไร้ค่าอย่างเขา…

เวลานี้เอง ช่างภาพด้านข้างเห็นไฟลูกแรกของเยี่ยไป๋ผู้จัดการศิลปินคนใหม่คนนี้เต็มๆ ตา กลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นรายต่อไป รีบปาดเหงื่อเดินเข้ามาอธิบาย “ขอโทษจริงๆ ครับพี่เยี่ย เมื่อวานพี่นัดล่วงหน้าไว้แล้ว แต่เด็กใหม่กลุ่มนี้มีงานโฆษณาสำคัญที่ต้องถ่าย งานค่อนข้างด่วน ผมถึงได้ให้พวกเขามาถ่ายก่อน”

ถือโอกาสที่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะแหกอกเขา จึงดึงเก้าอี้ออกมานั่งลงไป พลางเอ่ยว่า “เริ่มงานได้!”

“ครับ!” ช่างภาพโล่งใจ รีบเร่งให้ทุกคนเตรียมตัว ในขณะเดียวกัน ลั่วเฉินก็ถูกพาไปที่ห้องแต่งหน้าเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าทำผม

…………………………………….