“เยี่ยหวันหวั่น แกมันเหลวไหลสิ้นดี!”เวลานี้ฟางซิ่วหมิ่นพลันปรี๊ดขึ้นเสียงแหลม
“วันเกิดของคุณปู่ เธอกลับกล้าให้ของน่ากลัวน่ะขยะแขยงแบบนี้ เธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ร้ายกาจจริงๆ!” เมื่อเหลียงซือหานเห็นของขวัญที่เยี่ยหวันหวั่นนำมา ก็ลุกขึ้นยืนชี้นิ้วต่อว่าเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าไม่พอใจทันที
กลุ่มผู้เฒ่าผู้แก่ในตำแหน่งประธานของงาน แม้กระทั่งหลี่เยว่และโจวชิงกังทั้งสองคนก็ขมวดคิ้ว มองไปทางเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
คืนนี้เป็นวันเกิดของคุณปู่ของเธอ เยี่ยหวันหวั่นกล้ามอบของอัปมงคลเช่นนี้ได้อย่างไร?
ต่อให้ไม่ใช่วันมงคลของเยี่ยหงเหวย ต่อให้เป็นช่วงเวลาปกติทั่วไป ก็มอบของนี้ให้กับผู้อาวุโสกว่าไม่ได้เด็ดขาด แล้วนี่จะเอามาอวยพรวันเกิดที่ไหนกัน? นี่มันเอามาแช่งกันชัดๆ!
รู้สึกได้ถึงสายตาเย็นเยียบของเยี่ยหงเหวย คิ้วของเยี่ยหวันหวั่นพลันขมวด หัวใจหนักอึ้ง
“คุณปู่ นี่ไม่ใช่ของขวัญที่หนูเตรียมมา”
“เยี่ยหวันหวั่น ของชิ้นนี้พ่อบ้านหวงบอกว่าเป็นของที่เธอให้ เธอกล้าให้แต่ไม่กล้ารับงั้นสิ คิดไม่ถึงว่าเธอจะร้ายกาจขนาดนี้! จะอย่างไรในตัวของเธอก็มีเลือดตระกูลเยี่ยไหลเวียนอยู่ ทำไมถึงได้กล้าทำเรื่องหยาบช้าแบบนี้ออกมาได้! ใจของเธอทำด้วยอะไร!” ฟางซิ่วหมิ่นไม่เปิดโอกาสให้เยี่ยหวันหวั่นได้โต้ตอบ พอได้ทีก็รีบขี่แพะไล่
ณ บนที่นั่งประธาน สายตาของผู้เฒ่าผู้แก่เกือบทุกคน ล้วนอยู่ที่เยี่ยหวันหวั่น มีเพียงผู้อาวุโสมากความรู้วัยประมาณแปดสิบคนหนึ่ง สายตาของเขากลับอยู่ที่ของที่ทำจากกระดูก ไม่ทันไรสีหน้าก็เผยความสงสัยใคร่รู้
ภายในโถงงานเลี้ยง แขกผู้มีเกียรติทั้งหลายมองไปที่ของที่ทำจากกระดูกตรงหน้าเยี่ยหงเหวย แววตาประกายด้วยความฉงนระคนประหลาดใจ
ของขวัญของเยี่ยหวันหวั่น ทำให้ผู้คนได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ
การตำหนิว่ากล่าวของเหลียงซือหานกับฟางซิ่วหมิ่นแม่ลูก ถูกเยี่ยหวันหวั่นเมินเฉยอย่างอัตโนมัติ ใบหน้างดงามนั้นมีเพียงความนิ่งสงบ
เธอเองก็นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกพ่อบ้านหวงเล่นงานเสียได้
เยี่ยหวันหวั่นขจัดอารมณ์ความรู้สึกออกไป แอบคิดหาวิธีรับมือ
ร่างกายของเยี่ยหงเหวยเสมือนน้ำแข็งหมื่นปีที่ไม่ละลาย แววจาเยียบเย็นทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนผู้พบเห็นต้องตัวสั่นงันงก
บนที่นั่งประธาน กลุ่มแขกเหรื่อผู้เฒ่าผู้แก่ที่เยี่ยหงเหวยให้การรับรองด้วยตนเองพากันมองหน้ากันไปมา
อีกทางด้านหนึ่ง เยี่ยเส่าถิงกับเหลียงหวั่นจวินนิ่งราวกับท่อนไม้ ด้วยความสัมพันธ์ของเยี่ยหวันหวั่น งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของผู้อาวุโส คงไม่มีทางเรียกหน้าคืนมาได้แล้ว
“เอาแว่นขยายมาส่องสิ”
ทันใดนั้นเอง ผู้อาวุโสมากความรู้คนหนึ่งหรี่ตา ทำลายความเงียบ
แม้ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสตั้งใจจำทำอะไร แต่ก็ยังมีคนหยิบแว่นขยายมาส่งให้เขา
รับแว่นขยายมาแล้ว ผู้อาวุโสไม่รอช้าหันไปพิจารณาของที่ทำจากกระดูกต่อ
การกระทำนี้ของผู้อาวุโสทำให้แขกเหรื่อในงานพากันงุนงง
“นี่…”
ผู้อาวุโสมองทะลุแว่นขยาย ส่งเสียงฉงนและตกใจออกมาเป็นพักๆ
เยี่ยหงเหวยและผู้เฒ่าผู้แก่บริเวณที่นั่งประธานล้วนประหลาดใจ
ผ่านไปครู่หนึ่ง ผู้อาวุโสลุกขึ้น ยกของที่ทำจากกระดูกขึ้นมาจากเยี่ยหงเหวย มาวางไว้หน้าตนเอง
“แพงมาก…” ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสพึมพำอะไรอยู่เบาๆ นัยน์ตาเป็นประกาย
“ตาเฒ่าเยี่ย…ขอปรึกษานายเรื่องหนึ่งสิ…” ผู้อาวุโสมองไปทางเยี่ยหงเหวยแล้วเอ่ยขึ้นอย่างกะทันหัน
ได้ยินดังนั้น สีหน้าของเยี่ยหงเหวยดูงุนงง
“นายยกของชิ้นนี้ให้ฉันเถอะ…” พูดมาถึงตรงนี้ ผู้อาวุโสพลันส่ายหน้า “ไม่สิๆ…ฉันเอามังกรทะยานมาแลกกับนายเป็นอย่างไร?”
หลังจากคำพูดนี้ของผู้อาวุโสออกมา ในโถงงานเลี้ยงพลันตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
จากนั้น หลังจากความเงียบช่วงสั้นๆ สิ่งที่ตามมาคือเสียงฮือฮา
“มังกรทะยาน…หรือว่าจะเป็นหนึ่งในผลงานที่ถูกซ่อนไว้ของอาจารย์นักแกะสลักโอวหยางอวี้?”
“ใช่แล้ว ผู้อาวุโสมากความรู้คนนั้นก็คือโอวหยางอวี้ตัวจริงเสียงจริง…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี