แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 445

สายจากสวี่อี้อย่างนั้นเหรอ?

รายงานฟ้องนายมารวดเร็วขนาดนี้เชียว…

“นายจัดการตัวเองไปก่อนแป๊บหนึ่ง ฉันขอรับโทรศัพท์หน่อย” เยี่ยหวันหวั่นบอกกับลั่วเฉิน

ลั่วเฉินพยักหน้า จากนั้นหยิบบทไปนั่งบนโซฟาอย่างว่าง่าย

“สวัสดีครับ ผมเยี่ยไป๋” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยขึ้น

สวี่อี้ที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์ได้ยินเสียงผู้ชายลอดตามสายมาจึงชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าทางเยี่ยหวันหวั่นคงจะมีคนอื่นอยู่ด้วย ถึงได้ยังใช้ฐานะเยี่ยไป๋อยู่

“แค่ก คุณหนูหวันหวั่น เมื่อกี้คนรับใช้ยกยาเข้ามา แต่ผ่านไปสิบนาทีแล้ว คุณชายเก้ายังไม่ทานเลยครับ” สวี่อี้ฟ้องตามหน้าที่อย่างสุดความสามารถ

“เขากำลังทำอะไรอยู่” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วถาม

“ตั้งแต่คุณออกไป คุณชายเก้าก็เอาแต่อ่านเอกสาร” สวี่อี้ตอบอ้อมแอ้ม

“เหอะๆ” เยี่ยหวันหวั่นแค่นหัวเราะ จากนั้นวางสายโทรศัพท์ไปทันที

สวี่อี้ที่อยู่ปลายสายมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไป แล้วกลืนน้ำลายตามสัญชาตญาณ

ทำไมถึงรู้สึกว่าเสียงหัวเราะของคุณหนูหวันหวั่นเมื่อกี้…น่ากลัวอยู่หน่อยๆ?

แต่ว่าฟ้าอยู่สูงกษัตริย์อยู่ไกล คุณหนูหวันหวั่นจะมีวิธีทำให้นายท่านกินยาอย่างว่าง่ายจริงๆ เหรอ

ลั่วเฉินที่อยู่ในห้องรับแขกเหลือบมองผู้จัดการส่วนตัวของตัวเองตามจิตใต้สำนึกเช่นกัน

ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เขาคุยโทรศัพท์กับใคร ดูเหมือนท่าทางตอนนี้จะน่ากลัวกว่าตอนเข้าถึงบทบาทเมื่อครู่ซะอีก…

หลังวางสายจากสวี่อี้ เยี่ยหวันหวั่นใส่หูฟังบลูทูธ ก่อนโทรหาซือเยี่ยหาน

เธอโทรแบบวิดีโอคอล

ผ่านไปประมาณหลายสิบวินาที ทางนั้นก็รับสาย

“มีธุระอะไร?”

คล้อยหลังเสียงทุ้มต่ำแหบแห้ง หน้าจอโทรศัพท์ก็พลันปรากฏใบหน้าเรียบเฉยอย่างที่สุด ใบหน้าที่ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายต้องหลงใหล

เยี่ยหวันหวั่นถูกใบหน้านั้นสั่นคลอนจนสติหลุดลอย เกือบหลงใหลจนลืมโกรธเพราะความหล่อ ตั้งสติอยู่แวบหนึ่งถึงได้ดีขึ้น

เยี่ยหวันหวั่นเอียงศีรษะ ยิ้มอย่างเกียจคร้าน “ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เมื่อกี้เบื่อๆ ไม่มีอะไรทำ เลยดูดวงให้คุณ”

บนหน้าจอโทรศัพท์ ซือเยี่ยหานจ้องใบหน้าเล็กของหญิงสาว คิ้วเลิกสูง เธอยิ้มราวดอกไม้บานอยู่แท้ๆ ทว่าแฝงการข่มขู่อย่างชัดเจน…

ถึงขั้นสามารถทำให้ปีศาจร้ายบางตัวเกิดความรู้สึกประเภทที่ว่า…ละอายใจเป็นครั้งแรก…

เป็นอย่างที่คิด วินาทีถัดมา หญิงสาวเปลี่ยนสีหน้า ยิ้มระรื่นเอ่ยว่า “ฉันเห็นว่ามียาถ้วยหนึ่งวางอยู่ข้างๆ คุณ ผ่านไปสิบนาทีแล้ว คุณยังไม่ยอมกินมันให้หมด!”

ซือเยี่ยหานได้ยินดังนั้น พลันเหลือบมองไปทางประตู

ตรงประตู สวี่อี้ที่หลบอยู่ตรงนั้นตกใจกลัวจนสั่นระริก ลนลานชนเข้ากับขอบประตูจนเกิดเสียงดัง ‘ปัง’

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยเสียงเย็นช้าๆ ทีละคำ “ตอนนี้ ห่างจากฉันสามก้าว มีผู้หญิงสวยมากอยู่คนหนึ่ง ถ้าคุณยังไม่ยอมกินยา ฉันจะกระโจนเข้าไปคร่อมเขาตอนนี้เลย!”

แกะน้อยลั่วเฉินที่อยู่ห่างจากเยี่ยหวันหวั่นสามก้าวนิ่งอึ้ง

ซือเยี่ยหานในจอโทรศัพท์ก็เงียบฉี่

แววตาของเยี่ยหวันหวั่นไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย กำลังบอกกับอีกฝ่ายอย่างชัดเจนว่า หากเขาไม่ยอมทานยา ไม่ว่าอะไรเธอก็ทำได้จริงๆ

สุดท้าย…

แขนของซือเยี่ยหานยื่นออกไปเล็กน้อย ยกถ้วยยาข้างกายขึ้นมา

เยี่ยหวันหวั่นเห็นซือเยี่ยหานทานยาอย่างว่าง่ายแล้ว ถึงค่อยพึงพอใจ “ตอนนี้ไปพักสักครึ่งชั่วโมงค่อยทำงานต่อ! ห้ามวางสายด้วยนะ ฉันจะดูคุณพักผ่อน!”

พูดจบก็ปล่อยให้โทรศัพท์อยู่ในโหมดวิดีโอคอลต่อไป วางไว้ข้างกาย เตรียมจะพูดเรื่องบทกับลั่วเฉินต่อ

หลังจากนั้น เมื่อเยี่ยหวันหวั่นเงยหน้าขึ้นก็เห็นลั่วเฉินก้มหน้างุด และเหมือนหูจะแดงนิดหน่อย

ตอนนี้เองเธอถึงได้นึกขึ้นได้ เฮ้อ ห่างจากเธอไปสามก้าวมีสาวงามคนหนึ่งอยู่จริงๆ ซะด้วย…

“กลับสิ กลับ! คุณไม่สบายก็ไม่ต้องเดินทางหรอก ฉันจะไปหาคุณเอง วางสายก่อนนะคะ ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะออกไปเลย” เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็วางสาย จากนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดผู้หญิง

ก่อนจะไปบ้านใหญ่ เยี่ยหวันหวั่นตั้งใจไปที่ร้านขนมหวานก่อน เตรียมจะซื้อขนมหวานและผลไม้แช่อิ่มให้ซือเยี่ยหานสักหน่อย

แม้ว่าเวลาที่เขาทานยาจะไม่แสดงสีหน้าออกมา แต่ยาจีนพวกนั้นแค่ดมก็น่ากลัวมากพอแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าต้องทานยานั่นลงไปด้วยตัวเองเลย

ซื้อผลไม้แช่อิ่มไปให้ เวลาเขาทานยาเสร็จจะได้ทานสักสองสามชิ้น น่าจะดีหน่อย

ร้านขนมหวานร้านนี้ขายดีมาก มีลูกค้าต่อแถวรอยาวเหยียด เยี่ยหวันหวั่นรอคิวอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงคิวตัวเอง

“คุณลูกค้า รับอะไรดีคะ?” พนักงานร้านเอ่ยถาม

เยี่ยหวันหวั่นตั้งใจมาซื้อผลไม้แช่อิ่ม ผลไม้แช่อิ่มสูตรลับทำเองของร้านนี้มีชื่อเสียงโด่งดังมาก

เธอถามถึงสามกระป๋องที่เหลือ “คนหนึ่งซื้อได้มากสุดแค่สามกระป๋องใช่ไหมคะ?”

“ใช่ค่ะ” พนักงานร้านตอบ

“ถ้างั้นเอาหมดเลยค่ะ!” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

“ได้ค่ะ” พนักงานยิ้มตอบขณะเริ่มใส่ถุงให้

เยี่ยหวันหวั่นเตรียมจะเลือกอย่างอื่นอีก ทว่าพริบตาที่เธอเพิ่งพูดว่า ‘เอาหมดเลย’ เหมือนจะมีเสียงสูดหายใจฟึดฟัดมาจากทางด้านหลัง

เยี่ยหวันหวั่นจึงหันไป พบว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังเธอ กุมตำแหน่งหัวใจของตัวเองไว้ด้วยท่าทางเจ็บปวดมาก

ชายหนุ่มสูงประมานร้อยแปดสิบเซนติเมตรนิดๆ สวมเสื้อคลุมโฮโลแกรมแฟชั่นใหม่ล่าสุดที่มีจำนวนจำกัด กางเกงยีนส์ทรงขาด ผมสีน้ำตาลเหลือบเทาย้อมไฮไลท์สีชมพูซากุระอยู่หลายช่อ

กลางค่ำกลางคืน คนคนนี้ไม่เพียงใส่หน้ากากหนาเตอะ ยังสวมแว่นกันแดดอันใหญ่ ปกปิดใบหน้าไว้อย่างมิดชิด

ด้วยลางสังหรณ์อันเฉียบคมของเยี่ยหวันหวั่น คนที่แต่งตัวมิดชิดขนาดนี้ตอนค่ำ แปดสิบเปอร์เซ็นต์คือ…บุคคลสาธารณะ…

หรือว่าจะเป็นดาราสักคน?

……………………………………………………