แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 453

เยี่ยหวันหวั่นรีบไล่ลงมาดูต่อ จากนั้นก็ต้องตกใจที่พบว่ากงซวี่ยังสเก๊ตซ์ภาพเหมือนของเธอด้วย!

เวร! ซวยแล้ว!

หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นพลันเต้นโครมคราม แทบไม่กล้าเลื่อนไปหน้าถัดไป

กล้าเพียงลืมตาเป็นเส้นเดียว นิ้วสั่นๆ พลิกลงไปข้างล่าง…

ได้เห็นภาพเหมือนนั้นแล้ว เยี่ยหวันหวั่นอึ้งงันไปอีกครั้ง

โฮะๆๆ!

กงซวี่ ปู่นายสิแม่งเอ๊ย!

วาดเธอออกมาเป็นตัวอะไรหา?

นอกจากสีของเสื้อผ้าที่วาดถูกต้อง ส่วนอื่นมีตรงไหนที่เหมือนเธอบ้าง?

ระหว่างวิจารณ์ยับอยู่นั้น เยี่ยหวันหวั่นถอนใจโล่งอก โชคดีที่หมอนั่นฝีมือวาดภาพแย่สุดๆ

เวรกรรม…

หากรู้ก่อนเธอจะไม่ตาบอดเป็นคนใจดียกผลไม้เชื่อมอะไรให้เลย เพราะตอนนั้นเห็นว่าหมอนั่นน่าสงสารเกินไปหรอก…

ตอนนี้สร้างเรื่องจนทุกคนต้องตามหาตัวเธอ เธอก็ไม่แน่ใจว่าตอนเธอซื้อผลไม้เชื่อมมีคนสังเกตหรือเปล่า ดูท่าช่วงนี้คงต้องระวังตัวสักหน่อย พยายามไม่แต่งหญิงเข้าออกละแวกคอนโด

……

วันถัดมา เยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนกลับมาแต่งชาย เพื่อรับประกันความปลอดภัยจึงใส่แมสก์ปิดหน้า ไปด้อมๆ มองๆ สังเกตการณ์อยู่หน้าประตูร้านขนมแคนดี้

แม้ว่ากระแสวิพากษ์วิจารณ์ของกงซวี่แย่จนแทบกู่ไม่กลับ แต่ความนิยมไม่ต้องพูดถึง ชื่อราชาน้อยจอมฉาวโฉ่ไม่ใช่เรื่องโม้ ทว่าเวลาเพียงข้ามคืน ขนมหวานของร้านแคนดี้ก็เกือบจะเป็นสถานที่เลื่องชื่อ แฟนคลับนับไม่ถ้วนแห่กันมาเก็บภาพเป็นที่ระลึก รวมคนผ่านทางที่อยากรู้อยากเห็น ถนนทั้งเส้นจึงถูกล้อมแออัดไม่มีทางเข้าออก

ทั้งยังมีนักข่าวกำลังสัมภาษณ์พนักงานเมื่อคืนรายนั้น

เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ตั้งใจเงี่ยหูฟัง

นักข่าวถาม “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง ขอถามหน่อย เมื่อคืนพนักงานที่รับออเดอร์นางฟ้าผลไม้เชื่อมน้อยคือคุณหรือเปล่า?”

พนักงานตอบ “ใช่ค่ะ เพราะตอนนั้นเหลือผลไม้เชื่อมแค่สามกล่อง ลูกค้าคนนั้นเลยเหมาหมดเลย ฉันจึงพอจำได้บ้าง บวกกับเธอคนนั้น…”

นักข่าวถามอีก “เธอคนนั้นทำไมเหรอ?”

พนักงานว่า “เธอคนนั้นหน้าตาสวยมากๆ เลยค่ะ!”

นักข่าวสีหน้าตื้นเต้นดีใจขึ้นมา “จริงเหรอเนี่ย? สวยมากๆ?”

พนักงานเอ่ย “ใช่ค่ะ อีกอย่าง เป็นแบบ…ความสวยที่มีบุคลิกเฉพาะตัวมาก! ฉันทำงานที่นี่จะได้เจอดาราอยู่บ้าง ระดับแถวหน้าก็เคยเจอ ตอนนั้นยังคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นดาราดังคนไหน แต่หน้าไม่คุ้นเลย มั่นใจได้ว่าไม่เคยเห็นตามหน้าจอทีวีมาก่อน น่าจะไม่ใช่คนในวงการ!”

นักข่าวยิงคำถามต่ออย่างตื่นเต้น “งั้นคุณช่วยบรรยายรูปลักษณ์ของเธอคนนั้นสักหน่อยได้ไหมครับ?”

พนักงานเผยสีหน้าลำบากใจ เอ่ยตอบอย่างขออภัย “เรื่องนี้ ขอโทษนะคะ เกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัวของลูกค้า คำถามนี้ฉันตอบไม่ได้”

คำถามต่อมาอีกสองสามข้อของนักข่าว ล้วนถูกพนักงานปฏิเสธที่จะตอบ

ได้ยินถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็โล่งอก

ยังดีที่ร้านแห่งนี้เคร่งระเบียบวินัย ต่อให้พนักงานบรรยายรูปลักษณ์ อาศัยแค่ใช้ปากบรรยายรูปพรรณสันฐานของเธอ ก็ไม่มีทางหาเธอเจอได้

เยี่ยหวันหวั่นรออยู่พักหนึ่ง ก็เดินไปยังคอนโด วันนี้ต้องท่องบทละครกับลั่วเฉินต่อ

เพิ่งจะเดินเข้าประตูมาไม่นาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

เยี่ยหวันหวั่นคิดว่าเป็นลั่วเฉิน ผลกลับเป็นหานเซี่ยนอวี่ที่เคาะประตู

“เซี่ยนอวี่? ทำไมวันนี้ถึงมีเวลามาได้ นายถ่ายโฆษณาเสร็จแล้วเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นเปิดประตู