แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 501

นี่ก็เป็นโชคดีที่เธอฉลาดถึงได้เข้าใจ…

ซือเยี่ยหานมองดูใบหน้าเอือมระอาของหญิงสาว แล้วเอ่ยว่า “เธอสอนฉันสิ”

เยี่ยหวันหวั่นทำท่าหมดคำพูด “ฉันคิดว่า…”

คงจะเรียนไม่สำเร็จหรอก…คุณสมบัติด้อยเกิดไป…

แน่นอนว่าเยี่ยหวันหวั่นไม่กล้าพูดความจริง จึงพูดขึ้นด้วยท่าทางขึงขัง “อื้อ ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องเรียนหรอก แค่หน้าตาของคุณก็เพียงพอแล้ว!”

ซือเยี่ยหานได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สิ่งที่เธอจะพูดเมื่อกี้ไม่ใช่ประโยคนี้แน่ๆ

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็กระโดดลุกขึ้นมานั่งข้างซือเยี่ยหาน ศีรษะน้อยแหงนขึ้นมองเขา “ให้คุณสอนฉันดีกว่า! สอนฉันจัดการงานพวกนี้ เดี๋ยวรอให้ฉันเรียนจนทำได้ ก็ช่วยคุณแบ่งเบาได้แล้ว!”

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าซือเยี่ยหานเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทีละนิด “เธออยากเรียนงั้นเหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว อันที่จริง เธอก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่…

คงเพราะเห็นความลังเลของเยี่ยหวันหวั่น ซือเยี่ยหานมองเธอนิ่งลึก “เธอไปคิดให้ดีก่อนค่อยตอบฉัน”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยขึ้น “ไม่ต้องหรอก ฉันตัดสินใจแล้ว”

เธอรู้ว่าการตัดสินใจแบบนี้มีความหมายว่าอะไร แต่ว่า ตั้งแต่ที่เธอเลือกแทรกแซงเรื่องการเดินทางไปประเทศ B เรื่องราวมากมายก็อยู่เหนือการควบคุมของเธอแล้ว…

ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังเหม่อลอย เสียงริงโทนโทรศัพท์พลันดังขึ้น เป็นสายจากเจียงเยียนหราน

เห็นโทรศัพท์จากเจียงเยียนหราน เยี่ยหวันหวั่นถึงนึกขึ้นได้ว่า เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปิดเทอมฤดูร้อนใกล้จะสิ้นสุดแล้ว

เพราะว่าปิดเทอมฤดูร้อนครั้งนี้เธอยุ่งมากจริงๆ จนไม่มีเวลาติดต่อกับพวกเจียงเยียนหราน

เจียงเยียนหรานเป็นต้นกล้าชั้นดี แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะรับปากกับตนว่าหากจะเข้าวงการ จะเลือกเธอเป็นผู้จัดการส่วนตัวก่อนเป็นอันดับแรก แต่ด้วยความสัมพันธ์ในในช่วงที่ผ่านมานี้ เจียงเยียนหรานไม่เพียงเป็นพาร์ทเนอร์ในอนาคต ที่มากกว่านั้นคือเธอเป็นเพื่อน

ถึงเวลานั้นเธอจะเลือกอย่างไร ตัวเธอเองก็จะไม่บังคับฝืนใจ

“สายจากเจียงเยียนหรานน่ะ”

เยี่ยหวันหวั่นบอกกับซือเยี่ยหานแล้วรับโทรศัพท์ขึ้นมา “ฮัลโหล เยียนหราน?”

“หวันหวั่น…”

“ฉันกำลังอยากโทรหาเธอพอดี อีกไม่กี่วันจะเปิดเรียนเลยจะชวนเธอไปรายงานตัวด้วยกัน” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

“ดีสิ! พวกเราไปด้วยกันนะ…”

เยี่ยหวันหวั่นกำลังจะพูดต่อ ทว่าการรับรู้อันเฉียบคมของเธอจับได้ว่าน้ำเสียงของเจียนเยียนหรานจะไม่ค่อยปกติ “เป็นอะไรไป? เสียงดูไม่ค่อยมีแรงเลย”

“ฉัน…” เจียงเยียนหรานอึกอัก

หวันหวั่นได้ยินเสียงโหวกเหวกและเสียงเพลงจางทางเจียงเยียนหรานลางๆ จึงขมวดคิ้ว “ทำไมฝั่งเธอถึงเสียงดังขนาดนี้? เธออยู่ที่ไหน?”

เจียงเยียนหรานไม่ได้ตอบ นิ่งเงียบอยู่สักพักถึงได้เอ่ยปากช้าๆ “หวันหวั่น ฉันอาจจะ…ต้องเลิกกันแล้วล่ะ…”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินพลันนิ่งอึ้ง “เธอว่าไงนะ?”

ทำไมถึงกะทันหันแบบนี้?

เห็นสีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนไป ซือเยี่ยหานจึงหันมองเธอ

“ทำไมจู่ๆ ถึงจะเลิก? ฉู่เฟิงทำอะไร?” เยี่ยหวันหวั่นถามอย่างร้อนใจ

ปลายสายเงียบไปนานกว่าเสียงเจียงหรายจะดังขึ้นอีกครั้ง “ช่วงนี้…ที่เขาคบกับฉันอยู่…เขายังคบกับผู้หญิงอีกคนอยู่ด้วยมาตลอด…”

“เธอว่าไงนะ? จะเป็นไปได้ยังไง!” ใบหน้าเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ราวกับได้ฟังเรื่องราวที่เป็นไปไม่ได้

ต่อให้ไอ้หนุ่มฉู่เฟิงนั่นยืมความกล้าไปสักร้อยจุด เขาก็ไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้หรอก!

“เยียนหราน เป็นไปได้ไหมที่เธอจะเข้าใจอะไรผิดไป?” เยี่ยหวันหวั่นถามต่อ

เจียงเยียนหรานหัวเราะอย่างขมขื่น “เข้าใจผิดเหรอ? ฉันสังเกตเห็นตั้งนานแล้วว่าเขาผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จนกระทั่งวันนั้น ฉันเห็นกับตาว่าเขากำลังเดินช้อปปิ้งเป็นเพื่อนผู้หญิงคนนั้น ฉันยืนอยู่นอกร้านโทรหาเขา เขากลับโกหกว่าอยู่บ้าน”

…………………………………………………….

บทที่ 502 ชนให้ฉันดูอีกทีสิ

เยี่ยหวันหวั่นสองมือกอดอก หัวเราะเล็กน้อย “ชนประตูจนกลายเป็นแบบนี้ได้ด้วยเหรอ? ไม่งั้น นายชนให้ฉันดูอีกสักทีสิ?”

เวลานี้ใบหน้าครึ่งหนึ่งของสวี่อี้บวมตุ่ย ดวงตาช้ำจนเป็นสีม่วงคล้ำ เห็นเส้นเลือดชัดเจน ตาบวมจนลืมไม่ขึ้นแล้ว

“เอ่อ คือว่า…” สวี่อี้พูดไม่ออก

“ฝีมือหลิวอิ่งล่ะสิ?” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

สวี่อี้รีบตอบว่า “ไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับคุณหนูหวันหวั่น…คุณหนูมาหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”

สวี่อี้ลองเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนา

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเครียด “ไม่เป็นไร นายไปเรียกหลิวอิ่งมา ให้เขาขับรถไปส่งฉันที่ที่หนึ่งหน่อย”

สวี่อี้รีบถาม “คุณหนูจะไปไหนครับ ผมไปส่งคุณหนูเอง!”

“นายเจ็บตัวจนเป็นขนาดนี้ จะขับรถยังไง? ไปเรียกเขามา” น้ำเสียงเยี่ยหวันหวั่นโมโหอย่างเห็นได้ชัด

เห็นเยี่ยหวันหวั่นไม่สบอารมณ์จริงๆ สวี่อี้ก็จนปัญญา ทำได้เพียงรีบเรียกคนให้ไปตามหลิวอิ่งมา

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ทั้งๆ ที่ตรงหน้าเขาเป็นเพียงผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งเท่านั้น แต่ทุกครั้งที่เธอโมโหขึ้นมาจริงๆ กลับทำให้รู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น

นั่นเป็นไอบางอย่างที่เหมือนกับไอบนตัวของนายท่านอย่างมาก…

หลิวอิ่งถูกตามตัวมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นก็ทำหน้าตึงทันที “มีอะไร?”

เยี่ยหวันหวั่นปรายตามองเขา “เตรียมรถ ไปส่งฉันที่สการ์เล็ตบาร์”

“อะไรนะ?” ฟังน้ำเสียงออกคำสั่งอย่างมั่นอกมั่นใจของเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าหลิวอิ่งคล้ำเขียวด้วยความไม่พอใจ

ไม่ทันให้สีหน้าของหลิวอิ่งเผยความโมโหออกมา เยี่ยหวันหวั่นก็ยืดตัวขึ้น ไม่เปิดช่องให้อีกฝ่ายปฏิเสธแม้แต่น้อย มองเวลาบนโทรศัพท์มือถือพลางกล่าวว่า “ฉันรีบ”

“คุณ…” หลิวอิ่งกำหมัดแน่น หันมองสวี่อี้ที่อยู่ข้างกาย สุดท้ายก็ได้แต่กัดฟันกรอดเดินตามไป

……………………………………………………..