แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 509

ตอนแรกซ่งจิ้งก้าวเท้าออกไปแล้ว ผลคือเห็นเฉินซื่อเจี๋ยลอยไปต่อหน้าต่อตาเขา

จากมุมของเขา จะเห็นชัดเจนว่าข้อมือของเฉินซื่อเจี๋ยถูกมือของเยี่ยหวันหวั่นบิดงอในมุมที่ผิดปกติ ข้อมือหักแล้วแน่นอน!

ถูกหักไปทั้งอย่างนั้น!

ไม่ใช่ซ่งจิ้งเพียงคนเดียว ใบหน้าเฉยชาของหลิวอิ่งก็นิ่งค้างอยู่ตรงนั้นเช่นกัน

นี่มัน…เรื่องอะไรกัน?

หลังจากเงียบงันกันอยู่ครู่หนึ่ง ลูกน้องของเฉินซื่อเจี๋ยก็ได้สติ

นี่มันบ้าไปแล้ว เมื่อกี้ยัยผู้หญิงนี่ทำได้ยังไงกันแน่? ผู้ชายทั้งคนอย่างคุณชายเฉินถูกโยนออกไปได้ยังไง?

นายหัวทองไม่ทันได้คิดมาก ลนลานวิ่งไปดูอาการของเฉินซื่อเจี๋ย “คุณชายเฉิน! คุณชายเฉินฟื้นสิ…”

เฉินซื่อเจี๋ยค่อยๆ ได้สติ แต่เขากำลังมึนงง ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากช่วงอกและข้อมือทำให้เขาเริ่มร้องโอดโอยอีกครั้ง “โอ๊ย…มือ…มือฉัน…”

นายหัวทองถลึงตาไปทางเยี่ยหวันหวั่น โก่งคอตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “นังคนชั้นต่ำ! กล้าทำร้ายคุณชายเฉิน! แกตายแน่! ไป! ทุกคนจัดการ!”

เฉินซื่อเจี๋ยเองก็ตะโกน “จับมันให้ได้! ฉันจะฆ่ามัน!”

เห็นเจ้านายตัวเองถูกผู้หญิงทำร้าย บอดี้การ์ดข้างกายเฉินซื่อเจี๋ยทั้งหมดล้วนพุ่งเข้าไป กระโจนเข้าหาผู้หญิงร่างบางที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลด้วยท่าทางโหดเหี้ยมดุดัน

หญิงสาวยืนอยู่ที่เดิมอย่างเกียจคร้าน มองคนที่พุ่งเข้ามาหาตัวเองนิ่งๆ ดวงตาหยาดเยิ้มเพราะความเมามายคู่นั้นเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย

จนกระทั่งบอดี้การ์ดพวกนั้นใกล้จะถึงตัวเธอ หญิงสาวถึงได้ขยับปลายเท้าเล็กน้อยอย่างที่ไม่อาจสังเกตเห็น

สามก้าว…

สองก้าว…

หนึ่งก้าว…

เสียงพลั่กดังสนั่น หญิงสาวใช้ปลายเท้าเป็นศูนย์ถ่วงร่างกาย หมุนลูกเตะออกไปหนึ่งร้อยแปดสิบองศา บอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้เธอที่สุดถูกเตะจนกระเด็นออกไปโดยไม่ทันตั้งตัว

“อ๊าก” ชายคนนั้นกระอักเลือด สลบไปทันที

บ้าไปแล้ว! เกิด…เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้?

ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังไม่มีแรงจะสู้อยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึง…

นายหัวทองนิ่งอึ้ง เผลอผงะถอยหลัง เอ่ยตะกุกตะกักว่า “กลัวอะไร! ขะ…เข้าไปสิ…เข้าไปทุกคนเลย!”

ทันใดนั้นไม่มีใครกล้าบุ่มบ่ามอีก ลุยเข้าไปพร้อมกันอย่างบ้าคลั่ง

เยี่ยหวันหวั่นจับคนหนึ่งเอาไว้แล้วโยนใส่คนที่วิ่งเข้ามาเหมือนเป็นกระสอบทราย จากนั้นหมุนตัวสบายๆ ไปเตะอีกคนทางขวาจนกระเด็น

ทางเฉินซื่อเจี๋ยมีบอดี้การ์ดชั้นหนึ่งอย่างน้อยสิบกว่าคน อีกทั้งแต่ละคนผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี แต่กลับไม่มีแม้แต่โอกาสจะตอบโต้กลับ ไม่ทันไรก็ถูกเตะกระเด็นออกมาจนหมด

บอดี้การ์ดหัวล้านร่างสูงใหญ่คนหนึ่งดวงตาเป็นประกาย ขยับเท้าพุ่งไปทางด้านหลังเยี่ยหวันหวั่น

เห็นว่าหญิงสาวไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย ชายหัวล้านยิ้มดีใจ

เสร็จฉันแน่!

ผลลัพธ์คือพริบตาที่ชายหัวล้านยื่นมือออกไป ก็ราวกับผู้หญิงคนนั้นมีตาหลัง นิ้วมือขาวนุ่มนิ่มแบออกในลักษณะใบมีด ก่อนสับเข้าที่ลำคอซึ่งเป็นจุดที่อ่อนแอที่สุดของเขาอย่างแรง

“อึก…” คล้ายกับมีกรงเล็บจับคอหอยเอาไว้ อากาศภายในปอดถูกตัดขาดอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของชายหัวล้านกลายเป็นสีแดงเลือดหมู

ความรู้สึกยามความตายคืบคลานเข้ามา ทำให้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดผวา

สายตาของทุกคนที่มองหญิงสาวค่อยๆ เปลี่ยนไปราวกับกำลังเห็นผี

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ สีหน้าของหญิงสาวมีแต่ความเบื่อหน่าย ทั้งที่เป็นใบหน้าเดียวกัน ทั้งที่เป็นคนเดียวกัน ทว่ากลับเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน กำลังแผ่ไอสังหารรุนแรงที่น่าหวาดกลัวออกมารอบตัวเสมือนปลายมีดคมกริบเล่มหนึ่ง

………………………………………………………

นายหัวทองนิ่งอึ้งทันที

ในเวลานี้เอง เขาพลันรู้สึกถึงความเหน็บหนาวที่น่าขนพองสยองเกล้าจากด้านหลัง

“ปืน…ไม่ได้เล่นแบบนี้น้า…” เสียงหญิงสาวดังขึ้นข้างหูเหมือนภูตผี

“กะ…แกๆๆ…” นายหัวทองตกใจกลัวจนขวัญกระเจิง คิดจะเหนี่ยวไกปืนตามสัญชาตญาณ

ผลคือเมื่อขยับนิ้วก็พบว่าปืนหายไปแล้ว วินาทีถัดมาเสียงปังดังขึ้นอย่างไม่มีที่มาที่ไป หลังมือของนายหัวทองมีดวงเลือดชุ่มออกมา

“อ๊าก” เสียงร้องของนายหัวทองดังแทบทะลุเพดาน

เยี่ยหวันหวั่นใช้นิ้วควงปืนกระบอกนั้นเล่น สายตาคล้ายบอกถึงความรังเกียจ “ของแบบนี้ก็ยังจะเอาออกมา?”

“พระเจ้า! ฆ่า…ฆ่าคนแล้ว…”

ไม่รู้ว่าเสียงเพลงหยุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หลังจากได้ยินเสียงปืน บรรดาลูกค้าส่งเสียงกรีดร้องพลางวิ่งหนีกระเจิง ทั้งร้านโกลาหลไปหมด

เยี่ยหวันหวั่นไม่มองคนเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย ก้าวเท้าสบายๆ เดินตรงไปยังโซฟาหรูหราฝั่งตรงข้าม

หญิงสาวนั่งลงบนโซฟานุ่มสบาย มือข้างหนึ่งวางอยู่บนที่วางแขนของโซฟา อีกข้างหนึ่งยกไวน์แดงที่เพิ่งเปิดขวดแล้วเทให้ตัวเองแก้วหนึ่ง ยืดลำคองามระหงขึ้น กระดกดื่มหมดแก้วในคราวเดียว

เวลานี้ เฉินซื่อเจี๋ยนอนอยู่ข้างเท้าของเธอ เห็นกับตาตัวเองว่าผู้หญิงร่างเล็กอย่างเธอกำราบลูกน้องเขาทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว ทั้งยังยิงมือของเจ้าหัวทองโดยที่ตาไม่กะพริบ ทำเอาเขาตกใจกลัวจนหลังชื้นเหงื่อ

“อึก” เฉินซื่อเจี๋ยกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว พยายามค่อยๆ กระเถิบหนีไปด้านข้าง

เพิ่งจะกระเถิบออกมาได้ไม่ถึงหนึ่งก้าว กระดูกมือพลันเจ็บปวดอย่างรุนแรง

“โอ๊ย” เฉินซื่อเจี๋ยเจ็บจนลงไปดิ้นกับพื้น

มุมปากของหญิงสาวกระตุกยิ้มบางๆ เท้าข้างหนึ่งเหยียบบนกระดูกที่หักของชายหนุ่ม ค่อยๆ ก้มตัวลงไปใกล้อีกนิด ริมฝีปากบางเปื้อนไวน์แดงมองดูคล้ายกุหลาบเปรอะเลือดสดๆ กระซิบข้างหูของเขาว่า “เป็นไง? ตอนนี้ตื่นเต้นเร้าใจพอหรือยัง?”

…………………………………………………….