แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 511

บทที่ 511 โทษทีนะ สนุกเกินไปหน่อย

“เป็นไง? ตอนนี้ตื่นเต้นเร้าใจพอหรือยัง?”

หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ราวกับกำลังถามว่า ‘วันนี้อากาศเป็นยังไงบ้าง?’ แต่กลับเหมือนเสียงเพรียกแห่งความตายจากนรก

เท้าของซ่งจิ้งที่กำลังพุ่งออกไปช่วยเยี่ยหวันหวั่นหยุดนิ่งเหมือนถูกตอกตะปูยึดไว้กับพื้น ตาแทบถลนออกจากเบ้า

“ทะ…เท่…”

เท่สุดๆ ไปเลย!

ท่วงท่าที่สั่งสอนผู้อื่นอย่างเชี่ยวชาญถึงขีดสุด กระบวนท่าต่อสู้ที่พริ้วไหว ช่างทำให้เลือดร้อนขึ้นมาจริงๆ

แต่ว่า…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

หญิงงามหยาดเยิ้มอย่างนั้น ทำไมจู่ๆ ถึงเหมือนมีเทพนักฆ่าสิงร่างเอาได้?

เขาหันไปมองหัวหน้าที่อยู่ข้างกายด้วยสายตางุนงง กลับพบว่าอีกฝ่ายมีท่าทางตกตะลึงยิ่งกว่าเขาเสียอีก จนตอนนี้นิ่งอึ้งไปแล้ว

ความเจ็บปวดและความหวาดกลัวทำให้เฉินซื่อเจี๋ยกุมแขนของตัวเองพลางส่งเสียงร้องสุดเสียง “โอ๊ย! พอ…พอแล้วๆ…”

หญิงสาวโยนปืนในมือทิ้งอย่างรังเกียจ ฝืนใจยกขวดสุราข้างตัวขึ้น “เพล้ง” แล้วทุบจนแตก เศษแก้วคมแหลมชี้ต่ำอยู่ที่บริเวณหัวใจของชายหนุ่ม แล้วเอ่ยเสียงกระซิบ “ถ้างั้น…อยากให้…ตื่นเต้นกว่านี้อีกไหม?”

มีเพียงเสื้อเชิ้ตบางๆกั้นระหว่างเศษแก้วกับเนื้อบริเวณหัวใจ ไหวเคลื่อนไปตามกล้ามเนื้อของเขาอย่างน่าหวาดเสียว หน้าผากเฉินซื่อเจี๋ยเปียกชื้อไปด้วยเหงื่อ ร่างกายสั่งเทิ้ม “ไม่…ไม่ต้องแล้ว…คนดีปล่อยฉันไปเถอะนะ! ไว้ชีวิตฉันเถอะ…ฉันผิดไปแล้ว…ฉันรู้ตัวว่าทำผิดแล้วจริงๆ…ฉันมีตาหามีแววไม่…”

ตอนแรกคิดว่าครั้งนี้ได้เจอของดี ไหนเลยจะรู้ว่าไปยั่วโมโหนางมารเข้า เวลานี้เฉินซื่อเจี๋ยกำลังนึกเสียใจอย่างที่สุด

เขาร้องอ้อนวอนขอชีวิตพลางส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากนายหัวทองและบรรดาลูกน้อง แต่ทว่าคนพวกนั้นต่างก็พยายามหลบไปให้ไกล แทบอยากจะมุดหายไปให้หาไม่เจอ

“รู้ตัวว่าผิดแล้วเหรอ?” หญิงสาวเลิกคิ้ว

เฉินซื่อเจี๋ยรีบเอ่ยตอบ “ใช่ครับใช่ ใช่แล้ว! รู้แล้ว รู้แล้วจริงๆ! สำนึกจริงๆ! สำนึกถึงแก่นแท้เลยครับ!”

“ในเมื่อรู้ตัวแล้ว…งั้นก็จบกันไปแล้วกัน…” หญิงสาวทำท่าทางราวแม่พระผู้เมตตา

เฉินซื่อเจี๋ยได้ยินเช่นนั้นพลันรู้สึกโล่งใจอย่างมาก

ทว่า ทันทีที่หญิงสาวพูดจบ เฉินซื่อเจี๋ยกลับส่งเสียงร้องที่ดูเจ็บปวดกว่าเดิม “อ๊ากกกกก”

ขวดสุราที่แตกแทงเข้าที่บริเวณหัวใจภายในเสี้ยววินาทีต่อหน้าสายตาหวาดผวาของทุกคน

“อ๊ะ ขอโทษที…สนุกเกินไปหน่อย…มือลื่นน่ะ…” หญิงสาวหน้าตาหวาดหยดท่าทางบอบบางหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาผ่นหนึ่ง และบรรจงเช็ดคราบเลือดที่หลังมือออก ดวงตาเบื่อหน่ายนั้นไร้ซึ่งความอบอุ่น

เฉินซื่อเจี๋ยนอนแผ่ลงไปกับพื้น ลมหายใจเข้าสั้นกว่าหายใจออกแล้ว

ณ ที่นี้มีเพียงซ่งจิ้งและหลิวอิ่งที่มองออกว่า ตำแหน่งบริเวณหัวใจที่ขวดแก้วแทงเข้าไปนั้นละเอียดอ่อนมาก หลีกเส้นเลือดที่ทำให้ถึงตายไปอย่างหวุดหวิด ถ้าหากขยับอีกเพียงนิดเดียวละก็ เฉินซื่อเจี๋ยต้องจบชีวิตลงแน่

ในร้านเกิดเสียงกรีดร้องโหวกเหวกขึ้นอีกครั้ง

นายหัวทองที่หยิ่งผยองอวดดีอยู่เมื่อครู่นี้ และบอดี้การ์ดที่นอนกองเต็มพื้น ผู้คนที่หลบตัวสั่นอยู่ในมุมไกลๆมีสีหน้าราวกับกำลังมองสัตว์ประหลาด ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยกลัวว่าจะดึงความสนใจจากหญิงสาว

เสียงกรีดร้องโหวกเหวกรอบด้านทำให้รู้สึกรำคาญและสับสน

เยี่ยหวันหวั่นยกมือขึ้นกุมขมับที่คล้ายกำลังจะระเบิดของตน การระบายอารมณ์เมื่อครู่เผาผลาญกำลังของเธอได้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น ไม่นาน ไฟในอกของเธอลูกนั้นได้คละเคล้ากับกลิ่นคาวเลือดโหมแรงอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง…

ความเจ็บปวดนั้นทำให้เธอแทบหมดสติ ทุกสิ่งรอบกายในสายตาเธอเริ่มหมุนอีกครั้ง

วินาทีถัดมา เยี่ยหวันหวั่นยืนโอนเอนกุมศีรษะ กวาดสายตาไปรอบด้าน…

จากนั้น พลันหยุดนิ่งที่ทิศหนึ่ง

ซ่งจิ้งที่กำลังตกอยู่ในอาการตื่นตะลึง ถูกสายตาเยียบเย็นขั้นสุดจ้องอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างกายจึงเกร็งขึ้นมาทันที หัวสมองว่างเปล่า เสียงกลืนน้ำลายคำใหญ่ แขนขาเริ่มสั่นเทาอย่างดูไม่ได้…

โอ๊ะ…โอ้…

มะ มะ มอง…มองผมทำไมเหรอครับ…

……………………………………………………………