แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 519

บทที่ 519 ปลดอำนาจ

ทุกคนที่ไปสการ์เล็ตเมื่อคืนล้วนเป็นมือดีของซือเยี่ยหาน พวกเขาถูกสั่งให้เก็บเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เป็นความลับ

ส่วนเยี่ยหวันหวั่น เมื่อเมาแล้วก็จำอะไรไม่ได้ คิดจริงๆ ว่าตัวเองล้มถึงได้ปวดไปทั้งตัว แน่นอนว่ามีหลายอย่างที่รู้สึกว่าผิดปกติ แต่เพราะว่าพวกสวี่อี้พูดเป็นเสียงเดียวกัน เธอเลยไม่มีอะไรให้สงสัยอีก

“อ๊ะ แย่แล้ว! เยียนหรานล่ะ เยียนหรานเป็นยังไงบ้าง?” เยี่ยหวันหวั่นนึกขึ้นมาได้

“สวี่อี้ให้คนส่งกลับไปแล้ว” ซือเยี่ยหานตอบ

“เธอบาดเจ็บหรือเปล่า?”

“ไม่”

“ดีแล้วล่ะ ดีแล้ว…” เยี่ยหวันหวั่นถึงได้โล่งอก

เยี่ยหวันหวั่นพูดพลางมองไปหาหลิวอิ่งกับซ่งจิ้ง ใบหน้าไม่มีความรู้สึกใดๆ

ก็แค่เห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วยเท่านั้นเอง เทียบกับที่เธอเคยโดนตอนอยู่ตระกูลซือเมื่อชาติก่อนก็ไม่เท่าไหร่

เยี่ยหวันหวั่นดึงสายตากลับมา “ถ้างั้นไม่รบกวนพวกคุณแล้ว เชิญพวกคุณต่อเลยค่ะ…”

ซือเยี่ยหานจะจัดการสองคนนี้อย่างไร เธอไม่สนใจแล้ว

สิ่งที่เธอเป็นห่วงมากกว่าในตอนนี้คือจะทำอย่างไรให้ตัวเองเก่งขึ้น

เหตุการณ์อย่างเมื่อคืนนี้ เธอไม่อยากจะให้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง

ตั้งแต่มีชีวิตใหม่เธอพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ศึกษาเรียนรู้ แต่ไม่เคยคิดที่จะพัฒนาฝีมือการต่อสู้ของตัวเองเลยสักนิด

“โค้ชสืออี ไว้เจอกันค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นบอกลาสืออี

“แค่กๆ…ครับ…ครับ…” สืออีกระแอมไอเล็กน้อย ตอบรับอย่างมึนงง

หลังจากเยี่ยหวันหวั่นเดินจากไป ในห้องรับแขกก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง

หลิวอิ่งยืนก้มศีรษะไม่พูดสักแอะอยู่ตรงนั้น

ต่อไป ยังเหลือเรื่องจัดการกับซ่งจิ้งและหลิวอิ่ง

ในชั่วพริบตา สายตาของทุกคนจับจ้องอยู่ที่ซือเยี่ยหาน รอคำสั่งของเขา

แม้จะบอกว่าคุณหนูเยี่ยไม่ต้องการการปกป้องคุ้มครอง แต่หลิวอิ่งกับซ่งจิ้งไม่อาจปัดความรับผิดชอบได้ โดยเฉพาะหลิวอิ่ง

หลิวอิ่งมีอคติกับเยี่ยหวันหวั่น ทุกคนในที่นี้ต่างรู้ดี ครั้งนี้เขาทำเกินไปจริงๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเสียงเย็นเยียบของชายหนุ่มก็ดังขึ้น “ตั้งแต่วันนี้ไป ปลดหลิวอิ่งออกจากตำแหน่งหัวหน้าทีมและความรับผิดชอบทุกอย่าง เปลี่ยนให้สืออีมาดูแลแทน”

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของซือเยี่ยหาน หลิวอิ่งเงยหน้าขึ้นทันที ราวกับไม่อาจทำใจเชื่อได้ คนอื่นต่างมองหน้ากันไปมา ไม่กล้าส่งเสียงดัง

ถึงขนาด…ปลดตำแหน่งเลยเหรอ…

บทลงโทษเช่นนี้หนักหนากว่าโบยสองสามร้อยทีเสียอีก

คนที่ตกใจยิ่งกว่าคือสืออี

ซือเยี่ยหานมอบหมายหน้าที่สำคัญให้ เขาประหลาดใจที่ได้รับความสำคัญอย่างคาดไม่ถึง แต่ว่าเขาเป็นแค่หัวหน้าทีมย่อยของทีมบอดี้การ์ดลับหนึ่งเท่านั้น จะมารับตำแหน่งหัวหน้าใหญ่แทนได้อย่างไร?

สวี่อี้กับหลิวอิ่งเป็นมือซ้ายมือขวาของนายท่าน คนหนึ่งดูแลเรื่องข้างใน คนหนึ่งดูแลเรื่องข้างนอก เรื่องระดับความสำคัญไม่ต้องคิดก็รู้

ที่สำคัญกว่านั้น ตำแหน่งหัวหน้าใหญ่มีการทดสอบปีละครั้ง หนึ่งในหัวข้อที่สำคัญที่สุดคือฝีมือการต่อสู้ ถึงเวลานั้นทุกคนสามารถขอท้าสู้กับหัวหน้าได้ และหลิวอิ่งชนะติดต่อกันมาสามปีแล้ว

แม้ว่าเขาจะพอมีฝีมือ แต่ก็แพ้ให้ลูกน้องของหลิวอิ่งทุกครั้ง คนที่แพ้ให้กับหลิวอิ่งจะเชื่อฟังคนที่มารับตำแหน่งแทนได้อย่างไร?

ในเมื่อไม่ใช่ทุกคนที่จะเทียบกับเยี่ยหวันหวั่นซึ่งมีฝีมือระดับปีศาจได้…

ซ่งจิ้งคิดไม่ถึงว่าบทลงโทษของซือเยี่ยหานจะรุนแรงเช่นนี้ ร้อนใจทันที “คุณชายเก้า…คือว่า…ลงโทษหนักเกินไปหรือเปล่าครับ หัวหน้าแค่ทำอะไรไม่คิดไปชั่วขณะ! ได้โปรดทบทวนอีกทีด้วยครับ!”

“ซ่งจิ้ง ไม่ต้องพูดแล้ว!” หลิวอิ่งตวาดซ่งจิ้ง

จากนั้นเขาถอดแหวนลายหงส์สีแดงเพลิงออกมา เดินไปด้านหน้าสืออี และส่งแหวนให้อีกฝ่าย

สืออีสบตากับดวงตาเย็นชาของหลิวอิ่ง จับจ้องแหวนที่เป็นเหมือนเผือกร้อนลวกมือนั้น ยิ้มขมขื่นในใจอย่างอดไม่ได้

การทดสอบหัวหน้าของปีนี้ใกล้เข้ามาแล้ว ถ้าตอนนี้เขารับหน้าที่ของหลิวอิ่งมาดูแลแทน รอให้ถึงการทดสอบหัวหน้า เขาจะต้องได้รับคำท้าจากสมาชิก รวมถึงหลิวอิ่งก็มีสิทธิ์ท้าเขาด้วย…

หากถึงเวลานั้นเขาแพ้ให้กับหลิวอิ่งอีกครั้งละก็…

……………………………………………………………………

บางทีไอดอลอาจจะปลอบใจเธอได้บ้าง…

แต่ว่า จนถึงตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกว่าน่าจะมีอะไรเข้าใจผิดกัน

ร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย เยี่ยหวันหวั่นและเจียงเยียนหรานที่มีสีหน้าหมองหม่นนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

“เยียนหราน เมื่อคืนตอนเธออยู่ที่บาร์ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นถามอย่างไม่วางใจ

เจียงเยียนหรานส่ายศีรษะ “ฉันดื่มเยอะไปหน่อย จำได้แค่ว่าเมื่อคืนเธอมา จากนั้นกล่อมให้ฉันกลับ…มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ เมื่อคืนเธอเป็นคนส่งฉันกลับบ้านใช่ไหม?”

ตอนนั้นเจียงเยียนหรานก็ดื่มจนเมาเช่นกัน ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น

เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นกังวล จึงไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ถูกหาเรื่องเมื่อคืน “ไม่มีอะไร ฉันเป็นคนส่งเธอกลับเอง”

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็ขมวดคิ้วมองเวลาบนโทรศัพท์มือถือ “ฉู่เฟิง หมอนั่นทำไมยังมาไม่ถึงอีก?”

คงไม่ใช่เพราะละอายใจจนไม่กล้ามาหรอกนะ?

เทียบกับท่าทีเมื่อคืนแล้ว เจียงเยียนหรานตอนนี้นิ่งขึ้นกว่าเดิมไม่น้อย คงจะเตรียมใจสำหรับผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดเอาไว้แล้ว

ทั้งสองคนรอเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดฉู่เฟิงก็ลอยชายมาถึง

หนุ่มน้อยสวมเสื้อออกกำลังกายสีขาว วิ่งหอบเข้ามา บนหน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเล็กๆ

“เยียนหราน! ขอโทษทีๆ ผมมาสาย!” ฉู่เฟิงพูดหน้าด้วยสีหน้าสำนึกผิดพลางหอบหายใจ

“นายไปทำอะไรมา ทำไมถึงได้มาช้าขนาดนี้?” เยี่ยหวันหวั่นถาม มองด้วยสายตาสืบหาความจริง

ฉู่เฟิงหลบสายตา “เอ่อ ไม่…ไม่ได้ทำอะไร….รถติดน่ะ…”

สายตาเยี่ยหวันหวั่นเย็นชา “เวลานี้ นายจะบอกฉันว่ารถติดงั้นเหรอ?”

เจียงเยียนหรานเอาแต่นั่งเงียบอยู่ตรงนั้น ไม่พูดสิ่งใด

“ใช่…ใช่น่ะสิ…เพราะว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นข้างหน้า…” ฉู่เฟิงเอ่ยตะกุกตะกัก

ขณะมองหนุ่มน้อยตรงหน้าที่โกหกไม่เป็น เยี่ยหวันหวั่นคร้านจะพูดกับเขาแล้ว เปิดรูปในอัลบั้มรูปในโทรศัพท์ของตัวเองที่เจียงเยียนหรานส่งให้ยื่นไปด้านหน้าฉู่เฟิง “ไปกับผู้หญิงคนนี้อีกแล้วล่ะสิ ใช่ไหม?”

…………………………………………………………………