แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 523

บทที่ 523 โชคดีที่เธอเป็นผู้หญิง

จากการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน เยี่ยหวันหวั่นไม่บอกว่าตัวเองแต่งชายเข้าไปทำงานเป็นการชั่วคราว “ฉันเพิ่งจะอยู่ในวงการไม่นาน ไม่มีชื่อเสียงอะไร รอให้ฉันมีชื่อก่อนค่อยบอกพวกเธอ”

ไม่รู้ว่าเจียงเยียนหรานนึกอะไรขึ้นได้ มองเยี่ยหวันหวั่นแล้วเอ่ยว่า “จริงสิ หวันหวั่น เธอเคยบอกว่าในอนาคตจะเซ็นสัญญากับฉัน คงไม่ได้ลืมไปแล้วนะ?”

เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเบาๆ “ไม่ลืมอยู่แล้ว เยียนหราน ตอนนี้เธอไม่ต้องรีบเดบิวต์ ตั้งใจเรียนพื้นฐานให้ดี รอเธอเรียนจบ ฉันก็มีชื่อเสียงในวงการบันเทิงระดับหนึ่งแล้ว ถึงตอนนั้นค่อยมาอยู่กับฉัน”

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็หยุดไปนิดหนึ่ง แล้วมองหญิงสาวข้างกาย พูดต่อว่า “ที่ฉันเซ็นสัญญากับเธอ ไม่ใช่จะให้เธอมาลำบากกับฉันหรอกนะ!”

ได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดว่า ‘ที่ฉันเซ็นสัญญากับเธอ ไม่ใช่จะให้เธอมาลำบากกับฉันหรอกนะ!’ พวงแก้มทั้งสองข้างของเจียงเยียนหรานพลันแดงระเรื่อ พยักหน้าแรงๆ “อื้อ ฉันก็จะพยายามเหมือนกัน!”

ฉู่เฟิงที่อยู่ตรงข้ามมองแฟนสาวของตัวเอง แล้วมองเยี่ยหวันหวั่น เอ่ยเนิบๆ ว่า “พี่หวันหวั่น…”

“อะไร?” เยี่ยหวันหวั่นมองฉู่เฟิง

ฉู่เฟิงกัดตะเกียบ “พี่สอนผมหน่อยได้ไหม…”

“สอนอะไร?” เยี่ยหวันหวั่นไม่เข้าใจ

“สอนผมว่าจีบผู้หญิงยังไง!” ฉู่เฟิงทำสีหน้ารันทด

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูดทันที “นายมั่นใจเหรอว่าจะถามคำถามแบบนี้กับผู้หญิง?”

ฉู่เฟิงเหลือบมองเธอ จากนั้นพึมพำเบาๆ “โชคดีที่พี่เป็นผู้หญิง…”

ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางกล้าให้เยียนหรานเที่ยวเล่นด้วยหรอก?

เยี่ยหวันหวั่นยกมุมปากเล็กน้อย เผยยิ้มยียวน “แน่นอนสิ ถ้าฉันไม่ใช่ผู้หญิง นายคิดว่านายจะได้มาอยู่ตรงนี้เหรอ?”

ฉู่เฟิงทำท่าทางว่าไร้ซึ่งหนทางโต้แย้ง…

หากพี่หวันหวั่นเป็นผู้ชาย ศัตรูหัวใจคนนี้ก็น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ถึงอย่างไร ก็จัดการความเข้าใจผิดระหว่างเจียงเยียนหรานกับฉู่เฟิงเรียบร้อยแล้ว

ฉู่เฟิงไอ้หมอนี่ยังถามเธอว่าจะจีบสาวอย่างไร ความจริงคนที่จีบเก่งที่สุดก็คือตัวเขาเองนั่นแหละมั้ง!

เพราะไม่ว่าจะจีบเก่งอีกมากแค่ไหน ก็แพ้ให้ความจริงใจ

ในเมื่อแก้ไขความขัดแย้งได้แล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่อยากเป็นก้างขวางคออีก พูดว่ามีธุระและขอตัวออกมาก่อน

เพิ่งจะออกจากร้านอาหาร วีแชทบนโทรศัพท์สำหรับงานอีกเครื่องก็เริ่มเด้งเตือนอย่างบ้าคลั่ง

[กงซวี่: พี่เยี่ย ทำไมวันนี้พี่ไม่มาบริษัทล่ะ?]

[กงซวี่: พี่เยี่ย วันนี้ผมไปถ่ายหน้าปกนิตยสาร พี่ไม่ไปเป็นเพื่อนผมเหรอ?]

[กงซวี่: พี่เยี่ย คืนนี้พี่ว่างไหม ผมจะเลี้ยงข้าวพี่!]

[กงซวี่: พี่เยี่ย พี่เยี่ย ทำไมพี่ไม่สนใจผมเลยล่ะ]

[กงซวี่: อ่า… รู้สึกเหมือนตัวเองโดนขังอยู่ในตำหนักเย็นเลย…พี่ตอบผมหน่อยสิ…]

เยี่ยหวันหวั่นมองวีแชทที่ระเบิดด้วยวิธีตามตื๊ออย่างพูดไม่ออก สมกับเป็นสไตล์ของกงซวี่ ครั้งก่อนเห็นเขาส่งข้อความหาหานเซี่ยนอวี่เธอก็รู้แล้ว

หันมามองลั่วเฉิน ส่งหาเธอเพียงข้อความเดียวแต่กลับกระชับชัดเจน รายงานตารางงานของตัวเองในแต่ละวันและสิ่งที่ต้องการขอคำแนะนำมา

เยี่ยหวันหวั่นตอบลั่วเฉินก่อน แล้วค่อยตอบกลับกงซวี่ประโยคหนึ่งว่า [มีอะไรหรือเปล่า สองสามวันนี้นายไม่มีตารางงานอะไรเป็นพิเศษ ให้ฝ่ายผู้ช่วยไปเป็นเพื่อนก็พอแล้ว]

ผลคือทางเยี่ยหวันหวั่นเพิ่งตอบกลับไป กงซวี่ก็ตอบกลับมาในเสี้ยววินาที

เขาพิมพ์เครื่องหมายตกใจยาวเหยียดมาก่อน จากนั้นพิมพ์มาอีกประโยคว่า [พี่ตอบลั่วเฉินก่อนแทนที่จะตอบผมก่อนงั้นเหรอ!!!]

เยี่ยหวันหวั่นมองเครื่องหมายตกใจเต็มหน้าจออย่างหมดคำพูด [นายอยู่กับลั่วเฉินเหรอ?]

กงซวี่: [บังเอิญเจอที่ชั้นล่างของบริษัท! พี่อย่าเลี่ยงคำถามผมดิ!!!]

เยี่ยหวันหวั่น: [จะก่อนจะหลัง ต่างกันด้วยเหรอ]

กงซวี่: [ต่างอยู่แล้ว! ต่อไปนี้พี่ต้องตอบข้อความผมก่อน!]

เยี่ยหวันหวั่น: [วันนี้ฉันคุยกับน้องสาว เขาบอกว่าชอบผู้ชายที่สุขุมเป็นผู้ใหญ่หน่อย]