แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 525

บทที่ 525 นัดเดท

หลังจากพูดคุยกับสวี่อี้พักหนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นก็เดินขึ้นบนตึก

พอเปิดประตูห้องเยี่ยหวันหวั่นก็อดไม่ได้บ่นกับซือเยี่ยหาน “ฉันกลับมาแล้ว…โดนโชว์สวีทหวานจนเลี่ยนขึ้นตาเลย! กรรมใดใครก่อกรรมนั้นคืนสนองจริงๆ ด้วย! เจ้าฉู่เฟิงเจ้าบื้อนั่นทำแค่เพราะอยากได้อัลบั้มลิมิเต็ดแผ่นหนึ่งจากผู้ช่วยของหานเซี่ยนอวี่ไปให้เยียนหราน คุณเชื่อไหมล่ะ ทำเอาฉันเป็นห่วงอยู่ตั้งนานสองนาน!”

ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังเล่าอยู่นั้น สายตาพลันเห็นสิ่งของในมือซือเยี่ยหาน จึงคิ้วขมวดทันใด “ทำไมคุณอ่านเอกสารอีกแล้วล่ะ?”

ซือเยี่ยหานวางเอกสารสัญญาปึกนั้นในมือลง “ติดมือมาน่ะ”

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด “หรือว่านอกจากทำงานแล้ว คุณไม่มีงานอดิเรกอื่นเลยเหรอ?”

คำถามนี้เธออยากถามมานานมากแล้ว

ซือเยี่ยหานได้ยินดังนั้น เหมือนจะครุ่นคิดอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยว่า “งานอดิเรก?”

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า พูดยกตัวอย่าง “ใช่ค่ะ ร้องเพลง ฟังเพลง เล่นเกม ว่ายน้ำ เตะบอล หรือว่าตีกอล์ฟ จะต้องมีอะไรคุณชอบทำนอกจากงานอยู่บ้างล่ะมั้ง? นานๆ ทีจะใช้ข้ออ้างพักฟื้นร่างกายจากอาการป่วยมาพักผ่อนอย่างเปิดเผยได้ คุณจะไม่ทำอะไรผ่อนคลายอารมณ์บ้างสักหน่อยเหรอ?”

นัยน์ตาลึกล้ำของซือเยี่ยหานมองหญิงสาว ตอบว่า “ไม่มี”

เยี่ยหวันหวั่นสะอึกเสียจนไร้ซึ่งคำจะเอ่ย ใบหน้าน้อยๆ ถมึงทึงขึ้นทุกที

หมอนี่ทำไมถึงได้ตัดบทสนทนาเก่งจังนะ?

เยี่ยหวันหวั่นวิ่งฟึดฟัดเข้าไป ดึงของในมือเขาออกมา “งั้นก็อยู่เป็นเพื่อนฉัน! พวกเราออกไปดูหนังกัน! คุณไม่รู้เหรอว่าตั้งแต่รู้จักกันมา เรายังไม่เคยดูหนังด้วยกันเลยสักครั้ง”

อย่าว่าแต่ดูหนังเลย เรื่องที่คู่รักควรจะทำ พวกเธอไม่เคยทำแทบทั้งหมด

มาคิดดูแล้วชาติก่อนเธอก็น่าสงสารมากจริงๆ แม้จะเป็นสามีภรรยากับซือเยี่ยหาน แต่ความสัมพันธ์ย่ำแย่กว่าเป็นศัตรูกันอีก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องพวกนั้นเลย

“ครั้งก่อนพวกเราออกไปกินข้าวข้างนอกกันมาแล้ว ถึงจะมีกว้างขวางคออยู่คนหนึ่งก็เถอะ…ครั้งนี้เราไปดูหนังกัน! แค่พวกเราสองคน!” เยี่ยหวันหวั่นเสนอความคิดเห็นอย่างตื่นเต้น

ซือเยี่ยหานมองดวงตาที่ฉายประกายคาดหวังของหญิงสาว พูดสิ่งใดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว “อะไรเนี่ย คุณไม่อยากไปเหรอคะ?”

“แค่กลัวว่าเธอจะเบื่อ” ซือเยี่ยหานตอบเรียบๆ

เยี่ยหวันหวั่นนิ่งอึ้ง กลัวเธอเบื่อเนี่ยนะ?

กลัวว่าเธออยู่กับเขา…แล้วจะเบื่องั้นเหรอ?

เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบๆ พึมพำกับตัวเองว่า “ที่จริงก็รู้ตัวนี่นาว่าตัวเองน่าเบื่อ…”

…

สุดท้าย เยี่ยหวันหวั่นยังคงลากซือเยี่ยหานออกจากบ้านมา

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ช่วงเวลานี้ก็เป็นชั่วโมงเร่งด่วน จึงมีคนต่อแถวซื้อตั๋วภาพยนตร์ยาวเหยียด

เยี่ยหวันหวั่นมองดูรอบๆ ในที่สุดก็เจอที่ว่าง จึงดึงซือเยี่ยหานเดินไป “คุณนั่งรอฉันตรงนี้แป๊บหนึ่ง ฉันไปรับตั๋วก่อน”

แม้ว่าจะตั้งใจแต่งกายให้ธรรมดาและดูสบายๆ ทว่าซือเยี่ยหานแค่นั่งเฉยๆ อยู่ตรงนั้น ร่างก็คล้ายยังเปล่งประกายท่ามกลางผู้คน

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็รีบไปต่อแถวรับตั๋วหนัง

ในที่สุดเมื่อได้ตั๋วมาแล้ว ก็วิ่งกลับไปหาซือเยี่ยหาน “คุณอยากดื่มอะไรคะ ฉันไปซื้อให้! เอาป๊อปคอร์นด้วยไหม?”

ซือเยี่ยหานบอก “ตามใจเธอสิ”

เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “ได้เลย! งั้นฉันซื้อตามใจฉันแล้วกัน!”

ซือเยี่ยหานส่งเสียง “อื้อ”

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็วิ่งไปต่อแถวซื้อเครื่องดื่มและป๊อปคอร์นด้วยความตื่นเต้น จากนั้นไปซื้อขนมจุกจิกอีกฝั่งหนึ่ง…

ซือเยี่ยหานมองไปที่แถวซื้อของ เห็นว่าคนที่กำลังต่อแถวอยู่เป็นผู้ชายแทบทั้งหมด แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับกอดของเป็นกองวิ่งไปวิ่งมา…

ปีศาจร้ายอีคิวติดลบบางคนถึงค่อยรู้สึกตัวอย่างเชื่องช้าในที่สุดว่า เหมือนจะมีอะไรบางอย่างผิดปกติ?

ครั้งนี้ ซือเยี่ยหานไม่พูดสิ่งใดแล้ว

ในที่สุดก็ต่อแถวมาจนถึงคิวพวกเขา เยี่ยหวันหวั่นซื้อขนมสายไหมรูปดอกไม้เจ็ดสีขนาดใหญ่มาไม้หนึ่ง

ซือเยี่ยหานมองขนาดของขนมหวานที่ใหญ่กว่าหน้าคนไม้นั้นพลางถาม “กินหมดเหรอ?”

เฮ้อ เมื่อกี้เพิ่งจะพูดว่าเขาติดดินอยู่เลย…

เยี่ยหวันหวั่นอธิบายอย่างช่วยไม่ได้ “สบายใจได้ กินหมดแน่นอนค่ะ นี่คือขนมสายไหม ทั้งนิ่มทั้งโปร่ง เข้าปากก็ละลายแล้ว แค่ดูใหญ่เท่านั้นเอง!”

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ก็รับขนมสายไหมเดินจากไปภายใต้สายตาของสาวพนักงานร้านที่แอบมองซือเยี่ยหานอย่างเคลิบเคลิ้มอยู่ตลอด

“รีบกินสักคำคุณก็รู้แล้ว!” เยี่ยหวันหวั่นเฝ้ารอจังหวะป้ายขนมสายไหมที่ริมฝีปากของซือเยี่ยหาน

ซือเยี่ยหานขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่อาจรับของประหลาดๆ ชิ้นนี้ได้

เยี่ยหวันหวั่นเห็นเขาไม่ขยับเสียที จึงอ้าปากกว้างงับเข้าที่อีกฝั่งไปคำใหญ่อย่างทนไม่ไหว “หือ หวานมากเลย!”

ตอนนี้เองซือเยี่ยหานถึงเขยิบเข้ามาชิมไปนิดหน่อย จริงด้วย ละลายทันทีที่เข้าปาก เป็นรสชาติแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยลิ้มลอง

เยี่ยหวันหวั่นซักไซ้อย่างคาดหวัง “เป็นไงบ้าง หวานไหม?”

ซือเยี่ยหานมองดวงตาเจิดจ้าของหญิงสาว “อื้ม”

กินขนมสายไหมเสร็จแล้ว หนังก็เริ่มฉายพอดี ทั้งสองลุกขึ้นไปต่อแถวเข้าโรง

เยี่ยหวันหวั่นแนะนำซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างกายอย่างตื่นเต้นว่า “หนังเรื่องนี้มีเฉียวเข่อซินเป็นนักแสดงนำ เฉียวเข่อซินเป็นราชินีจอเงินรางวัลจินหลานในปีนี้เชียวนะ ยังไงก็ต้องดูสักหน่อย…”

พูดถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นพลันนึกขึ้นได้ว่าอีกสามวันจะเป็นพิธีประกาศรางวัลจินหลาน ในเวลานี้ของชาตินี้ยังไม่มีข่าวประกาศออกมา จึงรีบเอ่ยต่อไปว่า “แค่กๆๆ ฉันได้ยินข่าววงในมาน่ะ ว่ากันว่านักแสดงหญิงยอดเยี่ยมที่ได้รางวัลจินหลานต้องเป็นเฉียวเข่อซินแน่ ไม่รู้ว่าจริงหรือหลอก ยังไงซะฉันคิดว่าคุณภาพของหนังเรื่องนี้ก็ไม่เลว…”

เฮ้อ เกือบหลุดปากไปแล้ว…

…………………………………………………………….