แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 527

บทที่ 527 บังเอิญเจอ

บนหน้าจอใหญ่เริ่มฉายภาพยนตร์อย่างรวดเร็ว

ภาพฉากเริ่มจากทิวทัศน์ไกลๆ ของภูเขาเขียวชอุ่มเข้าสู่ภาพระยะใกล้ของถนนฉางอันที่มีผู้คนเดินกันขวักไขว่ เพียงพริบตาก็พาผู้ชมเข้าสู่ยุคสมัยอันรุ่งโรจน์สมบูรณ์

จากนั้น เรือนหลังน้อยอันเงียบสงบสไตล์โบราณก็เข้าสู่สายตา ดอกบัวหลากหลายดอกพลิ้วไหวกลางสายลม ปลาคาร์ปแหวกว่าย ด้านในหน้าต่าง เฉียวเข่อซินในชุดโบราณสีฟ้ากำลังหลุบตาต่ำนั่งจัดดอกไม้อยู่ตรงนั้นเงียบๆ

ฉากแรกเพิ่งจะออกมา ผู้ชมในโรงภาพยนตร์ล้วนตาเป็นประกาย

ด้วยเคยชินกับเฉียวเข่อซินในรูปลักษณ์สาวสวยพราวเสน่ห์ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเธอในแบบอ่อนโยนเช่นนี้

ทำให้ผู้คนอดนึกถึงประโยคนั้นไม่ได้ ‘ที่สุดนั้นคือการก้มหัวอย่างอ่อนช้อย เหนียมอายประหนึ่งปทุมต้องลมเย็น’

เยี่ยหวันหวั่นประคองสองแก้มเคลิบเคลิ้มในความสวยอย่างอดไม่ได้ “อ๊าย เทพธิดาของฉันแต่งตัวสไตล์อ่อนหวานแบบนี้แล้วสวยมากเลย แต่ก็ยังรอดูตอนเป็นจักรพรรดิหญิงมากกว่า!”

ซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างกำลังเอียงศีรษะมองหน้าจอ ได้ยินดังนั้นจึงเหลือบมองแฟนสาวข้างกายที่กำลังทำตาวาวใส่ผู้หญิงคนหนึ่ง

เยี่ยหวันหวั่นนั่งเรียบร้อย เริ่มชื่นชมเทพธิดาอย่างเต็มที่

ภาพยนตร์เรื่อง ‘จิ้งซู’ ของเฉียวเข่อซินเรื่องนี้บอกเล่าตำนานชีวิตของนางเอกตั้งแต่เป็นคุณหนูในห้องหับจนได้เป็นจักรพรรดิหญิง ไม่แต่งงานตลอดชีวิต มีประเทศและอำนาจเคียงคู่

นางเอกของเรื่องพัฒนาจากเด็กสาวอายุสิบหกที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาจนเป็นจักรพรรดิหญิงในวัยกลางคน กระทั่งถึงวัยชรา เฉียวเข่อซินแสดงตั้งแต่ต้นจนจบด้วยตัวคนเดียว ต้องใช้ฝีมือการแสดงสูงมาก

ปกติแล้วนักแสดงสาวลักษณะอย่างเฉียวเข่อซิน ส่วนมากหากอยากจะคว้ารางวัลกระแสหลักจำเป็นต้องยอมแต่งอัปลักษณ์ ไม่ยอมไปเป็นครูบ้านนอก ก็ต้องเป็นแม่ที่มีชีวิตยากลำบาก แบบนี้ถึงจะข้ามผ่านขีดจำกัดฝีมือการแสดงได้

ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าหน้าตาของเฉียวเข่อซินไม่ได้เอื้อประโยชน์นัก บทละครก็ค่อนไปทางธุรกิจ บวกกับผิวสีเข้มตามธรรมชาติของเธอ ภาพยนตร์เรื่องนี้จึงถูกวิจารณ์ไปในทางลบเสมอ ไม่ถูกมองในแง่ดี

แต่หากพูดถึงภาพยนตร์เรื่องนี้ในแง่ธุรกิจ กลับประสบความสำเร็จอย่างเห็นได้ชัด มีเฉียวเข่อซินแสดงเป็นนางเอก หานเซี่ยนอวี่ร้องเพลงจบเรื่อง ทำลายสถิติบ็อกซ์ออฟฟิศไปแล้วหลายครั้ง และเพลงจบเรื่องก็ครองอันดับเพลงฮิตหลายที่

ในโรงฉายภาพยนตร์ขณะนี้ ผู้ชมทั้งหลายมองไม่คลาดสายตา ชมกันสนุกสนานไม่เลว

ท่าทีของซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างก็ดีกว่าที่เธอคิดเอาไว้ ไม่ได้เบื่อหน่ายแต่อย่างใด

เยี่ยหวันหวั่นอดถามขึ้นไม่ได้ว่า “ที่รักคะ คุณว่าหนังเรื่องนี้เป็นยังไงบ้าง?”

ซือเยี่ยหานเอ่ยว่า “ก็ดี”

เยี่ยหวันหวั่นได้ฟัง ดวงตาก็เป็นประกายทันที คาดไม่ถึงว่าจะทำให้คนอย่างซือเยี่ยหานพูดว่า ‘ก็ดี’ ได้ มิน่าล่ะถึงได้รางวัล!

เยี่ยหวันหวั่นกำลังจะพูดตอบ เวลานี้เอง หูพลันได้ยินคนแถวหน้าเรียกชื่อตัวเอง “เยี่ยไป๋”

หา?

นี่มันเรื่องอะไรกัน? ฟังผิดเหรอ? หรือว่าชื่อซ้ำ…

เยี่ยหวันหวั่นมองตำแหน่งที่นั่งแถวหน้า เห็นเพียงคนข้างหน้าเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ท่ามกลางความมืด สามารถเห็นได้อย่างเลือนรางว่าทั้งสองใส่หน้ากากปิดปากปิดจมูกอยู่

มาดูหนังยังจะใส่หน้ากากอยู่อีกเหรอ อีกทั้งแผ่นหลังของสองคนนี้ยังดูคุ้นตา…

เยี่ยหวันหวั่นยิ่งสงสัยมากขึ้นแล้ว จึงเอียงตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยและเงี่ยหูฟัง…

“เยี่ยไป๋…? นายหมายถึง หนุ่มน้อยสุดหล่อพราวเสน่ห์เมื่อคราวก่อนคนนั้นน่ะเหรอ?”

“อ่าฮะ ใช่แล้ว ไม่แน่ว่าที่เยี่ยไป๋พูดอาจจะเป็นจริงก็ได้! ผมก็คิดว่าหนังเรื่องนี้ไม่เลวเลย หนังเชิงพาณิชย์แล้วยังไง? ใครกำหนดเหรอว่าหนังเชิงพาณิชย์ห้ามได้รางวัล?”

“ฮึ แทบทุกคนพูดกับฉันว่าอย่าหวังมากเกินไป เพราะกลัวว่าฉันจะผิดหวัง หนุ่มน้อยสุดหล่อคนนั้นเป็นคนแรกที่พูดอย่างหนักแน่นจริงใจว่าฉันจะต้องได้รางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม…”

…………………………………………………………..

บทที่ 528 การอ้อนล้มเหลว

เสียงพูดคุยของทั้งสองเบามาก แต่ว่าเยี่ยหวันหวั่นยังเดาเนื้อหาโดยรวมออก

ฟังมาถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นพลันรู้สึกเซ็ง

ให้ตายสิ…

คาดไม่ถึงว่าเฉียวเข่อซินกับหานเซี่ยนอวี่จะแอบมาดูหนังรอบดึกกัน ทั้งยังบังเอิญมาเจอกันพอดีอีกด้วย…