แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 559

บทที่ 559 เป็นการรับมือแล้วโต้กลับทั้งหมด

“หัว…หัว…หัวหน้า…ยะ…อย่า…อย่าให้…อารมณ์…ของหัวหน้า…” เจ้าติดอ่างยืนอยู่ด้านล่างสังเวียน มองดูการประลองครั้งนี้อย่างชัดเจน เอ่ยปากอยากจะพูดถึงความคิดของตัวเอง

“นาย…ให้อาจารย์พูดเถอะ…” สืออีกระตุกมุมปาก

“ดะ…ดะ…ได้สิ…” เจ้าติดอ่างพยักหน้า

“เจ้าติดอ่างหมายความว่า อย่าให้อารมณ์ของนายส่งผลถึงการต่อสู้ของนาย เวลาสู้ ต้องทิ้งสุขเศร้าโกรธไปให้หมด” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

“ครับ!” สืออีพยักหน้าทันที

“อีกที!” เยี่ยหวันหวั่นกวักนิ้วเรียกสืออี

“อาจารย์ คุณลองโจมตีก่อนบ้างดีไหม?” สืออียิ้มพลางเอ่ย

ตลอดเวลาที่เรียนกับเยี่ยหวันหวั่นมา เยี่ยหวันหวั่นเป็นฝ่ายรับมือแล้วโต้กลับเสมอ ไม่เคยเป็นฝ่ายลงมือก่อน

ทว่า เยี่ยหวันหวั่นกลับส่ายศีรษะ

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากลงมือก่อน แต่มีเพียงเวลาที่ตัวเองรู้สึกว่าถูกคุกคามเท่านั้น ร่างกายถึงจะตอบสนองตามสัญชาตญาณ

ถ้าหากตัวเองเป็นฝ่ายลงมือก่อน ภาพน่าอัศจรรย์แบบนั้นไม่มีทางที่จะปรากฏขึ้น

เพราะฉะนั้น ตอนนี้เธอเองก็ทำได้เพียงรับมือแล้วค่อยโต้กลับ แต่ลงมือโจมตีก่อนไม่ได้

“อาจารย์ ที่ผมเรียนกับอาจารย์มาเป็นการรับมือแล้วโต้กลับทั้งหมด…อย่างนี้ถ้าตอนแข่ง ต้องทำยังไง?” สืออีมองเยี่ยหวันหวั่นพลางพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเจื่อน

เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ง่ายจะตาย นายก็ให้อีกฝ่ายลงมือก่อนสิ”

“นี่…” สืออีขมวดคิ้ว รู้สึกว่าวิธีนี้จะใช้การไม่ค่อยได้…

“นายจะไปเข้าใจอะไร นี่เรียกว่าใช้สิ่งที่แน่นอนทำสิ่งที่ไม่แน่นอน เป็นเทคนิคชั้นสูงของศิลปะการต่อสู้…” เยี่ยหวันหวั่นแกล้งทำเป็นพูดนิ่งๆ

“จริงเหรอครับ…” สืออีสงสัย

“ฉันเป็นอาจารย์ หรือว่านายเป็นอาจารย์?” เยี่ยหวันหวั่นแสดงออกว่าไม่ค่อยพอใจ ตัวเองเป็นผู้มีพรสวรรค์ด้านการต่อสู้แท้ๆ แต่ศิษย์ของเธอกลับกล้ามาสงสัยตัวเธอ

“คุณเป็นอาจารย์ อาจารย์พูดถูกแล้ว ผมโง่เอง…” สืออีรีบเปลี่ยนคำ

การประลองดำเนินต่อไป เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่กลางสังเวียน กวักนิ้วเรียกสืออี “เข้ามาสิ!”

เมื่อถูกเยี่ยหวันหวั่นยั่วยุ ดวงตาทั้งสองของสืออีพลันเบิกกว้าง ยกหมัดขึ้นชกไปที่เยี่ยหวันหวั่น

วินาทีต่อมา มือซ้ายของเยี่ยหวันหวั่นยกขึ้น ใช้แรงเบาๆ ผลักหมัดของสืออีที่พุ่งเข้ามาออกไป แล้วส่งหมัดขวาชกสืออี

“ฉันต้องมีสติ!” เห็นหมัดของเยี่ยหวันหวั่นใกล้เข้ามา สืออีสูดหายใจลึก เก็บกดความรู้สึกทั้งหมดลงไป

“พลั่ก!”

แทบจะในพริบตา ร่างกายของสืออีตอบสนองตามสัญชาตญาณ คว้าหมัดของเยี่ยหวันหวั่นเอาไว้ด้วยความว่องไว

เวลานี้เจ้าติดอ่างที่อยู่ข้างล่างสังเวียน ทำหน้าตกใจ

ตั้งแต่เรียนกับเยี่ยหวันหวั่นมา เป็นครั้งแรกที่สืออีรับมือกับการโจมตีของเยี่ยหวันหวั่นได้!

“สำเร็จแล้ว…” สืออีมองฝ่ามือของตัวเองที่จับหมัดของเยี่ยหวันหวั่นไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ “ฮ่าๆๆ ทำสำเร็จแล้ว!”

“พลั่ก!”

ในขณะที่สืออีกำลังดีใจจนลืมตัวนั้นเอง ก็ถูกเยี่ยหวันหวั่นเตะกระเด็นไปอีกครั้ง

มองสืออีที่กำลังดีใจถูกตัวเองเตะจนกระเด็น เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ พูดขึ้นอย่างหนักใจ “ดูท่า นายจะยังทำไม่สำเร็จนะ…”

การฝึกซ้อมของทั้งสาม ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง สืออีกับเจ้าติดอ่าง ฝึกซ้อมอย่างสุดชีวิตเพื่อการแข่งขันชิงตำแหน่งครั้งนี้ แม้ว่าจะถูกเยี่ยหวันหวั่นสั่งสอนเสียจนสะบักสะบอม แต่ทุกครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองพัฒนามากขึ้น กลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด ในใจยิ่งตื่นเต้นดีใจ

วันสุดท้าย ห้องซ้อมทีมย่อย 1

“พรุ่งนี้คือวันชิงตำแหน่งของพวกนายแล้ว ซ้อมถึงแค่นี้ก็พอ พวกนายปพักผ่อนให้เต็มที่” เยี่ยหวันหวั่นมองทั้งสอง