แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 569

บทที่ 569 ห้ามดูถูกอาจารย์

เวลานี้ ตรงที่นั่งผู้ชม ใบหน้าเยี่ยหวันหวั่นฉายแววเย็นชา “สวี่อี้ คนแบบนี้ก็คู่ควรจะเป็นบอดี้การ์ดลับเหรอ เขาใช้วิธีแบบนี้ หรือว่าไม่ถือว่าผิดกฎ?”

สำหรับเรื่องนี้ สวี่อี้ส่ายหน้าให้ “ถึงแม้จะด้วยเหตุผลนี้…แต่ว่าการชิงตำแหน่งบอดี้การ์ดลับ มีกฎแค่ว่าไม่อนุญาตให้ใช้ปืนและลอบโจมตี…”

‘ผัวะ’ เสียงร่างกายกระแทกกับพื้นสังเวียนดังขึ้นมา สืออีโดนชกจนล้มลงไปที่ขอบสังเวียนแล้ว

หยวนเซิงหัวเราะเบาๆ พลางเดินเข้าไป ก่อนใช้ฝ่าเท้าออกแรงกระทืบไปบนหน้าสืออี “ยอมแพ้ไหม? ท่านหัวหน้าใหญ่”

สืออีใช้แขนพยุงตัวขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ลุกขึ้นมาอย่างโซเซอีกครั้ง เหงื่อไหลลงมาบดบังการมองเห็น ภาพด้านหน้าจึงเบลอไปหมด

“หาเรื่องตายจริงๆ!” หยวนเซิงยิ้มเย็นชา วินาทีต่อมาเสียง ‘สวบ’ ดังขึ้นกลางอากาศ ห้านิ้วที่เหมือนกรงเล็บพุ่งไปยังนิ้วของสืออีที่สวมแหวนของหัวหน้าทีมแล้วจึงหักกลับอย่างรวดเร็ว…

“อ๊ากๆๆ” เสียงร้องที่เสียดแทงใจของสืออีดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงกระดูกหัก

มีเสียงดัง ‘แกรก’ แหวนสีเงินตกลงบนพื้นหินอ่อนบนสังเวียน ส่งเสียงดังกังวาน

“หัวหน้า!”

“หัวหน้าสืออี!”

“หยวนเซิง! ไอ้สารเลวนั่น!”

เหล่าบอดี้การ์ดในทีมย่อย 1 ด้านล่างโกรธจนตาแดงก่ำไปหมด แต่เพราะกฎ เวลานี้จึงไม่สามารถพุ่งขึ้นไปห้ามบนสังเวียนได้

ส่วนบอดี้การ์ดคนอื่นสีหน้ากลับเฉยเมย ตัวสืออีสู้คนอื่นเขาไม่ได้เอง จะโทษใครได้ ถึงแม้ตายอยู่บนสังเวียน ก็ได้แค่โทษตัวเองที่ความสามารถไม่มากพอ

หยวนเซิงก้มตัวลงหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมา สายตาที่มองไปทางสืออีเต็มไปด้วยความดูถูกและเยาะเย้ย “จิ๊ๆ ว่าแล้วว่าเป็นพวกอ่อนแอ แม้แต่แหวนนี้ยังรักษาไว้ไม่ได้เลย แล้วยังคิดจะเป็นหัวหน้าใหญ่อีก?

เพราะสภาพจิตใจโดนกระตุ้นรุนแรงและร่างกายที่บาดเจ็บ ทั้งตัวเขามาถึงจุดวิกฤตที่จะรับได้แล้ว แต่สุดท้ายก็ยังฝืนลุกขึ้นมาไม่ยอมล้มลงไป ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

หยวนเซิงสวมแหวนวงนั้นบนนิ้วตัวเองอย่างใจเย็น เอ่ยอย่างผู้อยู่เหนือกว่า “เฮ้อ ท่านหัวหน้าใหญ่ ท่านเป็นอะไรไปครับ ก่อนการแข่งขันยังมั่นใจเต็มเปี่ยมอยู่เลย บอกว่าเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ที่เก่งกาจ จะต้องเอาชนะทุกคนได้แน่ไม่ใช่เหรอ ฮ่าๆ ผลเป็นไงล่ะ เศษสวะที่ผู้หญิงสอน! เป็นละครที่สนุกจริงๆ!”

สืออีที่คลานอยู่บนพื้นหายใจรวยริน สองมือจิกลงไปในฝ่ามือ ใช้แรงทั้งหมดที่มีตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา พูดติดๆ ขัดๆ ว่า “หุบ…ปาก…นาย…ดูถูกฉันได้…ฉันเรียนได้ไม่ดี…ไม่เกี่ยวกับคนอื่น…แต่…ห้ามดูถูกอาจารย์ฉัน…ขยะอย่างนาย…อาจารย์ฉันใช้แค่มือเดียว…ก็เอาชนะนายได้แล้ว…”

“ฮ่า…ฮ่าๆๆ…น่าขำฉิบหาย! พวกนายได้ยินกันแล้วใช่ไหม หัวหน้าใหญ่ของพวกเราบอกว่าปรมาจารย์ที่สอนหมัดผู้หญิงให้ใช้แค่มือเดียวก็เอาชนะฉันได้ล่ะ ฉันกลัวจังเลย! นายก็เรียกเธอมาสิ!”

ด้านล่างสังเวียนหัวเราะกันเสียงดัง คำพูดนี้ของสืออีน่าตลกจริงๆ เกรงว่าช่วงนี้จะโดนผู้หญิงคนนั้นหลอกให้หลงแล้วล่ะมั้ง?

“หึๆ จบสิ้นแล้ว ท่านหัวหน้าใหญ่…” สายตาหยวนเซิงมีเจตนาจะฆ่าที่น่าหวาดกลัว กำหมัดชกเข้าไปตรงหน้าอกสืออีอย่างหนักเหมือนกระสอบทราย

และในเวลานี้สืออีเปิดช่องโหว่ไว้โล่งโจ้ง ไม่มีกำลังที่จะต่อสู้กลับแล้ว…

วินาทีต่อมา ทุกคนเห็นแค่อะไรแวบผ่านเบื้องหน้า มีของบางอย่างปรากฏขึ้นบนสังเวียนด้วยความเร็วสูง

ต่อมาด้วยเสียง ‘ผลัวะ’ ที่ทำให้คนรู้สึกขนลุกซู่

นั่นคือ…เสียงของสองหมัดชกประสานกัน

ตอนที่ปะทะกับกำปั้นเล็กๆ นั้น ทั้งตัวของหยวนเซิงสะเทือนจนถอยหลังไปหลายก้าวติดกัน สีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจแปรเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อทันที…

ร่างบอบบางของเยี่ยหวันหวั่นยืนไม่ขยับอยู่บนสังเวียน ตามองไปยังชายหนุ่มที่ร้องเรียกให้ตัวเองออกมา แววตาไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อพูดอย่างเย็นชาออกมาสี่คำ “ตามประสงค์ของนาย”

………………………………………………………………

บทที่ 570 ไสหัวลงไปจากสังเวียน

“คุณหนูหวันหวั่น!”