แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 625

บทที่ 625 ทำตามที่ฉันบอก

“พี่…พี่คิดจะทำอะไร เยี่ยมู่ฝาน ฉันจะบอกพี่ไว้นะ ถ้าพี่กล้าทำอะไรฉันละก็ พี่ตายแน่!”

เสียง ‘ผัวะ’ ดังขึ้นกลางอากาศ

“อ๊าย” เฉินเมิ่งฉีกรีดร้อง

หมัดลมชกผ่านใบหน้าเธอไป ชกเข้าอย่างแรงที่กำแพงด้านหลังเธอ

กำปั้นเยี่ยมู่ฝานมีเลือดไหลออกมาทันที นัยน์ตาดำขลับไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อยจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า จนกระทั่งประกายในดวงตาหายไปหมด

สามวินาทีต่อมา เยี่ยมู่ฝานค่อยๆ ยืดตัวขึ้น เดินทีละก้าวออกจากห้องนี้ไป

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองไปทางเฉินเมิ่งฉีและเหอจวิ้นเฉิง จากนั้นออกไป

หลังจากทั้งสองคนออกไปแล้ว เฉินเมิ่งฉีกรีดร้องด้วยความโมโห

“บ้าชิบ!”

เดิมทีเธอวางแผนไว้อย่างดิบดี ปรากฏว่าโดนทำลายยับแบบนี้

ยังดีที่ถึงแม้เยี่ยมู่ฝานกลับลำก็ไม่มีหลักฐานอะไร เรื่องนี้ไม่มีทางสาวไส้มาถึงเธอได้

เพียงแต่อยู่ดีๆ ก็เสียแรงไปฟรีๆ ทำให้เธออารมณ์ไม่ดีจริงๆ…

“เมิ่งฉี ตอนนี้จะทำยังไงกันดี เยี่ยมู่ฝานรู้เรื่องพวกเราแล้ว ต้องไม่ช่วยงานผมแล้วแน่เลย!” เหอจวิ้นเฉิงกลับร้อนรน

“หุบปาก ไม่มีเยี่ยมู่ฝาน คุณก็ทำเองสิ ตัวคุณเองก็เป็นสไตล์ลิสต์ ไม่มีเขา หรือว่าคุณทำไม่ได้” เฉินเมิ่งฉีพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“ผม…” เหอจวิ้นเฉิงโดนสวนจนพูดไม่ออก แววตามืดทะมึน

บัดซบ ไม่ไหวจริงๆ เขาได้แต่ไปหาเจ้าขยะเยี่ยมู่ฝานนั่น แย่สุดก็ให้เงินมันมากสักหน่อย ยังต้องกลัวอีกฝ่ายไม่ตอบรับอีกเหรอ?

คิดถึงตรงนี้ เหอจวิ้นเฉิงก็กลับมามีท่าทีไม่ยี่หระใครเพราะมีคนหนุนหลังอีกครั้ง

ตอนกลางคืน บนถนนที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน

เยี่ยมู่ฝานเดินโซซัดโซเซอย่างหมดอาลัยตายอยากตามถนน ราวกับวิญญาณเร่ร่อน

เยี่ยหวันหวั่นเดินตามหลังเขาโดยไม่พูดอะไร

ไม่รู้ว่าเดินไปนานเท่าไร…

ตอนที่เดินผ่านจตุรัสหนึ่ง จู่ๆ ก็มีเสียงเชียร์ดังขึ้นมา

ที่แท้เป็นคู่รักคู่หนึ่ง ผู้ชายถือดอกไม้และแหวนคุกเข่าอยู่ตรงนั้น กำลังขอผู้หญิงแต่งงาน…

“ฉันตกลงค่ะ…” หลังสิ้นสุดเสียงผู้หญิง ผู้คนต่างร้องเฮด้วยความตื่นเต้น

เยี่ยมู่ฝานยืนนิ่งมองภาพนี้อยู่ตรงนั้น จนกระทั่งผู้คนในจตุรัสต่างแยกย้ายกันไปหมดแล้ว

ตอนนี้เอง เสียงมือถือดังขึ้นมา

เยี่ยมู่ฝานกดรับสายอย่างซังกะตาย มือถืออีกฝากนั้นมีเสียงเย็นชาดังมา “คุณเยี่ยฝาน ผมเป็นทนายที่ท่านประธานเยี่ยหงเวยแต่งตั้ง พรุ่งนี้แปดโมงเช้า รบกวนคุณมาที่บริษัทตามเวลาที่นัดด้วยครับ”

“หึ…หึๆ…ไม่ผิด…ผมมันโง่…ผมมันคนโง่…” เยี่ยมู่ฝานหัวเราะเสียงต่ำอย่างคลุ้มคลั่ง มือถือในมือลื่นตกลงไปที่พื้น

จากนั้นเขาค่อยๆ คุกเข่าลง ไหล่สั่นสะท้าน ในที่สุดก็ร้องไห้โฮอย่างห้ามไม่อยู่…

เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจลึก ทนไม่ไหวคว้าปกเสื้อของอีกฝ่าย ดึงเยี่ยมู่ฝานที่ร้องไห้นั่งเป็นอัมพาตอยู่ที่พื้นขึ้นมา “พี่จะร้องไห้หาไรอะไร! พี่ยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า”

“ฮือ…ฮือๆ…จบแล้ว…หวันหวั่น…ฉันจบเห่แล้ว… จบแล้วจริงๆ…ทำเพื่อผู้หญิงแบบนี้ ฉันทำลายชีวิตตัวเอง ทำให้พ่อแม่ลำบาก…ฉันจะยังมีหน้าอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง…”

เยี่ยเส่าอันไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้หลุดรอดไปแน่

หวันหวั่นพูดไม่ผิด เขาจะรับผิดชอบยังไง เขาจะรับผิดชอบไหวได้ยังไง

ไม่ว่าใครจะเป็นคนรับผิดชอบ ใครเข้าคุก ครอบครัวพวกเขาก็พังแล้ว…

เยี่ยหวันหวั่นถลึงตาจ้องเขา “ใครบอกว่าพี่จบเห่แล้ว”

เยี่ยมู่ฝานได้ยิน ก็มองไปทางเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าค่อนข้างอึ้ง

เยี่ยหวันหวั่นพูดสีหน้าเรียบเฉยว่า “พรุ่งนี้ไปบริษัทแล้วให้ทำตามที่ฉันบอก จะไม่มีใครตามเอาผิดพี่ได้”