แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 665

บทที่ 665 น่า… น่ารักจัง!

เมื่อเห็นท่าทางกงซวี่ไม่รู้จักอับอายซ้ำยังคิดว่าน่าภูมิใจ เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วด้วยความปวดหัว “เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง พวกนายไม่ต้องกังวล”

ได้ยินคำพูดนี้ ลั่วเฉินค่อยวางใจลงได้

ถึงอย่างไรสาเหตุเรื่องนี้ก็เกิดมาจากเขา…

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ก็มองไปทางลั่วเฉินด้วยสายตาที่คมกริบเล็กน้อย “ลั่วเฉิน วันนี้ฉากนายเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้ผู้กำกับบอกฉันว่าสองวันนี้นายไม่คืบหน้าไปไหนเลย”

ลั่วเฉินหน้าหงอยหลุบสายตาลง “พี่เยี่ย ขอโทษครับ ฉากที่เล่นกับเมิ่งเสี่ยวโหรวมีปัญหานิดหน่อย ผมเข้าไม่ถึงบทจริงๆ ผมลองซ้อมหลายรอบแล้ว แต่ก็ยังเข้าถึงอารมณ์ไม่ได้…”

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว เมื่อครู่ตอนที่เธอคุยกับผู้กำกับ ผู้กำกับเปิดฉาก NG ของลั่วเฉินให้เธอดู ปัญหาค่อนข้างใหญ่ทีเดียว

ละครเรื่องนี้ลั่วเฉินทำการบ้านมาหนัก เยี่ยหวันหวั่นคิดว่าต้องไม่มีปัญหาแน่นอน ใครจะรู้ว่าจะมาเกิดปัญหาตรงนี้

ชายหนุ่มอายุน้อยยี่สิบกว่าปี ทำไมถึงแสดงบทรักแล้วมีปัญหาได้?

ไมได้ต้องการให้เขาเข้าถึงอารมณ์มากเลย แต่ก็ไม่ควรแสดงได้เก้ๆ กังๆ แบบนี้…

กงซวี่บ่นพึมพำ “ไม่ได้เรื่องจริงๆ บทง่ายขนาดนี้ยังเล่นไม่ดีเลย!”

ตงไจ๋ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินมุมปากก็กระตุก พี่ซวี่ ตอนนี้พี่พูดให้น้อยหน่อยดีกว่า พี่ก็ยังมีหน้าไปว่าฝีมือการแสดงคนอื่นแย่อีก

เยี่ยหวันหวั่นไตร่ตรองอยู่นาน ลั่วเฉินยืนเงียบๆ ไม่พูดอะไรอยู่ด้านข้าง

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวั่นหวันลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อกันลมบนตัวออกแล้วจึงเอ่ย “เอาแบบนี้แล้วกัน นายมานี่ พวกเราต่อบทกัน”

“ต่อบท…” ลั่วเฉินอึ้งไป

จะต่อยังไง

“ฉันจะเล่นเป็นเชิงชิงบทของเมิ่งเสี่ยวโหรว นายมาต่อบทกับฉันหน่อย” เยี่ยหวันหวั่นพูด

กงซวี่ที่อยู่ข้างๆ เบิกตาโต “ชิงชิงเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นพูด “ใช่ ทำไม”

กงซวี่ตอบ “พี่เยี่ย พี่จะเล่นบทผู้หญิงเลย?”

เยี่ยหวันหวั่นถามกลับ “มีปัญหาเหรอ”

“ไม่… ไม่ๆ…” กงซวี่รีบโบกมือ พูดด้วยสีหน้าประจบสอพลอ “พี่เยี่ยพี่ว่ายังไงก็ยังงั้น!”

เพราะการต่อบทไม่น่าสนใจ กงซวี่เลยนั่งอย่างเบื่อหน่ายเกียจคร้านลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม

“เริ่มเถอะ!” เยี่ยหวันหวั่นเดินเข้าไปสองก้าว มายืนอยู่ตรงหน้าลั่วเฉิน

เวลานี้ หลังจากเยี่ยหวันหวั่นถอดชุดกันลมออก ด้านบนสวมเสื้อไหมพรมสีเทา เข้ากับเสื้อเชิ้ตสีข้าวด้านใน ผมสีน้ำตาลอ่อนมองไปแล้วดูอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

“เอ่อ ได้…” ลั่วเฉินอึ้งไปนิดแล้วจึงค่อยได้สติกลับมา

เยี่ยหวันหวั่นหลับตาลง

หนึ่งวินาที สองวินาที

วินาทีที่สาม ตอนที่ลืมตามาอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองที่นิ่งเย็นชาของเยี่ยหวันหวั่นก็เปลี่ยนไป

อ่อนโยนราวกับทำให้ละลายเป็นธารน้ำได้ ราวกับเขาคือความศรัทธาทุกอย่างในโลกใบนี้ของเธอ…

“อา… อาเฉิน…” สีหน้าหญิงสาวประหม่า เขินอาย และไม่สงบ จนวินาทีต่อไปสามารถถอยหนีไปได้ แต่ก็เหมือนกล้าหาญที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาได้เช่นเดียวกัน สุดท้าย ในที่สุดสายตาเธอก็เปลี่ยนเป็นหนักแน่น “ข้าชอบเจ้า…”

ลั่วเฉินรู้สึกแค่ว่าในหัวมีเสียงระเบิดดังก้อง แก้มขาวสองข้างค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ทันใดนั้นในความคิดเขาก็มีภาพตัวเองโดนผู้หญิงสารภาพรักเป็นครั้งแรกตอบอายุสิบหกปีโผล่มา ตอนนั้นเขาทำอะไรไม่ถูก ยังเป็นวัยรุ่นใสๆ โดยสิ้นเชิง

ไม่มีใครสังเกตเห็น มีคนตรงนั้นหน้าแดงยิ่งกว่าลั่วเฉินเสียอีก

เดิมทีกงซวี่กำลังเท้าคางอย่างเบื่อหน่าย ปรากฏว่าหลังเห็นฉากที่เยี่ยไป๋เล่นเป็นชิงชิงสารภาพรักกับหลินลั่วเฉิน ทั้งตัวก็ราวกับจุดไฟติดขึ้นมา

เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นผู้ชาย เห็นอยู่ชัดๆ ว่ารูปร่างเหมือนเดิมทุกอย่าง แม้กระทั่งเสียงยังเป็นผู้ชาย เปลี่ยนแค่สายตาและสีหน้าเท่านั้น แต่ทำไมถึงทำให้เขารู้สึกว่าเหมือนเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่ง…

น่า… น่ารักจัง!!!