แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 713

บทที่ 713 ต้องเชิญมาให้ได้

คืนนี้ โชคของเฟลิกซ์สไตลิสต์มือทองคนใหม่เหมือนจะไม่ได้ดีนัก

หลังจากออกจากคอนโดมาแล้ว เยี่ยมู่ฝานที่แต่งตัวดูดี เซ็ตทรงผมหวีจัดทรงอย่างเป็นระเบียบ ก็ขับซูเปอร์คาร์ยี่ห้อปากานีสีแดงคันใหญ่ที่เยี่ยหวันหวั่นเอาให้เขาไปงานแฟชั่นอวอร์ดอย่างเบิกบานใจ

งานแฟชั่นอวอร์ดครั้งนี้จัดขึ้นในที่ส่วนตัวแห่งหนึ่งแถบชานเมือง

ถึงแม้ว่าสองวันนี้สภาพอากาศจะไม่ดีนัก มีฝนตกตลอด แต่ก็ไม่ส่งผลต่ออารมณ์ของเขา

ประตูรถเปิดออกครึ่งหนึ่ง เม็ดฝนกระทบกับใบหน้าเบาๆ รู้สึกผ่อนคลายมาก บนถนนไม่มีคน เยี่ยมู่ฝานจึงเพิ่มความเร็วกว่าเดิม

แต่คิดไม่ถึงเลยว่ารถเพิ่งขับได้กลางทาง จู่ๆ รถคันเล็กสีนำเงินคันหนึ่งก็ย้อนศรมา พุ่งมายังทิศทางของเขา

“บ้าเอ๊ย!” เยี่ยมู่ฝานรีบเหยียบเบรก หักพวกมาลัยหลบรถคันนั้น

เป็นเพราะเร็วมากเกินไป ปากานีสีแดงจึงครูดกับบิวอิคก์คันนั้น พุ่งไปถึงพุ่มไม้ข้างทางและหยุดลงได้อย่างหวุดหวิด

ดีที่เขาหลบทัน จึงไม่เกิดเรื่องใหญ่อะไร

เพียงแต่ว่าฝนเพิ่งจะตก พุ่มไม้เลยเต็มไปด้วยโคลน พอเยี่ยมู่ฝานตะกายออกมา สภาพก็ดูไม่จืดแล้ว

ผมเสียทรง บนตัวมีแต่คราบโคลน ฝากระโปรงปากานีของเขายุบเป็นรอยบุบใหญ่

“อา เวรเอ๊ย…”

หมดกัน!

เยี่ยมู่ฝานลูบผม หวั่นวิตกราวกับมดบนกะทะร้อน ปฏิกิริยาแรกคือจบสิ้นกันแล้ว วันนี้ก่อนจะออกมาหวันหวั่นบอกให้เขาขับช้าๆ สุดท้ายก็เอารถมาชนจนได้

ถ้าหวันหวั่นรู้เขา คงถลกหนังเขาแน่!

“แม่งเอ๊ย ขับรถภาษาอะไรของแกวะ!”

คนขับรถสีน้ำเงินที่อยู่ตรงกันข้ามลงจากรถมา สบถด่าเยี่ยมู่ฝาน

เยี่ยมู่ฝานถูกด่าจนงงงวย เอ็งขับย้อนศรมาไม่ใช่เหรอ? อะไรที่เรียกว่าคนชั่วฟ้องก่อน เขานับว่าได้ประสบพบเห็นแล้ว

อีกฝ่ายมีกลิ่นเหล้าเหม็นฉึ่ง เห็นได้ชัดว่าเมาแล้วขับ

ช่างเถอะ แจ้งตำรวจแล้วกัน พูดกับคนเมาไปก็ไร้ประโยชน์

เยี่ยมู่ฝานต้องไปเข้าร่วมงานแฟชั่นอวอร์ด จึงแจ้งตำรวจทันที จากนั้นโทรหาผู้ช่วยผู้จัดการให้มาจัดการแทน

ในขณะเดียวกัน เหอจวิ้นเฉิงกับเฉินเมิ่งฉีไปถึงงานแฟชั่นอวอร์ดแล้ว

สองคนส่งบัตรเชิญเดินลายสีทองที่ออกแบบอย่างประณีต เข้างานไปอย่างราบรื่น

ในห้องจัดงานเลี้ยงคราคร่ำด้วยผู้คนที่แต่งตัวแบบผู้ดี คนที่มาล้วนเป็นคนมีชื่อเสียงในวงการแฟชั่นและดาราดังจากทั่วทุกสารทิศ

หลังจากคนทั้งสองเข้าไป คนคุ้นเคยที่รู้จักกันมากมายเข้ามาทักทาย

“ผู้อำนวยการเหอ ยินดีด้วยนะครับที่ครั้งนี้เข้ารอบ!”

เหอจวิ้นเฉิงประสานมือ “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ!”

คนทั้งสองทักทายเสร็จ เฉินเมิ่งฉีก็กวาดมองกลุ่มคนด้วยความเร่งร้อน “คุณว่าเฟลิกซ์คนนั้นจะมารึยัง?”

เหอจวิ้นเฉิงพูด “ดูเหมือนจะยังไม่มา…”

“เหอจวิ้นเฉิง ตอนนี้คุณต้องบอกฉันให้ชัดๆ ตกลงคุณมั่นใจว่าจะชวนเขาได้หรือไม่ได้กันแน่?” เฉินเมิ่งฉีถามอย่างไม่วางใจ