แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 717

บทที่ 717 ผลงานเลียนแบบ

มู่เหวินซิงส่ายหน้า เอ่ยว่า “ยังห่างชั้นกับมู่ฝานอีกเยอะ…”

กรรมการผู้บริหารเจิ้งรู้ว่าประธานของตนชื่นชมรองประธานคนใหม่มาก จึงรีบเอ่ย “แน่นอนอยู่แล้วครับ แค่สไตล์คล้ายกัน แต่ว่าไร้เดียงสากว่าเยอะ!”

มู่เหวินชิงได้ยินก็มองที่นั่งว่างเปล่าด้านข้างแวบหนึ่ง “มู่ฝานล่ะ? ทำไมยังไม่มาอีก”

“เห็นว่าเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ กำลังจัดการอยู่ครับ จะมาช้านิดหน่อย”

“อะไรกัน เกิดอุบัติเหตุรถยนต์?” มู่เหวินชิงพลันขมวดคิ้ว

กรรมการผู้บริหารเจิ้งรีบบอก “ท่านประธานไม่ต้องกังวลครับ คนน่ะไม่เป็นไร แค่รถถลอกนิดหน่อย ผมกำลังจะไปรับที่ประตูพอดี!”

…

การออกไปชั่วคราวของกรรมการผู้บริหารเจิ้งไม่ได้ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอะไร

เฉินเมิ่งฉีเพิ่งปรากฏตัวบนเวที ด้านล่างก็มีเสียงชมเชย ตอนนี้ผู้คนพากันปรบมือ

“สมกับเป็นผลงานระดับสุดยอดของผู้อำนวยการเหอ ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

“ความสร้างสรรค์และแหวกแนวแบบนี้ คนธรรมดาคิดไม่ได้แน่!”

“เมื่อกี้แม้แต่ประธานมู่ยังพยักหน้าเลย!”

เหอจวิ้นเฉิงรับคำชมทั้งหมดด้วยความยินดี “ทุกท่านชมกันเกินไปแล้ว ความสามารถเล็กน้อยแบบนี้ไม่เหมาะจะได้รับคำชมหรอกครับ!”

ตอนนั้นเอง…

ในเสียงชมเชยพลันมีคนโพล่งขึ้นมา

“เหอะ ทำไมมาตรฐานของสมาคมแฟชั่นถึงตกต่ำขนาดนี้แล้ว? แม้แต่คนไร้ความยางอายที่ขโมยผลงานของคนอื่นแบบนี้ก็ยังเอาขึ้นเวทีซะยิ่งใหญ่ แล้วรับคำชมของผู้คนเหรอ?”

เสียงเรียบเรื่อยของผู้ชายฟังดูไม่สนใจโลก เต็มไปด้วยความรังเกียจ

เป็นเพราะเสียงแสดงความสงสัยที่โพล่งขึ้นอย่างกะทันหันนี้ ฝูงชนจึงเงียบไปหนึ่งวินาทีอย่างประหลาดใจ

ความได้ใจบนใบหน้าของเหอจวิ้นเฉิงชะงัก มองไปด้านข้างด้วยสีหน้าน่ากลัวสุดขีด

เห็นเยี่ยมู่ฝานยังคงผมยุ่ง สวมเสื้อมีรอยเปื้อน มุมปากยกขึ้นคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ยืนอยู่ที่นั่นอย่างไม่สะทกสะท้าน

เยี่ยมู่ฝาน!

มันถึงกับกล้ามาจริง!

ดี ดีมาก…

ไม่จำเป็นต้องให้เหอจวิ้นเฉิงเอ่ยปากด้วยตัวเอง ก็มีคนสบถด่า “นักเลงจากไหนกัน กล้ามาดูถูกสมาคมแฟชั่น แถมยังบอกอีกว่าสไตลิสต์ในสมาคมเราเป็นขโมย!”

คนโดยรอบที่เคยเห็นหน้าตาจริงๆ ของเฟลิกซ์มีอยู่ไม่กี่คน บวกกับเห็นสารรูปไม่เรียบร้อยของเยี่ยมู่ฝาน จึงไม่เห็นเขาในสายตา

“คนคนนี้เป็นใคร ทำไมดูหน้าคุ้นๆ จัง?”

“พวกคุณไม่รู้เหรอ เขาคือคุณชายแห่งเยี่ยกรุ๊ปและคุณชายแห่งหวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ เยี่ยมู่ฝาน!”

“อะไรนะ! คุณชายไม่ได้ความนั่นน่ะเหรอ เขามาที่นี่ทำไมกัน?”

“ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้เขาทำงานจิปาถะให้เหอจวิ้นเฉิงที่จวี๋ซิง ต่อมาถูกไล่ออก คงจะรู้สึกแค้นก็เลยมาก่อเรื่อง”

“หน้าไม่อายเกินไปแล้วมั้ง?”

รอทุกคนด่าได้พอประมาณแล้ว เหอจวิ้นเฉิงก็ลุกขึ้น พูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน “คุณชายเยี่ย ตอนแรกเห็นนายถูกไล่ออกจากบ้าน อาศัยนอนข้างทาง คุณหนูพวกเราเห็นนายน่าสงสารเลยรับไว้ ให้นายทำงานอยู่ข้างตัว

แต่เป็นเพราะนายไร้พรสวรรค์จริงๆ แล้วยังไม่ยอมทำงานดีๆ ฉันก็เลยได้แต่ไล่นายออกเพื่อความยุติธรรม ถึงยังไงบริษัทก็ต้องทำกำไร จะไม่เลี้ยงคนอู้งาน