แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 835

บทที่ 835 เชิญตามตัวผมได้ตลอดเวลา

พริบตาที่ชายสวมปลอกคอเห็นซือเยี่ยหานก็อึ้งอยู่กับที่

วินาทีก่อนหน้านี้ เขายังเชื่อมั่นว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนหนีรอดจากเสน่ห์ของเขาไปได้

เหตุที่ผู้หญิงตรงหน้าไม่ชอบเขา เป็นเพราะยังไม่ได้ลองเท่านั้น…

แต่ตอนนี้พอเห็นผู้ชายตรงหน้าประตู เขาค่อยรู้ว่าอะไรคือฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ…

มิ…มิน่าผู้หญิงคนนี้ถึงได้ไม่หวั่นไหวกับเขา…

ทหารรับจ้างห้าคนใกล้ร้องไห้แล้ว ตอนแรกคิดจะ ‘มอบบรรณาการ’ เอาใจเจ้านายคนใหม่ ใครจะรู้ว่าจะถูกตัวจริง ‘จับได้คาเตียง’

เมื่อครู่ตอนที่พวกเขาแอบมองอยู่ในห้องครัว ยังประลาดใจว่าทำไมจู่ๆ หญิงหม้ายชุดดำที่ชมชอบผู้ชายทุกคนในคำเล่าลือถึงกินมังสวิรัติ?

ตอนนี้ถึงค่อยเข้าใจ เธอไม่ได้เปลี่ยนมากินมังสวิรัติ แต่… ‘กลัวสามี’?

เหนือฟ้ายังมีฟ้าจริงๆ…

ใครจะคิดถึงว่าหญิงหม้ายชุดดำที่ผ่านผู้ชายมามากมายจะเสียท่าให้ผู้ชายคนหนึ่ง?

ในห้องรับแขก แต่ละคนต่างมีความคิดมากมาย

เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจว่าพวกเขาคิดอะไร สายตากวาดมองคนทั้งห้า “บอกมาชัดๆ ว่าคนคนนี้เป็นใคร ทำไมอยู่ๆ ถึงมาโผล่ในบ้าน”

ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นข่มความโกรธ แววตาเคร่งเครียด น่ากลัวกว่าซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างเสียอีก

คนทั้งห้าตกใจจนขาสั่น มองกันไปมองกันมาอยู่นานโขแต่ไม่กล้าพูดอะไร

โลลิน้อยซ่อนตัวอยู่ด้านหลังพ่อบ้านชรา “เจ้านาย ฉัน…ฉันไม่รู้อะไรเลยค่ะ…”

ชายอ้วนจับหูเกาแก้ม สุดท้ายก็โพล่งว่า “เจ้านาย…เขา…เขาเป็นคนรับใช้ที่มาใหม่ครับ!”

ชายไว้เคราบอก “เจ้านาย เจ้านี่เป็นนักฆ่าครับ!”

เยี่ยหวันหวั่นหน่ายใจ

พวกนายสองคนพูดให้เหมือนกันหน่อยจะได้ไหม? เดี๋ยวฉันจะซวยเอานะโอเคไหม?

ความจริงเยี่ยหวันหวั่นไม่ต้องเดาก็รู้คร่าวๆ แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายจึงนวดหว่างคิ้ว โบกๆ มืออย่างปวดหัว “เอาเขาออกไป”

รีบๆ เลย!

ผู้ชายคนนี้หากปล่อยไว้จะกลายเป็นระเบิดเวลา ต้องรีบพาเขาออกไปจากตรงหน้าซือเยี่ยหาน

ชายอ้วนกับชายไว้เคราพยักหน้า รีบเข้าไปเร่งให้ชายคนนั้นออกไป…

“รีบไปๆ…”

“เร็วๆ…”

ชายคนนั้นหยิบเสื้อผ้าขึ้นจากพื้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางประตู

ในตอนที่เดินเฉียดไหล่ของเยี่ยหวันหวั่น เขากวาดมองซือเยี่ยหานแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองเยี่ยหวันหวั่น เอ่ยเสียงเบาว่า “มาดาม ไม่น่าล่ะคุณถึงไม่พอใจผม ผมยอมรับว่าถ้าพูดถึงด้านหน้าตา ผมสู้เขาไม่ได้จริงๆ แต่ว่า…”

แต่อะไรยะ?

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว รู้สึกว่าคำพูดต่อจากนี้ไม่ใช่คำดีแน่

ชายคนนั้นเว้นวรรคเล็กน้อย แค่นเสียงก่อนพูดต่อ “แต่ว่านะมาดาม ผู้ชายไม่ใช่อาศัยแค่หน้าตาเท่านั้น ถ้าน่าเบื่อเกินไปก็เป็นแค่ไม้ประดับที่ดูดี มาดามคิดแบบนี้ไหมครับ?”

เยี่ยหวันหวั่นมองเขา ‘หุบปากไปเลย!’

ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย ลดเสียงพูดขึ้น แต่ว่าเสียงก็ดังมากพอจะให้ซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างได้ยิน “มาดาม ถ้าคุณเปลี่ยนใจ ตามตัวผมได้ตลอดเวลา ถ้าเป็นมาดาม ผมให้ฟรีๆ เลยเอ้า”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

ชายคนนั้นพูดจบถึงค่อยหมุนตัวจากไป ทหารรับจ้างห้าคนตัวสั่นพลางนวดแขนตามสัญชาตญาณ ทำไมจู่ๆ ถึงได้รู้สึกหนาวๆ?

ไม่ทันไร คนทั้งห้าในห้องรับแขกก็รีบร้อนออกไปด้วย วิ่งไวยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก

สุดท้าย ในห้องรับแขกก็เหลือแค่เยี่ยหวันหวั่นคนเดียวกำลังเผชิญหน้ากับจอมปีศาจที่เธอกลัวจนไม่กล้าสบตา…

จะบ้าตาย เธอนั่งอยู่ในบ้านดีๆ ความซวยดันตกมาจากฟ้าเฉย…

———————————————————————