แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 837

บทที่ 837 สกิลการง้ออัปเลเวลได้

สุดท้ายตอนที่เยี่ยหวันหวั่นจูบไป ซือเยี่ยหานกลับหันศีรษะหนีจูบนี้

แววตาของชายหนุ่มเย็นเยียบ สำหรับเขาแล้วคือความโกรธ แต่เหมือนเป็นความหงุดหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้มากกว่า…

เยี่ยหวันหวั่นจูบไม่โดนก็มีสีหน้าหม่นหมอง พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ไม่ให้จูบก็ไม่จูบก็ได้! ซือเยี่ยหาน! คุณมีตรงไหนสุดยอดกัน! แน่นักเหรอถึงทำกับฉันแบบนี้! รู้ไหมว่าคุณน่ารังเกียจมาก!”

คนทั้งห้าแม้จะถูกเยี่ยหวันหวั่นไล่ไปแล้ว แต่พวกสวี่อี้ทั้งสามยังไม่ได้ไปไหนไกลเพราะเป็นห่วง

สืออีที่หูดีมากและซ่อนอยู่ในมุมซึ่งอยู่ไกลออกไปได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น ก็พลันร้อนรน “แย่แล้วๆ ทะเลาะกันแล้ว…”

สวี่อี้ทำหน้างงงวย “ไม่ใช่มั้ง เป็นไปได้ยังไง คุณหนูหวันหวั่นอ่านสถานการณ์เก่งจะตาย แถมยังเอาใจคุณเก้าเก่งที่สุด ทำไมถึงทะเลาะกับคุณเก้าได้?”

สืออีเอ่ยอย่างปวดหัว “ในสถานการณ์แบบนี้ จะเอาใจยังไงก็ไม่มีประโยชน์มั้ง?”

สวี่อี้กระวนกระวาย “จะทำยังไงดี…”

…

เป็นอย่างที่คาด หลังจากได้ยินคำพูดเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าของซือเยี่ยหานพลันย่ำแย่กว่าเดิม น้ำเสียงเย็นจนจับตัวเป็นน้ำแข็งได้ “พูดอะไรของเธอ?”

เยี่ยหวันหวั่นทุ่มหมดหน้าตัก ม้วนแขนเสื้อแล้วพองขนทันที “ฉันพูดว่า คุณมีตรงไหนสุดยอด! คุณก็แค่หล่อไปหน่อย ขายาวไปหน่อย ไอคิวสูงไปหน่อย กอดสบายไปหน่อย ไม่ใช่ว่าคุณอาศัยที่ฉันชอบคุณ อาศัยว่าคุณทำให้ฉันหลงหัวปักหัวปำ ทำให้ฉันไม่มีความรู้สึกแม้แต่ตอนที่ผู้ชายคนอื่นมาแก้ผ้าต่อหน้าเหรอ…”

ซือเยี่ยหานเอ่ยอะไรไม่ออก

ไกลออกไป…

สืออีตะลึงงัน “สุด…สุดยอดเลย…”

มีวิธีนี้ด้วยเหรอเนี่ย?

เป็นเพราะอยู่ห่างเกินไป สวี่อี้ไม่ได้ยินชัดเจน จึงถามอย่างร้อนใจ “สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง คุณหนูหวันหวั่นพูดว่าอะไร ทำไมบรรยากาศถึงได้น่ากลัวนัก?”

สืออีมองสวี่อี้ด้วยสีหน้าซับซ้อน “พ่อบ้านสวี คุณไม่อยากรู้หรอก”

เฟิงเสวียนอี้ที่อยู่ด้านข้างพยักหน้า

สวี่อี้จึงนิ่งไป

เอาละ เขาเหมือนรู้สึกได้ถึงอาหารหมากองมหึมาอีกแล้ว…

“เธอ…” ผ่านไปนานซือเยี่ยหานก็ยังพูดอะไรไม่ออก

เยี่ยหวันหวั่นยังโมโหอยู่ บ่นต่อไม่พัก “เกลียดคุณที่สุดเลย คุณทำคนหลงได้ขนาดไหน ทำให้คนชอบได้ขนาดไหน ตัวคุณไม่รู้เลยเหรอไง ยังจะอิจฉาเลียนแบบคนอื่น หึงเลียนแบบคนอื่น คุณมีสิทธิ์อิจฉาด้วยหรือไง…”

ซือเยี่ยหานนวดสันจมูก “หยุดพูด”

เยี่ยหวันหวั่นกำลังโกรธ “ไม่หยุด ฉันจะพูด! ฉัน…”

วินาทีถัดมา เยี่ยหวันหวั่นเงียบไปทันใด เสียงที่เหลือหายไประหว่างริมฝีปาก

ซือเยี่ยหานประทับริมฝีปากบางลงไป ฟันที่แหลมคมเสียดสีกับรีมฝีปากอ่อนนุ่มของหญิงสาว จากนั้นก็กัดทีหนึ่ง ท่าทางเหมือนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ตั้งแต่เมื่อก่อนถึงตอนนี้…ก็เป็นแบบนี้…เป็นแบบนี้ตลอด…

เขาไม่เคย…ไม่เคย…ไม่เคยทำอะไรเธอได้เลย

เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะหึๆ “ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้จูบเหรอ ที่ฉันพูดเป็นความจริงทั้งนั้นนะ ทำไมไม่ให้ฉันพูดล่ะ? ในโลกนี้คนที่ไม่ควรใช้คำว่า ‘อิจฉา’ กับ ‘หึง’ มากที่สุดก็คือคุณนี่แหละ สุดท้ายล่ะ…”

ตั้งแต่ผู้ชายไปถึงผู้หญิง ตั้งแต่มนุษย์ไปถึงสัตว์ ถ้าเขาไม่กำลังหึง ก็กำลังหวง…

บ้าจริงๆ…

“ผู้ชายนี่จิตใจเหมือนเข็มที่ก้นมหาสมุทร ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคุณคิดอะไร…”

ดวงตาดำขลับของซือเยี่ยหานสะท้อนใบหน้าเล็กๆ ที่ขุ่นข้องไม่เข้าใจของหญิงสาว…

เป็นเพราะคนคนนั้น คือเธอ