แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 869

บทที่ 869 ไม่ใช่เรื่องแย่เสมอไป

ทุกคนนึกไม่ถึงว่าซือเยี่ยหานอยู่ดีๆ จะกระอักเลือดแล้วสลบล้มลงไป

แม้แต่ซือหมิงหลี่กับเฝิงอี้เผิงก็ตะลึงงันเช่นกัน

“หัวหน้าตระกูลๆ!”

“หมอ! หมอล่ะ! ยังไม่รีบไปเรียกหมอเทวดาซุนมาอีก!”

ผู้อาวุโสทุกคนในที่นั้นต่างโกลาหลวุ่นวาย เข้าไปมุงซือเยี่ยหานด้วยอาการตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก

“หลบไป! อย่ามุงกันขนาดนั้น!” เยี่ยหวันหวั่นตวาดเสียงแข็ง จากนั้นเข้าไปพยุงซือเยี่ยหานขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว

“อาจิ่ว! อาจิ่วของฉัน…นี่…มันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง! เร็ว…รีบไปเชิญหมอมา…” คุณนายใหญ่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ตัวโงนเงนเกือบจะเป็นลมล้มพับอีกคน

เยี่ยหวันหวั่นกำชับให้คนรับใช้ดูแลคุณนายใหญ่ให้ดีๆ พลางพาซือเยี่ยหานนอนลงบนเตียงของห้องด้านในอย่างระมัดระวัง ก่อนจะตรวจสอบการเต้นของหัวใจและชีพจรเขาครู่หนึ่ง “คุณย่า ไม่ต้องห่วงนะคะ ไม่กี่วันก่อนหมอโม่กับหมอเทวดาซุนเพิ่งมาตรวจร่างกายให้คุณเก้าอย่างละเอียด ไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่อะไร!”

ไม่รอให้คุณนายใหญ่พูด ซือหมิงหลี่พลันสาวเท้าออกมา “ไร้สาระทั้งเพ! กระอักเลือดแล้วยังไม่เรียกว่าปัญหาใหญ่อีก? งั้นต้องแบบไหนถึงจะเรียกว่าเกิดปัญหา!

ตอนนั้นหมอเทวดาซุนก็เคยพูดว่าร่างกายของหัวหน้าตระกูลทนได้อีกไม่ถึงครึ่งปี อาจป่วยได้ทุกเมื่อ ป่วยทีรับรองอันตรายถึงชีวิตแน่นอน แต่เธอกลับดีนัก ก็ไม่รู้ว่าวางใจอะไร ถึงโดดเข้ามาหยุดการผ่าตัดของหัวหน้าตระกูล แถมยังหน้าด้านพูดอวดดีว่าตัวเองช่วยรักษาสภาพร่างกายของหัวหน้าตระกูลได้! ตอนนี้เป็นไงล่ะ เนี่ยนะรักษาที่เธอว่า”

เฝิงอี้ผิงที่อยู่ในกลุ่มคนถอนหายใจ “เฮ้อ ตอนนั้นพวกเราเตือนแทบตายว่าต้องให้หัวหน้าตระกูลผ่าตัด รีบปลูกถ่ายอวัยวะ แต่หัวหน้าตระกูลถูกผู้หญิงคนนี้ล่อลวง เชื่อฟังไปทุกอย่าง พวกเราพูดอะไรก็เปล่าประโยชน์…ตอนนี้เป็นไงล่ะ…”

ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ก็มองเยี่ยหวันหวั่นด้วยแววตาเย็นเยือกผิดปกติ “ทีนี้จะทำยังไง…ต้องรีบกำชับคนรับใช้ให้ปิดข่าว! อย่าให้คนนอกรู้! ไม่อย่างนั้นตระกูลซือได้วุ่นวายแน่! เฮ้อ! ตระกูลซือจะถูกผู้หญิงคนนี้ทำลายแล้วจริงๆ!”

เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจเสียงเจื้อยแจ้วที่คนพวกนั้นพูดอยู่ข้างหู แต่ยังคงตรวจดูอาการของซือเยี่ยหานต่อไป

ช่วงนี้เธอเรียนความรู้ผิวเผินมาจากหมอเทวดาซุนนิดหน่อย จึงสังเกตวินิจฉัยอย่างง่ายๆ ได้บ้าง อีกอย่างหมอสองคนก็เพิ่งตรวจซือเยี่ยหานไป หลายวันนี้เธอก็อยู่ข้างกายเขาตลอด สภาพร่างกายเขาทรงตัวดีมาก…

ส่วนเรื่องวางพิษอะไรนั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ อาหารของซือเยี่ยหานมีการควบคุมดูแลไม่แพ้ราชวังยุคโบราณ คนคิดร้ายพวกนั้นไม่มีความกล้าพอจะทำเรื่องอย่างนี้…

ความจริงในทางการแพทย์ กระอักเลือดก็ไม่ใช่เรื่องแย่เสมอไป บางที…

ซือหมิงหลี่มองคุณนายใหญ่กับซือหมิงหรงอย่างเจ็บปวดโกรธแค้น “พี่สะใภ้ พี่รอง ตอนนี้พวกพี่เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้ชัดแล้วหรือยัง”

เดิมทีซือหมิงหรงก็มีอคติกับเยี่ยหวันหวั่นมาตลอด แต่ช่วงนี้เขาเห็นซือเยี่ยหานอาการดีขึ้น ท่าทีที่มีต่อเยี่ยหวันหวั่นจึงอ่อนลงบ้างแล้ว เวลานี้เมื่อเห็นซือเยี่ยหานมีสภาพอย่างนี้ ย่อมนั่งไม่ติดเป็นธรรมดา เอ่ยด้วยสีหน้าเฉียบขาดอย่างยิ่งว่า “คุณหนูเยี่ย! กรุณาออกไปด้วย!”

เยี่ยหวันหวั่นจับนิ้วที่เย็นเล็กน้อยของซือเยี่ยหานกระชับขึ้นทีละนิด…

เวลานี้เอง มีเสียงของคนรับใช้ดังขึ้นที่หน้าประตู “คุณหมอซุนมาแล้วครับ! คุณหมอซุนมาแล้ว!”

มีคุณหมอซุนอยู่ เธออยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือให้ซุนไป๋เฉ่าตรวจร่างกายซือเยี่ยหาน

เยี่ยหวันหวั่นปล่อยนิ้วซือเยี่ยหานช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นเปิดทางให้ซุนไป๋เฉ่า

———————————————————————

บทที่ 870 อาจิ่วฟื้นก่อนค่อยว่ากัน

นอกจากคุณนายใหญ่กับซือหมิงหรง ทุกคนออกไปกันหมด เพื่อให้ซุนไป๋เฉ่าสามารถตรวจร่างกายได้อย่างสงบ

นอกประตู คนกลุ่มหนึ่งกำลังรออย่างเคร่งเครียด

เวลาผ่านไปวินาทีแล้ววินาทีเล่า พวกผู้อาวุโสเดินอย่างกระวนกระวายอยู่ด้านนอก

เยี่ยหวันหวั่นพิงกำแพงเย็นเยียบอย่างเงียบเชียบ

เวลานี้ซือหมิงหลี่หน้าชื่นตาบานไปหมด มองเยี่ยหวันหวั่นอย่างยิ้มเยาะเต็มที่ “หัวหน้าตระกูลถูกความโง่และการเพิกเฉยของเธอทำร้ายจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว ตอนนี้เธอพอใจแล้วหรือยัง”