แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 871

บทที่ 871 คนพวกนั้นไม่ปล่อยเธอ

ช่วงเวลานี้เธอระมัดระวังทุกเรื่อง ปฏิบัติตามคำร้องขอของซุนไป๋เฉ่าอย่างเคร่งครัด เธอมั่นใจว่าตามสภาพอาการนี้ ร่างกายของซือเยี่ยหานไม่น่าเป็นอะไร แต่จนกว่าผลลัพธ์จะออกมา ใครก็ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…

หรือว่าสุดท้ายเธอจะเปลี่ยนวงล้อแห่งชะตากรรมไม่ได้เหรอ

หรือมีปัญหาเกิดขึ้นที่ตรงไหน…

ถ้าซือเยี่ยหานครั้งนี้เป็นอะไรไปจริงๆ ละก็…

ในหัวของเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยความคิดสับสนปนเปนับไม่ถ้วน

ผู้ชายคนนี้…หวาดระแวง ขี้ฉุนเฉียว ความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของน่ากลัวจนแทบเข้าขั้นป่วย…

ทุกคนต่างบอกว่าเขาไม่มีความเป็นคน…

ทุกคนต่างกลัวเขาเหมือนสัตว์ร้าย…

แต่ว่าตอนที่เธอพยายามเข้าใจเขา กลับพบว่าสิ่งที่สัมผัสได้ไม่ใช่หนามแหลม แต่เป็นความอ่อนโยนที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว…

ทั้งที่เป็นจอมบงการที่น่ากลัว แต่เขาก็ยอมประนีประนอมอย่างง่ายดายเพราะคำพูดอ่อนโยนหนึ่งประโยคกับอ้อมกอดของเธอ…

ตอนที่ทุกคนดูถูกการแต่งตัวของเธอที่สุดแสนอัปลักษณ์ เขาพูดว่า ‘ยังมีรสนิยมเหมือนเดิม’…

ตอนที่ทุกคนสงสัยในคุณสมบัติของเธอ มีแค่เขาที่ถามเธอว่า อยากไปหรือเปล่า…

เขาแอบปูทางให้เธออย่างอย่างเงียบงัน…

เขาพาเธอไปห้องใต้หลังคาที่น่ากลัวในความทรงจำ แต่กลับมอบสิ่งแทนตัวที่สำคัญที่สุดให้เธอ…

หลังจากมีชีวิตใหม่ เธอได้รู้จักซือเยี่ยหานที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

เธอเคยเกลียดเขามากขนาดนั้นชัดๆ…เกลียดมากขนาดนั้น…กระทั่งว่าอยากให้เขาไปตาย…

เวลานี้เธอกลับนั่งอยู่ที่นี่ หวาดกลัวการตายของเขา…

…

ตอนใกล้รุ่งสาง สวี่อี้กับพ่อของเขาสวี่ฉางคุนก็เดินลงมาจากชั้นบน

เยี่ยหวันหวั่นมองทั้งสองคน “สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง”

เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นยังคงไม่ไปไหน สวี่ฉางคุนก็รีบเอ่ยปาก “คุณหนูหวันหวั่น สายขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่ ไม่กลับไปพักผ่อนล่ะครับ!”

สวี่อี้ร้อนรนเป็นกังวล “ใช่แล้ว ต่อให้คุณหนูอยู่ที่นี่ตลอดก็ไม่มีประโยชน์ พวกเราไม่ใช่หมอด้วย ถ้าคุณหักโหมจนร่างกายพัง พอคุณชายเก้าตื่นขึ้นมา ผมจะอธิบายกับเขายังไงล่ะ! ตอนนี้คุณนายใหญ่เป็นลมไปแล้ว คุณหนูจะล้มลงอีกคนไม่ได้เด็ดขาด…”

รอเขาฟื้นขึ้นมา…

ขณะฟังคำพูดของสวี่อี้ เยี่ยหวันหวั่นพลันใจลอย

เธอสูดหายใจลึก พยักหน้ารับ “ก็ได้ ฉันเข้าใจแล้ว ทางนี้รบกวนพวกคุณด้วย ดูแลคุณย่าดีๆ ถ้ามีข่าวอะไรช่วยแจ้งฉันทันที”

สวี่อี้เอ่ย “คุณหนูหวันหวั่นวางใจได้ครับ!”

กำชับสวี่อวี้กับสวี่ฉางคุนรอบหนึ่งแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็ก้าวออกไปจากโรงพยาบาล

ลมเย็นพลันปะทะใส่หน้า ทำให้หนาวเหน็บไปทั้งร่าง

“เฮ้! เยี่ยหวันหวั่น!”

เยี่ยหวันหวั่นกำลังเดินอยู่ข้างถนน รถสีดำคันหนึ่งที่เหมือนรออยู่นานแล้วก็เข้ามาจอดอย่างเงียบเชียบ หน้าต่างรถลดลงมา เผยให้เห็นใบหน้าที่ไม่ได้พบเจอนาน

เยี่ยหวันหวั่นเพ่งสายตา “ซือเซี่ย…”

ซือเซี่ยจอดรถใช้ ส่งสายตาบอกใบ้ “ขึ้นรถสิ!”

พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นไม่ขยับ ซือเซี่ยก็ขมวดคิ้วน้อยๆ “ฉันมีธุระกับเธอ เกี่ยวกับซือเยี่ยหาน”

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเขา ก่อนจะเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ

รถแล่นไปตามท้องถนนอย่างมั่นคง เยี่ยหวันหวั่นหลับตาไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ถามว่าเขาจะไปไหน

ซือเซี่ยใช้หางตามองเธอผ่านกระจกมองหลังด้วยสีหน้าซับซ้อน…

ผ่านไปสักพัก ทั้งสองมานั่งในห้องอาหารแห่งหนึ่ง

ซือเซี่ยหยิบซองเอกสารหนาๆ ออกมาจากด้านหลังและผลักไปตรงหน้าอีกฝ่าย