แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 893

บทที่ 893 ชีวิตน้อยๆ อยู่ในกำมือคุณ

เวลานี้ เนี่ยอู๋หมิงอยากเฆี่ยนตัวเองตายจริงๆ! เขาปลื้มปริ่มดีใจอะไรกัน!

ตรงไหนคือน่ายินดี น่ากลัวชัดๆ เลยมากกว่า?

เขาขุดหลุมให้ตัวเองกระโดดลงไปแท้ๆ…

…

เมืองหลวง โรงแรมข่ายตี๋

เนี่ยอู๋หมิงถาม “ดึกมากแล้ว ยังไม่นอนอีกเหรอ”

จอมมารน้อยตอบ “เจ็ตแล็ก”

เนี่ยอู๋หมิงตอบรับ “โอ้…”

เขาพูดต่อว่า “เอ่อ แกเอาชุดมากี่ตัวกันแน่ ทำไมลุงรู้สึกว่าทุกตัวหน้าตาเหมือนกันนะ เลือกๆ มาสักตัวก็ได้”

เลือกเสร็จแล้วก็รีบไปนอนซะ! เขายังต้องแอบแจ้งน้องโหย่วหมิงอีกนะ!

จอมมารน้อยพูด “ผมไปเจอแม่ จะทำส่งๆ ได้ยังไง”

เนี่ยอู๋หมิงนิ่งเงียบ

ต้องขอบคุณหลานแท้ๆ ในที่สุดเนี่ยอู๋หมิงที่นอนอยู่ใต้สะพานและถนนใหญ่มานานก็ได้อยู่ในห้องสวีทสักหน

แต่อยู่ห้องเดียวกับจอมมารน้อย เขาไม่มีกะจิตกะใจจะยินดีจริงๆ

ตั้งแต่ลงจากเขามังกรเร้นมา เขาก็หาโอกาสแจ้งข่าวเยี่ยหวันหวั่นตลอด แต่ก็จนปัญญาหาโอกาสไม่ได้เลย

เล่นลูกไม้ภายใต้สายตาของจอมมารน้อยนั้นอันตรายเกินไป ถ้าหากถูกมองพิรุธออกต้องซวยแน่

จนถึงสุดท้าย เนี่ยอู๋หมิงก็ค้นพบอย่างน่าเวทนาว่า ตอนนี้เหมือนเขาจะได้แต่ดูน้องโหย่วหมิงแสดงสดเมื่อถึงเวลานั้นเสียแล้ว…

เฮ้อ น้องโหย่วหมิงเอ๋ย ชีวิตน้อยๆ ของผมอยู่ในกำมือเธอแล้ว…

…

สองวันนี้ เยี่ยหวันหวั่นพบปะพูดคุยกับเบื้องบนและเครือญาติตระกูลซือกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า เมื่อถึงตอนเย็น ในที่สุดก็ว่างลงบ้างแล้ว เธอจึงรีบหาเวลาเข้าไปในกลุ่มแชทของบริษัท

ซือเยี่ยหานเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังเดินออกมาจากในห้องน้ำ เขานอนลงข้างเยี่ยหวันหวั่น อ่านเอกสารอย่างไม่สนใจสิ่งรอบตัว และก็ไม่รบกวนหญิงสาว แม้ว่าการมีอยู่ของเขาจะ ‘รบกวน’ เธอมากแล้วก็ตาม

[เยี่ยไป๋: ขอโทษนะทุกคน หลายวันนี้ฉันค่อนข้างยุ่งเรื่องธุระส่วนตัว เลยไม่ได้เข้าประชุมอ่านบท]

[เยี่ยมู่ฝาน: ไม่ต้องห่วง ฝั่งบริษัทมีฉันคอยดูแลอยู่นะ! ว่าแต่ ตกลงนายยุ่งเรื่องอะไรกันแน่]

ต้องออกไปเที่ยวเล่นกับเจ้าผู้ชายหยาบช้านั่นอีกแน่…

เยี่ยหวันหวั่นคุยงานกับเยี่ยมู่ฝานแล้วก็หานเซี่ยนอวี่อยู่สักพัก กงซวี่ก็พลันทักแชทส่วนตัวมา

[กงซวี่: พี่เยี่ยๆๆ แง! ในที่สุดพี่ก็มาแล้ว! ผมอัดอั้นจะตายอยู่แล้ว! มีข่าวซุบซิบ! ผมมีข่าวซุบซิบใหญ่มา!]

[เยี่ยไป๋: ข่าวซุบซิบใหญ่อะไร นายจะเปิดเผยรสนิยมทางเพศ หรือว่าราชาจอเงินเซี่ยจะแต่งงาน]

[กงซวี่: ทำไมพี่เยี่ยพูดเหมือนเฟลิกซ์เป๊ะเลย! ผมไม่ได้จะเปิดเผยตัว แล้วราชาจอเงินเซี่ยก็ไม่ได้จะแต่งงานด้วย เป็นซือเยี่ยหานต่างหาก! หัวหน้าตระกูลซือในตำนานซือเยี่ยหานคนนั้นป่วยตายไปเมื่อไม่กี่วันก่อนพี่รู้ยัง?]

เยี่ยหวันหวั่นมองแชทส่วนตัวของกงซวี่บนมือถือ แล้วเหลือบมองซือเยี่ยหานด้านข้างซึ่งเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เส้นผมยังชื้นอยู่เล็กน้อย บนตัวสวมชุดนอน เธอส่งอีโมจิ ‘ถือดาบยักษ์สี่สิบเมตร’ ไปให้…

กงซวี่ส่งอีโมจิกุมผ้าเช็ดหน้าเหนียมอายมา จากนั้นก็ตอบกลับเธอ [กงซวี่: พี่เยี่ยสับเค้าทำไมอะแงๆๆ!]

[เยี่ยไป๋: รีบถอนคำพูดเลยนะ พูดเหลวไหลอะไร! ฝั่งตระกูลซือปล่อยข่าวว่าซือเยี่ยหานไม่เป็นไรแล้วไม่ใช่เหรอ]

[กงซวี่: ตายแล้ว ที่แท้พี่เยี่ยก็สนใจอยู่สินะ! แต่ว่าเค้าพูดเหลวไหลที่ไหนกัน ช่วงนี้กำลังโกลาหลวุ่นวายเลย ข่าวลือไปทั่วแวดวงสังคมชั้นสูงแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะซือเยี่ยหานเป็นอะไรไปจริงๆ จนทางตระกูลซือสถานการณ์วุ่นวาย ข่าวอย่างนี้ไม่มีทางถูกปล่อยมาหรอก สรุปแล้วนะ จากการตัดสินของผม ซือเยี่ยหานตายแล้วแน่ๆ ตระกูลซือเป็นห่วงว่าจะเกิดความวุ่นวาย เลยรีบร้อนลบข่าวทั้งหมด จากนั้นก็หลอกคนนอกว่าเขายังอยู่…]

กงซวี่วิเคราะห์อย่างมีหลักเหตุผล วินิจฉัยอย่างมั่นอกมั่นใจมาก

เยี่ยหวันหวั่นเห็นคำว่า ‘ตาย’ นั้นก็อยากซัดคน ขบกรามส่งข้อความหนึ่งไป

…………………………………

บทที่ 894 เธออยากทำอะไร

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็กะพริบตาปริบๆ “หา? จะหลับอย่างนี้เลย ไม่ทำอะไรหน่อยเหรอ”

ซือเยี่ยหานมองเธอแวบหนึ่งอย่างเรียบนิ่ง “เธออยากทำอะไร”

เยี่ยหวันหวั่นเท้าคาง กะพริบตามองเขาพลางเอ่ยปาก “นั่นไง ถึงคุณไม่อยากมีลูก แต่ว่าขั้นตอนการทำลูกคุณก็ไม่ชอบด้วย? ร่างกายคุณทรงตัวขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ คุณหมอซุนบอกว่าตอนนี้ก็ไม่ได้เหรอ?”

ใจจริงคือเธอกลัวว่าซือเยี่ยหานจะอดกลั้นจนสุขภาพเสียก่อน…

ในดวงตาของซือเยี่ยหานวาบดวงไฟร้อนแรง แต่ก็ถูกบังคับดับลง กลับมาเย็นเยือกทันที

จากนั้นซือเยี่ยหานเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “คุณหมอซุนบอกว่าได้ แต่ต้องควบคุมเวลา”

“อ๋า? นานเท่าไร” เยี่ยหวันหวั่นถาม

ซือเยี่ยหานมองเธอแวบหนึ่ง สีหน้าท่าทางนั้นทำให้เยี่ยหวันหวั่นเกิดความรู้สึกอยากขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างบอกไม่ถูก

ต่อมาก็ได้ยินซือเยี่ยหานตอบว่า “สิบนาที”

“เอ่อ…” เยี่ยหวันหวั่นเห็นใจอย่างสุดซึ้ง “ล้างหน้าแปรงฟันนอนกันเถอะ…”

ด้วยพละกำลังของซือเยี่ยหาน จะควบคุมให้อยู่ในสิบนาทีได้ยังไง…

เช้าตรู่วันถัดมา

เยี่ยหวันหวั่นตื่นเช้ามาฝึกร่างกายเช่นทุกวัน ไม่รู้ทำไม คำพูดของซือเซี่ยเมื่อวันนั้นทำให้เธอครุ่นคิดบางอย่าง

สืออีที่ฝึกอยู่ด้านข้างเห็นเยี่ยหวันหวั่นไม่อยู่ในสภาพเต็มที่ ก็ถามไถ่อย่างเป็นห่วง “คุณหนูหวันหวั่น เป็นอะไรไปครับ”

เยี่ยหวันหวั่นพ่นใบหญ้าในปากทิ้ง ก่อนจะเงยหน้าถาม “สืออีฉันถามนายหน่อย ฝีมือฉันแย่มากหรือเปล่า”

สืออีงุนงง “…หา?” เมื่อครู่นี้เขาหูฝาดหรือเปล่า?

“ฉันถามนายว่า ฉันฝีมือกากมากไหม” เยี่ยหวันหวั่นนึกว่าเขาฟังไม่ชัด จึงถามอีกรอบ

………………….