แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 907

บทที่ 907 อยากให้เธอเป็นเด็กบ้านฉัน

เห็นทหารรับจ้างไม่ตอบ สายตาเด็กชายกวาดมองสัญลักษณ์รอยสักที่ข้างลำคอของทหารรับจ้างคนนั้นก่อนพึมพำกับตัวเอง “กองทหารรับจ้างมังกรคำราม…”

ทหารรับจ้างได้ยินก็พลันมีสีหน้าตกใจ เด็กเล็กห้าหกขวบคนหนึ่งกลับรู้สัญลักษณ์ของกองทหารรับจ้างมังกรคำราม…

เขาคงหูฝาดแหง…

จากการตรวจสอบของพวกเขา ในคฤหาสน์หลังนี้ไม่มีเด็กเล็ก แล้วทำไมเด็กคนนี้จู่ๆ ถึงโผล่มาที่นี่ได้…

ไม่ว่ายังไง กันไว้ดีกว่าแก้ พาไปก่อนค่อยว่ากัน

ทหารรับจ้างคนนั้นขึ้นหน้าไปฉุดเด็กชายมาโยนเข้าในรถ

ไม่รู้ว่าเด็กชายตกใจกลัวค้างแล้วหรือเปล่า เขาไม่ร้องไห้ไม่โวยวาย ปล่อยให้ตนพาขึ้นรถแต่โดยดี

ในจุดที่ทหารรับจ้างมองไม่เห็น เงาร่างสองคนนที่ลับลุกพรวดขึ้น กำลังจะเคลื่อนไหว แต่กลับถูกสายตาของเด็กชายบีบให้ถอยไปซ่อนตัวในที่ลับอีกที

“หัวหน้า ผมเพิ่งจับเด็กคนหนึ่งได้ อยู่ๆ เด็กนี่ก็โผล่มาในสวนดอกไม้…ผม…”

เดิมทีทหารรับจ้างคนนั้นบังคิดจะขอคำแนะนำจากถังหลง แต่ก็จนใจเพราะถังหลงขึ้นรถคันด้านหน้าสุดไปแล้ว ตอนที่เขาจะขอคำแนะนำอีกฝ่ายก็หายไปไม่เห็นฝุ่น ปล่อยให้เขากินควันรถไปหนึ่งคำ

และเวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นก็เห็นเด็กชายที่ถูกคนโยนเข้ารถฉับพลัน เธออดชะงักไม่ได้

คนพวกนี้ไม่ได้มาหาเธอหรอกเหรอ…ทำไมยังจับเด็กมาด้วยละ

ไม่เห็นได้ยินว่าทหารรับจ้างยังทำธุรกิจลักพาตัวเรียกค่าไถ่ด้วย…

แถมดูจากหน้าตาของถังหลง ก็ไม่น่าชอบทำงานทหารรับจ้างสีเทาอย่างนี้

งั้น…เด็กคนนี้มันเรื่องอะไรกัน

ตอนแรกเยี่ยหวันหวั่นยังคิดว่าเรื่องอะไร แต่ความสนใจทั้งหมดของเธอก็ถูกดึงดูดไปยังตัวเด็กชายคนนี้อย่างรวดเร็ว

เด็กชายสวมชุดสูทตัวเล็กสีน้ำเงินแซฟไฟร์ สวมเนคไทสีชมพูสดใส แผ่นหลังตั้งตรงแหน่ว ดวงตาฟินิกซ์งดงามน่าตื่นตะลึง หางตาที่ยกโค้งขึ้นน้อยๆ เผยแววเย่อหยิ่งถือดี บวกกับสันจมูกโด่ง รีมฝีปากบางที่เม้มน้อยๆ แล้ว ดูน่ารักงดงามราวกับหิมะไม่ปาน

เด็กคนนี้ ไม่ว่าจะบุคลิกหรือท่าทางก็ไม่เหมือนเด็กธรรมดาสักนิดเดียว เป็นกลิ่นอายสูงส่งที่มีแค่ตระกูลใหญ่ชั้นสูงเท่านั้นจึงจะสั่งสมเลี้ยงดูออกมาได้…

เชี่ย! เด็กน้อยคนนี้อนาคตโตไปต้องระดับสะเทือนแผ่นดินแน่…

ต้องเป็นยีนฝืนกฏธรรมชาติแบบไหนกันจึงจะให้กำเนิดเด็กคนนี้ออกมาได้

เอ่อ เดี๋ยวก่อน…

เยี่ยหวันหวั่นมองไปมองมา สีหน้าพลันชะงักงัน เธอเมินการแต่งตัวฉูดฉาดบนตัวอีกฝ่าย เด็กคนนี้ให้ความรู้สึกคุ้นตา เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…

แต่ที่ทำให้เยี่ยหวันหวั่นแปลกใจยิ่งกว่าคือปฏิกิริยาของเด็กคนนี้ ทำไมถูกโยนขึ้นรถมาแล้วยังใจเย็นได้ตั้งขนาดนี้?

ขณะเดียวกับที่เยี่ยหวันหวั่นมองสำรวจเด็กชายผู้นี้ สายตาของเด็กชายก็ตกอยู่บนตัวเธอ

เยี่ยหวันหวั่นย่อมสังเกตเห็นสายตาที่มองตัวเธอของเด็กน้อย “แค่ก เธอเป็นเด็กบ้านไหนเหรอ ทำไมถูกจับมาได้ล่ะ”

เด็กน้อยได้ยินแบบนั้นดวงตาก็วาบประกายเล็กน้อย “คุณไม่รู้จักผม?”

เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบ “หือ พวกเรารู้จักกันเหรอ”

แต่ยิ่งมองก็ยิ่งคุ้นชินบรรยากาศนี้จริงๆ…

เด็กน้อยมองเธอ สายตาดูเย็นชาลงหลายส่วนอย่างจับได้ยาก “คุณว่าผมควรเป็นเด็กบ้านใคร”

คำถามนี้…

ยิ่งแปลกกว่าเดิมอีกแฮะ

เยี่ยหวันหวั่นถูกถามจนมีสีหน้างุนงง แต่…อุหวา! นะ…น่ารักเกินไปแล้ว! ใบหน้าเย็นชายิ่งน่ารักขึ้นไปอีกทำยังไงดี!

กรงเล็บฉัน…

เหมือนจะเสียการควบคุมแล้วสิ…

อดทนไว้!

เห็นเยี่ยหวันหวั่นไม่พูดอะไร ดวงตาสีดำสนิทของเด็กชายก็หม่นลงเล็กน้อย

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็ใจเย็นลง เธอเอียงคอเท้าค้าง มองเด็กน้อยขาวเนียนน่ารัก ก่อนจะเอ่ยปากพร้อมยิ้มน้อยๆ “หือ ถึงฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นเด็กบ้านใคร แต่…พี่สาวอยากให้เธอเป็นเด็กบ้านฉันจริงๆ!”

……………………………………