แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 953

บทที่ 953 คนที่คุณแม่รักที่สุดคือใคร

เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น ในห้องหรูของโรงแรมพลันมีเสียงของสิ่งหนึ่งดังสนั่น สวี่อี้ประคองกองเอกสารในมือไม่มั่นคง เอกสารทั้งหมดจึงร่วงกระจายเต็มพื้น

เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นข้อความบนจอมือถือของซือเยี่ยหานโดยไม่ตั้งใจ สวี่อี้ก็ตกใจแทบฉี่ราดแล้ว

พระเจ้าช่วย!

เขาเห็นอะไรเข้าแล้วเนี่ย!

หมายความว่าคนที่ถือมือถือของคุณหนูหวันหวั่นอยู่ตอนนี้คือคนอื่น คนคนนั้นยังใช้มือถือของคุณหนูหวันหวั่นส่งข้อความว่า ‘เมื่อวานผมกับเธอนอนด้วยกัน’ มาให้เจ้านายเขา…

นอนด้วยกัน!?

คำพวกนี้เชื่อมต่อเข้าด้วยกัน มีอานุภาพพอๆ กับระเบิดปรมาณูระดับมหากาพย์ชัดๆ!

สวี่อี้หันคอกึกๆ ไปมองเจ้านายตัวเองอย่างวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง

เอาแล้วไง บรรยากาศรอบตัวเจ้านายเขาแทบจะเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบรุนแรงในพริบตา สีหน้าเย็นเยือกมีน้ำแข็งเกาะหนา สองตาแดงฉาน…

ภายใต้การดูแลของคุณหนูหวันหวั่น เดิมทีเจ้านายเขาใกล้จะเป็นเซียนบินขึ้นสวรรค์แล้ว ไม่เย่อหยิ่งไม่โกรธไม่ความอดทนสั้น แต่แล้วเป็นไงล่ะ ก่อนจะได้กลับคืนสู่อิสรภาพ ประตูนรกก็เปิดออกอีกแล้ว…

“คะ…คุณชายเก้า…เรื่องนี้…ตะ…ต้องมีการเข้าใจผิดอะไรแน่…” สวี่อี้กลัวจนพูดไม่ลื่นไหลแล้ว

แต่เช้าตรู่อย่างนี้ มือถือของคุณหนูหวันหวั่นไปอยู่ในมือของคนอื่น แถมคนคนนี้ยังใช้มือถือเธอส่งข้อความอย่างนี้มาให้ ไม่ว่าอย่างไรก็พูดได้ไม่กระจ่าง!

เวรกรรม

ทำไมทุกครั้งคุณหนูหวันหวั่นต้องทำเรื่องน่าตกใจอย่างไม่ให้สุ้มเสียงด้วย!

ซือเยี่ยหานจ้องข้อความบนโทรศัพท์ แทบจะนึกถึงท่าทีของเยี่ยหวันหวั่นเมื่อวานตอนที่คุยกับตนเองทันที

ตอนนั้นเขาพูดว่าจะกลับวันมะรืน…

แต่ท่าทางของเธอเหมือนไม่อยากให้เขากลับไปเร็ว…

เขาไม่อยากสงสัยเธอ แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่า ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน!

“สวี่อี้ จองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศ”

“แต่ว่า…” สวี่อี้ยังคิดจะโน้มน้าวสักหน่อย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายตัวเอง เขาก็ลบความคิดนี้ทิ้งไปในทันที “ครับ! ผมจะไปจองเดี๋ยวนี้เลย!”

…

ด้านนอกคฤหาสน์สวนดอกไม้

ภายในรถ เนี่ยถังเซียวจ้องประโยคที่ว่า ‘ชื่อโทรเข้าที่เธอตั้งให้ฉัน ตอบคำถามได้’ ดวงหน้าเล็กบึ้งตึง ดวงตาสีดำสนิทเดือดพล่าน

จนกระทั่งส่งข้อความ ‘เมื่อวานผมนอนด้วยกันกับเธอ’ เสร็จ สีหน้าเย็นชาของเด็กน้อยจึงค่อนผ่อนลงหลายส่วน

แต่พอเห็นชื่อที่จั่วในกล่องข้าม เด็กน้อยก็เม้มปากแน่น

“เด็กดี แม่กลับมาแล้ว! พวกเราออกเดินทางกันเถอะ!”

ข้างหูได้ยินเสียงอ่อนโยนของเยี่ยหวันหวั่น เนี่ยถังเซียวรีบวางโทรศัพท์ไว้ที่ตำแหน่งเดิม

เยี่ยหวันหวั่นเปิดประตูรถ นั่งลงบนที่นั่งคนขับ เธอหยิบโทรศัพท์บนที่นั่งไปวางไว้ตรงชั้นวางด้านหน้าอย่างไม่เอะใจแม้แต่น้อย

เพราะห่วงว่าเมื่อถึงเวลาจะยุ่งจนไม่สะดวกดูแลถังถัง เยี่ยหวันหวั่นจึงให้ถังปินกับซ่งเฉียงช่วยกันดูแลเขา

เวลานี้เด็กน้อยนั่งอยู่ที่นั่งด้านหลังอย่างสงบเสงี่ยม ไม่คัดค้านใดๆ ดังเช่นปกติ เยี่ยหวันหวั่นจึงไม่ค้นพบความผิดปกติของเขา

เด็กน้อยเก็บแววตา ดวงตาที่ยังคงคุกรุ่นด้วยเพลิงโชติโช่งมีแววหงุดหงิดวาบผ่าน

เขารู้ว่าตัวเองไม่ควรทำอย่างนี้

แต่ว่า เขาโกรธ!

เขาต่างหากที่เป็นเบบี๋ที่คุณแม่รักที่สุด!

ระหว่างรถขับแล่นไปตามถนนอย่างราบรื่น

เยี่ยหวันหวั่นตั้งใจขับรถอยู่ด้านหน้า บนที่นั่งด้านหลัง เนี่ยถังเซียวที่เงียบมาตลอดจู่ๆ ก็เอ่ยปาก “พี่ชายทั้งสอง ขอถามพวกคุณสักคำถามได้ไหม”

ถังปินกับซ่งเฉียวยืดหลังตรงทันใด

ถังปินเอ่ย “ได้แน่นอนอยู่แล้ว!”

ช่งปินเอ่ย “เชิญถามเลยครับ!”

เนี่ยถังเซียวเอ่ยถาม “คนที่คุณแม่รักที่สุดคือใคร”

ได้ยินคำถามนี้ ทั้งสองสบตากันอย่างตื่นตกใจ ฉับพลันขนทั่วทั้งร่างก็ลุกชันขึ้นมา

เกรงว่านี่จะเป็นคำถามพรากชีวิตเชียวนะ!