แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 955

บทที่ 955 วันนี้หล่อมาก

ขณะเดียวกัน ในห้องพักที่สูงที่สุดของโรงแรม

การเค้นถามจากนรกยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

เนี่ยถังเซียวมองลอหน้าต่างออกไปยังกลุ่มคนที่พลุกพล่านข้างล่าง “สามคนนั้น คุณแม่ชอบใครมากที่สุด?”

เห็นได้ชัดว่า ‘สามคนนั้น’ ที่เขาพูดถึง น่าจะหมายถึงลั่วเฉิน กงซวี่ และหานเซี่ยนอวี่

ถังปินกับซ่งเฉียงกอดกันตัวกลม

อย่าถามอีกเลย!

พระเจ้าได้โปรดไว้ชีวิตด้วย พวกเรายังเป็นแค่เด็กอยู่เลย!

พวกเราไม่รู้อะไรทั้งนั้น…

“พวกนายสองคนเป็นอะไรไป?”

ตอนนี้เอง เยี่ยหวันหวั่นที่เสร็จธุระแล้วเปิดประตูเดินเข้ามา ปรากฏว่าเห็นถังปินกับซ่งเฉียงกำลังทำหน้าลนลานหวาดกลัว

“ปะ…เปล่าครับ…” สองคนนั้นไม่กล้าฟ้องอยู่แล้ว ทำได้เพียงถอยไปยืนเงียบๆ อยู่ด้านหนึ่ง

“แม่ครับ” เด็กน้อยเห็นเยี่ยหวันหวั่นก็รีบกระโดดลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปหาทันที ใบหน้าเปื้อนยิ้มอ่อนโยน ดวงตากลมโตเป็นประกายไหวระริกเล็กน้อย บนใบหน้าอ่อนเยาว์ยังปรากฏลักยิ้มตื้นๆ สองจุดอีกด้วย

ถังปินกับซ่งเฉียงถึงกับพูดไม่ออก…

พระเจ้า…ถ้าท่านทำอย่างนี้…หัวใจชองพวกเราจะรับไม่ไหวเอานะครับ…

“พี่ชาย…” เด็กน้อยเหมือนรู้ตัวว่าตัวเองเรียกผิด เลยรีบเปลี่ยนคำพูด

เยี่ยหวันหวั่นลูบใบหน้าที่งามเหมือนหยกสลัก “ไม่เป็นไร ตอนที่ไม่มีใครอยู่เรียกอย่างนี้ก็ได้!”

อย่าว่าแต่เรียก “แม่” เลย แม้เขาอยากได้ดวงดาวบนฟ้า เธอก็จะบินขึ้นไปสอยมาให้เขา!

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เสียงฝีเท้าวุ่นวายก็ดังมาจากข้างนอก เดาว่าพิธีข้างหน้าคงจบลงแล้ว คนอื่นเองก็ทยอยกลับมากันแล้ว

ผู้ช่วยเสี่ยวชิงกับบอดี้การ์ดสองคนขนช่อดอกไม้กับของขวัญกองใหญ่จากแฟนคลับเข้ามา ลั่วเฉินที่สวมเครื่องแบบทหารเพื่อให้เข้ากับการโปรโมทออกสื่อเดินตามหลังมา

ลั่วเฉินเป็นคนมีบุคลิกมาดเข้มอยู่แล้ว เวลานี้ท่าทางของเขาดูน่าเลื่อมใส ใส่ชุดเครื่องแบบทหารยืนหลังตรง สวมถุงมือสีขาว และรองเท้าหนังสีดำ บนเอวคอดบาง หัวเข็มขัดลายนกเหยี่ยวส่องประกายยามต้องแสงไฟ

การแต่งตัวอย่างนี้เหมาะกับบุคลิกของเขามากจริงๆ ไม่แปลกที่เมื่อกี้แฟนคลับข้างนอกถึงได้ตื่นเต้นและกรี๊ดจนคอแทบแตก

“พี่เยี่ย!” พอเข้ามา ลั่วเฉินก็เดินตรงมาหาเยี่ยหวันหวั่น แล้วหยิบกล่องๆ หนึ่งจากมือผู้ช่วยยื่นให้เยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ย อันนี้พี่เอากลับไปลองดูเถอะ!”

“อันนี้คือ?” เยี่ยหวันหวั่นงุนงง

“เอาไว้ใช้นวดน่ะ ก่อนหน้านี้พี่ชอบบ่นว่าปวดกล้ามเนื้อเพราะออกกำลังกายมากไปไม่ใช่เหรอ? แฟนคลับผมให้เครื่องนวดผมมาอันหนึ่ง ผมลองใช้ดูแล้ว ไม่เลวเลยล่ะ เลยซื้อให้พี่เครื่องหนึ่ง” ลั่วเฉินบอก

เฮ้อ มีศิลปินที่ดูแลเอาใจใส่อยู่ในสังกัดช่างเป็นเรื่องโชคดีจริงๆ

“ก็ได้ งั้นฉันจะลองใช้ดู ขอบใจนะ!” เยี่ยหวันหวั่นเองก็ไม่เกรงใจ รับน้ำใจของเขาไว้ จากนั้นก็ตบไหล่ลั่วเฉิน พลางชมด้วยรอยยิ้ม “วันนี้หล่อมาก!”

ลั่วเฉินเก้อเขิน “ขอบคุณครับ…”

ข้างกายเยี่ยหวันหวั่น เนี่ยถังเซียวลอบสังเกตลั่วเฉินเงียบๆ มาโดยตลอด พอได้ยินคำว่า ‘วันนี้หล่อมาก’ ใบหน้าน้อยๆ ที่ไม่เคยปรากฏคลื่นอารมณ์อะไรเลย ก็พลันขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พี่เยี่ย คนนี้คือ?” ตอนนั้นเอง ลั่วเฉินสังเกตเห็นเด็กชายตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างกายเยี่ยหวันหวั่น

“อ้อ ลูกของน้องชายฉันเอง พวกเขาไม่มีเวลาดูแล เลยฝากฉันเลี้ยงสักช่วงหนึ่ง!” เยี่ยหวันหวั่นอธิบายอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็ก้มหน้า พูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ถังถัง ทักทายสิ”

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น “สวัสดีครับ พี่ชาย!”

“สวัสดี!” ลั่วเฉินทักทายด้วยรอยยิ้ม

เขาไม่เคยเห็นเด็กหน้าตางดงามละเอียดอ่อนแบบนี้มาก่อนเลย เหมือนกับเดินออกมาจากภาพวาดอย่างไรอย่างนั้น

——————————————————-

บทที่ 956 ผมให้คุณ

เนี่ยถังเซียวหูผึ่งทันที

หานเซี่ยนอวี่มองชายหนุ่มตรงหน้า แล้วบอกว่า “แฟนคลับเห็นพวกฉันเฉพาะเวลาอยู่หน้าม่านเท่านั้น แต่ไม่เป็นไร ความทุ่มเทของพวกนาย พวกฉันรู้ดีกว่าใคร”

เรื่องของสวีหลิน ตอนแรกเขานึกว่าจะไม่มีทางแก้ไขได้แล้ว เขาถึงขั้นเตรียมใจรับผลที่ร้ายแรงที่สุดไว้แล้ว แต่นึกไม่ถึง คนคนนี้กลับพาพวกเขาฟื้นคืนจากความตายได้อีกครั้ง

ตั้งแต่ที่เขารู้จักคนคนนี้ เขาก็สร้างปาฏิหาริย์มาโดยตลอด

ไม่ว่าในสายตาของคนภายนอก พวกเขาจะเปล่งประกายขนาดไหน แต่เขาต่างหากที่เป็นจิตวิญญาณที่แท้จริงของพวกเขา

เยี่ยหวันหวั่นรับดอกไม้ช่อนั้นไปอย่างหวงแหน “ไม่น่าล่ะพวกแฟนคลับถึงได้เรียกนายว่าเทวดา…”

หานเซี่ยนอวี่เป็นคนที่อบอุ่นมากจริงๆ!

เขาเป็นคนที่รอบคอบมากด้วย มักจะสังเกตเห็นความรู้สึกของคนรอบข้าง และสร้างความอบอุ่นให้พวกเขาได้เสมอ

หานเซี่ยนอวี่มองดูช่อดอกไม่สีม่วงอ่อนในอ้อมแขนของหญิงสาว แล้วก้มหน้าสูดดม…

แววตาอ่อนโยนของชายหนุ่มตอนก้มหน้า กลับทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ

ทั้งที่เป็นผู้ชายที่เด็ดขาดมากคนหนึ่ง แต่วินาทีนี้กลับทำให้เขารู้สึกอบอุ่นยิ่งกว่าหญิงสาว…

ขณะที่หานเซี่ยนอวี่กำลังเหม่อลอย จู่ๆ ก็รู้สึกว่าสายตาที่แทบเรียกได้ว่าคมปลาบมองมาที่ตัวเอง พอหันไปมอง ก็เห็นเด็กผู้ชายหน้าตางดงามเหมือนหยกสลักยืนอยู่ข้างหลังเยี่ยไป๋

หานเซี่ยนอวี่ถามว่า “เยี่ยไป๋ นั่น…”

เด็กที่ไหนกัน?

“อ้อ นี่คือถังถัง เป็นลูกของเพื่อนฉัน…” เยี่ยหวันหวั่นแนะนำเหมือนที่ทำก่อนหน้านี้

เนี่ยถังเซียวยืนอยู่ข้างกายแม่ มองหานเซี่ยนอวี่ด้วยสายตาสำรวจ แววตาหวาดระแวงชัดเจนกว่าตอนที่เจอลั่วเฉินเมื่อกี้สิบเท่า!

………………………….