แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 959

บทที่ 959 มืดฟ้ามัวดิน

ทำไมจู่ๆ ถังถังก็ถามอย่างงี้ล่ะ?

เยี่ยหวันหวั่นแปลกใจ จึงถามอย่างครุ่นคิดว่า “ถังถังเป็นอะไรไป ลูก…ไม่ชอบพี่ชายเสื้อเหลืองเหรอจ๊ะ?”

เด็กน้อยทำหน้าสับสน สุดท้ายก็สูดหายใจแล้วบอกว่า “เปล่าครับ ถังถังชอบมาก”

ขอแค่คุณแม่ชอบ เขาก็ชอบทั้งนั้น

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าสงสัย ทำไมถังถังถึงทำหน้าเหมือน…แบกรับภาระ?

หลังจากกินข้าวเสร็จ กงซวี่เจ้าคนอยู่ไม่นิ่งก็เรียกร้องจะไปต่อที่ผับให้ได้ เยี่ยหวันหวั่นมีเด็กอยู่ด้วย ไม่สะดวกไปผับ เลยเสนอให้พวกเขาไปเที่ยวกันเอง ส่วนตัวเองก็ขอตัวก่อน

กงซวี่ย่อมไม่ยอมอยู่แล้ว จึงเปลี่ยนสถานที่เป็นคาราโอเกะแทน

เยี่ยหวันหวั่นเห็นว่าถังถังก็ดูเหมือนเต็มใจ เลยไปกับทุกคนด้วย

ณ ห้องชั้นบนสุดของคาราโอเกะ

ชั้นบนสุดมีแค่ห้องเดียว แยกออกจากชั้นล่าง มีความเป็นส่วนตัวสูงมาก ไม่มีใครมารบกวน

ในห้อง VIP กงซวี่คนบ้าไมค์ฯ ยังคงร้องเพลงอย่างคร่ำครวญเหมือนเคย

เยี่ยหวันหวั่นนั่งแทะเมล็ดแตงโมกับอัลมอนด์ป้อนถังถัง เด็กน้อยนั่งเงียบๆ อยู่ข้างเธอ ไม่ว่าในห้องทุกคนจะหัวเราะเฮฮาเสียงดังขนาดไหน เขาก็ไม่งอแงหรือวิ่งไปทั่วเลยแม้แต่น้อย

ทำให้ความรู้ความเข้าใจของเธอที่มีต่อเด็กของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

หานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ด้านหนึ่งถามว่า “พ่อแม่ของเด็กคนนี้งานยุ่งมากเหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยิน มุมปากก็กระตุก งานยุ่งที่ไหนกันล่ะ พ่อแม่รังแกฉันต่างหากล่ะ…

พ่อแม่ที่ไม่ได้เรื่องอย่างนั้นมีอย่างที่ไหนกัน ทิ้งลูกไว้แล้วหายไปไหนก็ไม่รู้…

ขณะเดียวกัน ณ ทางเข้าคาราโอเกะ

รถปอร์เชสีดำวิ่งเข้ามาจอดอย่างเงียบงัน

สวี่อี้รีบร้อนลงจากรถ จากนั้นก็วิ่งอ้อมไปที่นั่งด้านหลังเพื่อเปิดประตู ปรากฏว่าตอนลงจากรถ เพราะไม่ระวัง จึงเกือบสะดุดล้ม

“ผู้ช่วยสวี่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” คนขับรถรีบถาม

“ไม่เป็นไรๆ…” สวี่อี้ปาดเหงื่อ พลางวิ่งไปเปิดประตูรถให้นายตัวเอง

จะไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะ!

ไม่ได้การ!

เรื่องนี้ร้ายแรงเกินไปแล้ว!

ถึงแม้จะต้องโดนลงโทษทีหลัง เขาก็ต้องบอกคุณหนูหวันหวั่นก่อน…

……

ในห้องคาราโอเกะ เยี่ยหวันหวั่นกำลังคุยกับหานเซี่ยนอวี่ เวลานี้ จู่ๆ มือถือของเธอก็ดังขึ้น

หน้าจอมือถือแสดงว่าสวี่อี้เป็นคนโทรมา

ทำไมสวี่อี้ถึงโทรหาเธอตอนนี้ล่ะ?

เยี่ยหวันหวั่นหยิบมือถือขึ้นมา แล้วหันไปกำชับถังถังว่า “ถังถัง เดี๋ยวน้าออกไปรับโทรศัพท์แป๊บหนึ่ง หนูอยู่ที่นี่ดีๆ อย่าไปไหนนะ!”

เนี่ยถังเซี่ยวพยักหน้า “ครับ”

“ไปเถอะ เดี๋ยวผมช่วยคุณดูเอง” หานเซี่ยนอวี่บอก

“ขอบคุณนะ!”

เยี่ยหวันหวั่นหยิบมือถือออกไปรับสายข้างนอก

ขณะออกจากห้องคาราโอเกะ กงซวี่รีบโยนไมค์ทิ้งแล้วเซไปเกาะเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ยๆ พี่จะไปห้องน้ำเหรอ? ผมก็จะไปด้วย!”

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเอือม “ฉันจะไปรับโทรศัพท์!”

แต่กงซวี่ก็ยังคงตามมาด้วย

กงซวี่เดินตามมา แล้วถามเซ้าซี้ “พี่เยี่ย ทำไมผมไม่เคยเห็นพี่เข้าห้องน้ำซักครั้งเลยล่ะ?”

เยี่ยหวันหวั่น “…” เจ้าหมอนี่ ทำไมต้องมาสนใจเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย?

กงซวี่คล้องแขนเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ย ไปด้วยกันเถอะๆ!”

เยี่ยหวันหวั่นปวดหัว “ฉันออกมารับโทรศัพท์ นายจะไปก็ไปเอง OK?…”

เยี่ยหวันหวั่นตั้งใจจะพูดพร่ำต่อ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา

ปรากฏว่า วินาทีถัดมา พอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

ชายหนุ่มสวมเสื้อโอเวอร์โค้ทสีดำทั้งตัว ท่าทางเหมือนเดินทางมาด้วยความเร่งรีบ ทั่วร่างราวกับห่อหุ้มไปด้วยพายุอันหนาวเหน็บ

ทางเดินอันเงียบสงบราวกับถูกหิมะปกคลุม บรรยากาศมืดมนทันที…

———————————————————————

บทที่ 960 เมื่อคืนเธออยู่ที่ไหน?

เอ่อ…ซือ…เยี่ยหาน…