บทที่ 961 จะเล่นงานฉันจนตายเลยหรือไง?
สวี่อี้ที่อยู่ด้านหนึ่งตกตะลึง
ตอนแรกเขานึกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ตอนนี้หัวใจเขาเต้นรัวเหมือนเสียงตีกลอง ท่าทางของคุณหนูหวันหวั่นดูแปลกๆนะ!
คงไม่ใช่ว่ามีอะไรจริงๆ หรอกนะ!
ซือเยี่ยหานถาม “งั้นเหรอ?”
สายตาของซือเยี่ยหานเย็นเยียบกว่าเดิม เขายื่นมือถือของตัวไปตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองหน้าจอมือถือของซือเยี่ยหานแวบหนึ่ง ดวงตาพลันเบิกกว้าง “เอ่อ ข้อความนี้…ฉันไม่ได้เป็นคนส่งนะ!”
ซือเยี่ยหานเอ่ย “ก็ต้องไม่ใช่เธออยู่แล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นสับสนงุนงง เธอรีบใช้สมองครุ่นคิด สุดท้าย ก็ถึงบางอ้อว่าเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนจะมีคนเอามือถือของเธอไปส่งข้อความให้ซือเยี่ยหาน
เธอดูเวลาที่ข้อความถูกส่งออกไป นี่มันตอนที่เธอออกจากบ้านตอนเช้าไม่ใช่เหรอ?
ตอนนั้นคนที่จับมือถือเธอก็เหมือนจะมีแค่…ถังถัง?
เวรกรรม!
เยี่ยหวันหวั่นโบกไม้โบกมืออธิบายเป็นพัลวัน “คือว่า คุณเก่า คุณฟังฉันอธิบายก่อน เมื่อคืนฉัน…เมื่อคืนฉันไม่ได้อยู่คนเดียวจริงๆ…”
นึกไม่ถึงว่าจะยอมรับแล้ว!
ให้ตายเถอะ!
นี่มันอะไรกันเนี่ย!
สวี่อี้ที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งไม่อาจทนเฉยได้ในที่สุด “เอ่อ คุณหนูหวันหวั่น คุณหนูอย่าพูดก้ำกึ่งอย่างนั้นสิครับ เมื่อคืนคุณหนูต้องอยู่กับผู้หญิงแน่เลย ใช่ไหมครับ?”
เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไงก็โกหกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นกระแอมเบาๆ “ไม่ใช่ผู้หญิง…เป็นเด็กผู้ชาย…เมื่อคืนฉันนอนกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งจริงๆ…”
กรามของสวี่อี้ค้างไปทันที “…”
คุณหนูหวันหวั่น! อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ!
ซือเยี่ยหานเค้นเสียงพูดทีละคำๆ “เยี่ยหวันหวั่น เธอพูดอีกครั้งซิ!”
วินาทีนี้ สีหน้าของซือเยี่ยหานน่ากลัวจนแทบสามารถหยุดเสียงร้องไห้ของเด็กทารกได้เลยทีเดียว
“เขาเป็นใคร?” ซือเยี่ยหานจ้องหน้าเธอ “กงซวี่?”
เยี่ยหวันหวั่นอึ้งงัน หา? กงซวี่?
จะเป็นไปได้ยังไงเล่า!
ในขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังครุ่นคิดว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหนดี เสียงฝีเท้าต่อกแต่กก็ดังมาจากข้างหลัง
เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองข้างหลัง เห็นเงาร่างเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรยืนอยู่
เยี่ยหวันหวั่นรีบพูดขึ้นทันที “เขา…ก็คือคนที่อยู่ข้างหลังคุณ!”
ซือเยี่ยหานได้ยินอย่างนั้น แผ่นหลังพลันเหยียดตรง สีหน้าค่อยๆ ซีดเผือด กระทั่งเขียวคล้ำ
สวี่อี้เองก็ตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง เขารีบหันไปดูทันที!
อะไรนะ! ไอ้ชายชู้คนนั้นยังกล้าโผล่หน้ามาให้เห็นอีกเหรอ!
ซือเยี่ยหานมองตามสายตาของเยี่ยหวันหวั่น
ทว่า กลับเห็นแค่อากาศธาตุ…
ไม่มีใคร?
“แค่กๆ มองลง…มองลงข้างล่างหน่อย…” เยี่ยหวันหวั่นกระแอมเตือน
ซือเยี่ยหานมองลงข้างล่างเล็กน้อย จากนั้น เขาก็เห็นเด็กผู้ชายหน้าตาเหมือนหยกสลักยืนอยู่ข้างหน้าตัวเอง
ด้วยเหตุนั้น สายตาของหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กจึงปะทะกันกลางอากาศทันที…
สวี่อี้ยืนปากอ้าตาค้างอยู่ตรงนั้น จ้องเด็กตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างหลังเจ้านายตัวเอง
นะ…นี่มันอะไรกัน?
ผู้ชายที่คุณหนูหวันหวั่นพูดถึง หรือว่าจะเป็น…เด็กผู้ชายที่ดูเหมือนอายุสี่ห้าปีคนนี้?
บรรยากาศบนทางเดิน พลันเงียบกริบอย่างน่าประหลาด ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ
สีหน้าของเนี่ยถังเซียวดูเคร่งเครียดกว่าที่เคยเป็น…
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหน่ ในที่สุดก็มีเสียงทำลายความเงียบดังขึ้น
“แม่ครับ!” เด็กน้อยแหงนหน้าขึ้น แล้วมองไปที่เยี่ยหวันหวั่น จากนั้นก็ขานเรียกด้วยน้ำเสียงเล็กแหลม
เสียงนี้เหมือนสายฟ้าฟาดที่ทำลายความเงียบสงบในยามนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี