แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 963

บทที่ 963 ทำเหมือนผมไปสวมเขาให้

เนี่ยถังเซียวถาม “คุณคือพ่อของผมเหรอครับ?”

ไม่รู้เพราะอะไร พอเด็กน้อยถามคำถามนี้ออกมา ในน้ำเสียงกลับมีแววโล่งใจแฝงอยู่เล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก

ซือเยี่ยหานเงียบ

สำหรับคำถามนี้ ซือเยี่ยหานได้แต่แสดงออกว่าเขาเองก็อยากรู้มากเหมือนกัน

หลังออกมาจากคาราโอเกะ เยี่ยหวันหวั่นก็โทรหาหานเซี่ยนอวี่ ฝากเขาบอกทุกคนว่าเธอมีธุระจึงขอตัวก่อน จากนั้นก็ให้ถังปินกับซ่งเฉียงขับรถเธอกลับบ้าน สุดท้ายเธอก็ขึ้นรถปอร์เช่ของซือเยี่ยหาน

ขณะเดียวกัน ในห้องคาราโอเกะ

หานเซี่ยนอวี่ขมวดคิ้ว แล้วหันไปบอกกับคนข้างกายว่า “เยี่ยไป๋มีธุระกลับไปก่อนแล้ว!”

กงซวี่ที่รีบเผ่นกลับมาก่อนได้ยินอย่างนี้ก็หน้าเปลี่ยนสีไปทันที “อะไรนะ กลับแล้วเหรอ? จบกันๆ พี่เยี่ยคงไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะ…”

หานเซี่ยนอวี่หันไปมองกงซวี่ “มีอะไรงั้นเหรอ?”

กงซวี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เขายกมือกุมหัวใจ แล้วชะโงกหน้าไปกระซิบบอกหานเซี่ยนอวี่ว่า “เมื่อกี้ตอนที่ผมออกไปกับพี่เยี่ย เห็นแฟนของพี่เยี่ยมา!”

“แฟนของเยี่ยไป๋?” หานเซี่ยนอวี่พึมพำ

กงซวี่พยักหน้า “ใช่น่ะสิ ไม่รู้ว่าจู่ๆ จะมาทำไม แถมสายตาที่มองผมก็ยังน่ากลัวมากด้วย มีแต่รังสีพิฆาต! ผมตกใจแทบตายแน่ะ!”

หานเซี่ยนอวี่บอกวว่า “นายไปทำอะไรไว้ล่ะ?”

กงซวี่ค้านเสียงแข็ง “ผมไปทำอะไรที่ไหนกันล่ะ? ผมไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะ! ทำไมต้องมองผมด้วยสายตาเหมือนผมไปสวมเขาให้เขาอย่างงั้นแหละ…ผะ…ผมก็แค่คล้องแขนพี่เยี่ยเท่านั้นเอง…แค่นี้ก็ไม่ได้หรือไง?”

พูดจบเขาก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา “พี่เซี่ยนอวี่ พี่ยังไม่รู้อะไร ตอนนั้นสีหน้าของผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมาก อย่างกับจะทำการฆ่าล้างบางครั้งใหญ่งั้นแหละ พี่เยี่ยคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

หานเซี่ยนอวี่เองก็ไม่สบายใจ แต่ว่านี่มันเป็นเรื่องระหว่างคนรักกัน พวกเขาเป็นแค่คนนอกไม่สะดวกยื่นมือเข้าไปแทรก ไม่อย่างนั้นเรื่องราวคงบานปลายขึ้นเรื่อยๆ

หานเซี่ยนอวี่ถอนหายใจด้วยความจนใจ “นายก็รู้ว่าสถานการณ์ของเยี่ยไป๋ไม่เหมือนใคร ก็น่าจะรักษาระยะห่างกับเขาหน่อยสิ”

กงซวี่บ่นพึมพำ “รักษาระยะห่างอะไรกัน ถึงพี่เยี่ยจะชอบผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้สนใจผมเลยซักนิด…”

หานเซี่ยนอวี่พูดไม่ออก

หายากที่เขาจะรู้จักเจียมตัวอย่างนี้…

หวังหว่าเยี่ยไป๋จะไม่มีปัญหาอะไร ไม่รู้ว่าเขารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่เขารู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ธรรมดา…

อีกด้านหนึ่ง ข้างล่างร้านคาราโอเกะ

หลังจากที่เยี่ยหวันหวั่นเผ่นขึ้นรถ เธอก็รีบล้วงมือถือออกมาส่งข้อความให้ซือเยี่ยหานทันที

พอซือเยี่ยหานเดินมาถึง เขาก็เปิดประตูรถ แล้วอุ้มเด็กน้อยขึ้นรถก่อน

ขณะกำลังจะขึ้นรถ เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้น

พอเปิดอ่าน ก็พบว่าเป็นข้อความจากเยี่ยหวันหวั่น [คุณเก้า อีกเดี๋ยวไม่ว่าฉันจะพูดอะไร ได้โปรดให้ความร่วมมือกับฉัน ขอร้องนะ ขอร้อง!]

พออ่านข้อความ ซือเยี่ยหานก็ขมวดคิ้วแน่น

เยี่ยหวันหวั่นเห็นสีหน้าของซือเยี่ยหานผ่านหน้าต่างรถ ฉะนั้นจึงกัดฟันแล้วส่งข้อความไปอีก [ที่รัก ได้ไหมคะ?]

ซือเยี่ยหานยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

เยี่ยหวันหวั่นก็เลยส่งไปอีกเรื่อยๆ

[ที่รัก นะคะ?]

[ยอดรัก ฉันขอร้องล่ะค่ะ!]

[สามีขาๆๆ?]

หลังส่งข้อความที่สี่ไป ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็ได้รับการตอบรับ

[เบบี๋ที่รัก: อืม]

เยี่ยหวันหวั่นโล่งอก ค่อยยังชั่วหน่อย…

หลังจากซือเยี่ยหานขึ้นมานั่ง รถปอร์เช่ก็ขับเคลื่อนออกไปอย่างมั่นคง

คนขับรถกับสวี่อี้นั่งข้างหน้า เยี่ยหวันหวั่น เนี่ยถังเซียวและซือเยี่ยหานนั่งเบาะหลัง

บรรยากาศในรถค่อนข้างแปลกประหลาด…

————————————————————————–